‘Het zaadje voor een volgend bezoek is voorzichtig geplant….. de volgende keer dat we gaan, hoop ik dat Krijn ook mee kan’, schreef ik in februari. Leuk, al die vooruitzichten voor Canada, maar het leven laat zich niet sturen en trekt haar eigen plan. Eerste Pinksterdag is mijn aller- allerliefste tante Jantje overleden. Rustig. Thuis in Medicine Hat, Alberta. Ze was klaar met leven.
‘Doodgaan, dat kunnen ze in jouw familie eigenlijk best goed, he mam‘, merkte Cleo troostend op. Inderdaad, mijn opa, mijn oma en mijn vader – allemaal op respectabele leeftijd en zonder pijnlijke lijdensweg, ziekenhuis- of verpleeghuisopnames. En nu dus tante Jantje. Bijna 88. Net zo oud als mijn vader, haar broer. Vijf jaar geleden ook eind mei overleden. Vlak na de eerste harttransplantatie van Krijn. Wat ben ik ontzettend blij dat Robin en ik, samen met mijn neef, nicht en hun partners, eind januari nog in Canada geweest zijn.
De begrafenis laat even op zich wachten in verband met buitenlandverblijf in New York en Bali, hoorden we. Dat krijg je met vier zonen, hun vrouwen en 13 kleinkinderen. Erbij willen zijn, persoonlijk afscheid nemen, dat was onze eerste gedachte. Vrijdag 1 juni, tja.. Een zeer last-minute aantrekkelijk geprijsde chartervlucht op Calgary maakte dat we heel snel moesten beslissen. En het werd ja, we gaan. Zes dagen. Zonder Krijn overigens, hij heeft niet zoveel op met begrafenissen.
Afscheid nemen van de laatste van haar generatie. De laatste die uit de eerste hand de prachtigste verhalen vertelde over vroeger, over het boerenleven in Hellendoorn Overijssel, over het opgroeien in oorlogstijd, over mijn vader als jonge man, over emigreren in de jaren vijftig, over een bestaan opbouwen in Canada, over de roekeloze daden van haar zonen ‘ik wilde het gewoon niet weten als ze weer gingen dragracen, of toen Johnny uit een helikopter sprong op ski’s, bij ijshockey kijk ik wel, maar dat gaat er ook hard aan toe.‘ Aan de andere kant haar nuchtere houding; ‘Je dacht toen dat je na emigratie je familie nooit meer zou zien.‘ En dan toch gaan. Nuchter ook borstkanker overwinnen, altijd maar doorgaan. Geloven in jezelf, in je eigen kracht. Positief blijven. Urenlange telefoongesprekken ‘teuten’.
‘Ik had nooit kunnen bedenken dat ik zoveel contact zou hebben met neven en nichten, en jullie zo vaak zou zien. In Nederland en in Canada.‘ Het zegt misschien vooral iets over haar vermogen tot verbinden en contact houden. Lieve tante Jantje, we gaan je missen – en zullen het nog vaak over jou en die bijzondere verhalen hebben. Zeker op Eerste Pinksterdag – die is voor altijd van jou.
LEEUWENHART KRIJN 
(Alweer) mooie woorden.
Sterkte! X
Goh joh, dat was inderdaad geregeld van boven om tante Jantje nog een keer in leven te zien. Wat moet dat een fijn gevoel voor jullie zijn met al die mooie herinneringen. Fijn dat jullie die hebben. Tja, overlijden … je ontkomt er niet aan, niemand, alleen weet je nooit wanneer het jouw tijd is. Maar goed ook. Tantje Jantje was een rijke vrouw met al die familie waar ze nog heel lang van genoten heeft. Ze leeft gewoon door. Je kunt haar alleen niet meer zien. Heel veel sterkte toegewenst en blijf maar – zoals je schrijft – aan alle mooie dingen denken. Kus, Yvonne
Het spijt me Warna !!
>