Een blog in het kader van de Donorweek 2013. Meer dan 31.000 mensen hebben hun keus geregistreerd. Geweldig. Dit bericht heb ik al maanden geleden gemaakt en bewaard voor een geschikt moment. Nu dus.
Begin juli was de crematie van een collega van me, Ron. Nee, ik was er niet bij, kende hem niet persoonlijk. Op mijn werk kreeg ik zijn overlijdensbericht aangeleverd om te plaatsen op interne media van ons bedrijf. Met meer dan 7.000 mensen in dienst is een overlijden niet uit te sluiten en toch schrik je. Een citaat uit het bericht van zijn leidinggevende:
‘Ron leed aan een ongeneeslijke ziekte. Hij heeft met zijn gezin het ongelooflijk dappere besluit genomen om het vreselijke verloop van deze ziekte niet tot het einde af te wachten. In plaats daarvan heeft hij nog zin kunnen geven aan zijn trieste lot door orgaandonor te zijn. Zoals hij zelf schrijft: “Gek genoeg realiseerde ik me sinds kort pas dat je met elk donororgaan niet alleen een individu, maar ook een gezin en zelfs een familie gelukkiger kan maken. Dus doneren heeft een groot synergy effect. Als econoom doet me dat goed. :)”
Ik was even helemaal van slag. Wat een man. Een Held (en die titel past vrijwel niemand in mijn ogen). Een condoleance schrijven voor de familie van iemand die ik niet ken, is niet mijn gewoonte en al helemaal niet met een heel verhaal. Maar de drang te reageren op het condoleanceregister dat zijn vrouw later zou ontvangen, nam het over. Dit heb ik geschreven:
Recht in mijn hart. Als moeder van een 18-jarige zoon die 7 weken geleden een donorhart heeft ontvangen, is dat waar dit bericht mij raakt. Dood en leven horen bij elkaar, maar zelden komen ze zó samen als bij orgaandonatie. Het onbeschrijfelijke drama, zoveel te vroeg afscheid moeten nemen van je man, je vader. Voor altijd. Afschuwelijk.
En aan de andere kant het ongelofelijk mooie besluit om zo open te zijn over het donorschap. Nooit eerder heb ik dat zo gehoord. De woorden van Ron over het synergie-effect zijn zó waar, zo onvoorstelbaar waar.
De donor van het hart voor mijn zoon ken ik niet en kan ik niet bedanken. Ron’s vrouw Mary en de kinderen kan ik nu wél bereiken. Bij deze. Uit naam van ons allemaal; moeder, vader, broer en zus, verdere familie, vrienden, klas- en clubgenoten, collega’s, artsen en lotgenoten – iedereen die in het leven van mijn zoon een rol speelt – en hebben ervaren wat het enorme effect is van het besluit van één persoon om donor te zijn: bedankt! Uit de grond van ons, inderdaad, hart.
De keuze die Ron heeft gemaakt is moedig en moeilijk. Dat hij dan woorden zoekt en vindt om anderen te laten weten hoe hij tegen orgaandonatie aankijkt, verder kijkt dan zijn eigen strijd en verdriet, is bijzonder. Dank Ron, alleen al voor het zo open benoemen, los van eventuele donaties. Ik hou een blog bij over mijn zoon Krijn en zal ook daar Ron’s woorden over zijn afweging delen.
Zijn beslissing en woorden geven hoop, leven én inspireren anderen na te denken over hun keuze. Zoveel goeds kan er uit zo iets dramatisch volgen. Misschien dat dat een heel, heel klein beetje troost kan geven. Niet nu bij het grote verdriet – maar later. Ik wens de familie en naasten van Ron heel veel sterkte en kracht de komende zware tijd.
Tot zover.
En jij? Heb jij erover nagedacht en een keus gemaakt? Bespreek het met je naasten en leg je keus vast op http://www.jaofnee.nl. Het scheelt ze een vreselijk moeilijke beslissing op een dramatisch moment – waardoor veel geschikte donororganen verloren gaan. Hoe meer donoren, hoe meer ontvangers, des te groter het synergie-effect.
