Dank dank dank, iedereen dank voor alle lieve reacties, het medeleven, én mooie complimenten! Ik had me niet gerealiseerd dat er nog zoveel mensen dit blog zouden zien en erop reageren als je zolang niks geplaatst hebt en eigenlijk niks op Facebook doet. Al tijdens het ontwaken uit de narcose had ik de behoefte om die wonderlijke ervaring op te schrijven. Wakker worden in slow motion. Het moment tussen slapen en waken duurt bij mij meestal een vingerknip. En me afvragen waar ik ben, hoeft ook niet – alleen als ik op vakantie of in Frankrijk ben, wordt soms een fijn scheutje ‘o, ja…’ toegevoegd aan dat eerste moment. Een narcose is totaal anders. Ik vond het wel plezierig eerlijk gezegd. Een soort speurtocht naar jezelf.

Het duurde ruim meer dan een week voor ik de energie en puf had, maar het móest eruit als blog. Er volgden andere momenten die vragen om de voor mij beste verwerkingsmethode; opschrijven. Dus ja, er komt meer.

Ik wil de spanning er niet onnodig inhouden, dus hier de ‘spoiler’ met update: het gaat naar omstandigheden goed met me. Ik ben thuis, heel erg moe, mijn ontstoken buik is nog steeds gevoelig (niet te verwarren met pijn – die is goddank grotendeels over) en ik moet vooral alert zijn op signalen dat het abces terugkomt nu de drain eruit is. De wondjes genezen goed en de hechtingen laten een voor een los. Lopen gaat steeds beter; van 100-jarige schuifel naar voorzichtige zestiger-tred. Nog even doorzetten dus 😉 Lang rechtop zitten, ver lopen of tillen lukt niet. Alles wat op mijn buik of navel drukt doet pijn, ook een normale broek. Echt elegant zit ik er dus niet bij. Een bezoekje aan de supermarkt vlakbij werd direct afgestraft met inzinking, uitputting en verhoging. Geduld Warna, geduld. Na een ‘simpele’ blindedarmoperatie ben je een week later wel weer beter las ik, maar manmanman, wat een gedoe als alles ontstoken is. Nee, geen aanrader.

De film waar ik nu vaak naar kijk vanaf mijn prinses-op-de-erwt rustplekje op de bank, speelt in de tuin. Met als hoofdrolspelers ons enig overgebleven krielkipje Napoleon (en haar vriendinnetje in de spiegel waar ze graag bij zit), een koppeltje turkse tortelduiven dat ook smult van kippenvoer, zes kauwtjes die knokkend om een plekje op de voedertafel van alles eraf slingeren, wat dan keurig door de heggemusjes beneden wordt opgeruimd, vader-moeder-kind ekster – waarvan er eentje graag samen met Napoleon een zonnezandbad neemt als het heel warm is, twee acrobatische houtduiven die zelfs ondersteboven hangend de krentenboom leeg proberen te trekken. De koolmeesjes met oververmoeide ouders zijn inmiddels uitgevlogen uit het nestkastje aan de ene kant van het terras, terwijl het vogelhuisje aan de andere kant is gekraakt door een eenzame grote hoornaar die zijn nest erin heeft gebouwd. Heel af en toe zie je hem aankomen of vertrekken. Zolang hij geen overlast geeft is hij welkom. O, en als avondvoorstelling de drie egeltjes die op het terras hun kattenbrokjes komen eten en kliederen met water. Als ik geluk heb maken ze houterige baltsrondjes om elkaar heen, vergezeld door gesnuif en geknor. Stel je voor dat het lukt en straks moeder haar kleintjes meeneemt… ik smelt nu al bij de gedachte.

Tot zover dit tussenblog. Nogmaals dank allemaal voor alle lieve reacties en complimenten. Het zijn fijne pleisters voor de ziel.