Thuis

Woensdagavond 9 uur. Ik sta in het donker op de galerij op de tweede verdieping en bel aan. Dingdong, klinkt het achter de voordeur. Even later in de smalle hal ruikt het nieuw. Naar verf, behang, Rituals geurstokjes. ‘Doe je schoenen uit, want ik ben net klaar met stofzuigen’. Ok, dat is duidelijk. Als m’n jas aan de kapstok hangt en schoenen op de mat staan, loop ik de woonkamer in. De zwarte stofzuiger staat inderdaad naast de grote grenen kast met achter de ruitjes het bij elkaar gesprokkelde boerenbontservies. We gaan op de nieuwe grijze bank zitten. Hij op het schapenvachtje in de hoek, allebei met de voeten op de donkere koeienhuid. Op het bureau naast de bank staat een doosje gemengde dropjes, hij pakt het en geeft het aan mij: ‘Mag je hebben, alles wat ik lekker vind, is er al uit.’

De sfeer is gemoedelijk en ontspannen en we keuvelen gezellig over alle nieuwe dingen. Hoe heb je geslapen? Hoe ging het met de boodschappen? En je medicijnen ophalen bij de begeleiding, went dat al? ‘Ik heb helemaal geen last van de trein’, ‘Vanavond heerlijk gegeten met wraps en tomaten, paprika en zo’, ‘Weet je wel hoelang je met een komkommer doet als je in je eentje bent?’ Suggesties worden welwillend aangehoord. Geen belerende toon van mijn kant, geen tegenstribbelen van zijn kant. Het standaard ‘niet nu, ik ben bezig’ vanachter de computer is weg, we hebben een gesprek. Moeder op bezoek bij volwassen zoon die op zichzelf woont in zijn eigen gloednieuwe appartement. Sinds drie dagen.

Na ruim 24 jaar, om precies te zijn 8876 dagen, is onze eersteling uitgevlogen. Al eerder verliet hij voor korte of langere tijd het nest, met hooguit een pyjama en toiletspullen als bagage, nooit eerder om op eigen benen te staan. Nu wel. Hij is er klaar voor. Ik kijk opzij en zie dat hij straalt – ook al zegt hij dat het ook nog een klein beetje spannend is. En anders. Kijkt om zich heen en constateert ‘dit is mijn huis, mijn bank – hier woon ik. Alleen.’ Net als zijn twee favoriete buurvrouwen, die zoals alle 26 bewoners hun intrek hebben genomen in een eigen appartement in het gloednieuwe complex. Wel met 24 uur begeleiding bij de hand in drie gemeenschappelijke appartementen. De gezamenlijke momenten en precieze inrichting van de ondersteuning moet zich nog zetten. Het is wennen, voor iedereen. Uiteraard zijn sommige zaken direct al strak geregeld: Krijn haalt 2x per dag zijn medicatie op bij de begeleiding, en iedere avond is er een laatste contactmoment bij hem thuis voor onder andere de laatste pil. Constateren dat ze genomen zijn is cruciaal; eraan herinneren niet voldoende, zegt hij ook zelf.

De afgelopen weken is na de sleuteloverdracht gewacht op het moment dat de donkere pvc-vloer gelegd was. Met vereende kracht en onvermoed talent zijn vrijwel alle muren met glasvlies behangen en geschilderd, een woonkamermuur voorzien van een enorm fotobehang met een olijfboom, koelkast en vaatwasser geplaatst. De bij IKEA aangeschafte FRIHETEN slaapbank, ARKELSTORP bureau, VADHOLMA keukeneiland, MALM ladenkast, diverse lampen en gordijnen naar binnen gesleept. Net als de oogst van ontelbare bezoekjes aan kringloopwinkels. En een prachtige nieuwe Sola pannenset van oma. Uit zijn eigen kamer de computer, eenpersoonsbed (‘nee, ik wil écht geen groter bed, dit is goed zo!’), kledingkast, kleren en kleinere spulletjes. Alle andere spullen en overbodige rommel die hij toch niet meer gebruikt/mooi vindt/wil hebben? Die liggen verweesd in de wat troosteloze oude kamer. Probleem van papa en mama 😊.

De woonkamer met keuken, slaapkamer, hal, badkamer, balkon, berging boven en beneden; het nieuwe appartement krijgt steeds meer sfeer en vult zich met spullen. Aan de andere kant staat de spaarrekening die steeds verder leeg loopt. (Mocht hij ooit een bijbaantje zoeken: IKEA-pakketten in elkaar zetten kan hij echt vreselijk goed! ‘Wel zwaar, maar het is een soort technisch lego, dat vond ik vroeger leuk.’) Gelukkig heeft hij de afgelopen jaren heel trouw maand voor maand flink gespaard zodat op de bodem van de spaarpot nog een buffertje ligt. Ook als de nog aan te schaffen wasdroogcombinatie en oven hun plek hebben gevonden.

Wat een genot en geluk om zoveel nieuwe spullen te kunnen aanschaffen en een eigen paleisje in te mogen richten. Eindelijk het resultaat te zien van samen uitzoeken, plattegrondjes knippen en schuiven, kleuren bepalen en ideeën uitwerken. Eerlijk is eerlijk: misschien ben ik nog wel trotser dan hij op het resultaat. Toen ik woensdag op het knopje van de dingdong-bel drukte (in plaats van de standaard drilboor-bel) wist ik het al. Het is goed. Nog niet af; douchen naast een enorme kartonnen doos met douchecabine is niet de bedoeling), maar dat komt wel. Tijdens het wandelingetje van tweehonderd meter naar huis voelde ik dat een tevreden geluksgevoel zich vastzette. Hij is thuis.