Mijn vader in zijn jonge jaren

Krrrkrrrkrrrr, telefoon. ‘Mam, heb je de radio aan, zet ‘m op de Top 2000. Nu doen hoor!‘ zegt ze dwingend. Als ik naar beneden loop, vult net het begin van Boudewijn de Groot, Welterusten meneer de President de woonkamer. Mooi nummer ja. Later thuis blijkt dat ze streaming – met vertraging – luisterde en het nummer ervoor bedoelde: Edith Piaf – Non, Je Ne Regrette Rien. Als ze het tegen me zegt, komt naar buiten wat me al dagen deprimeert en als chagrijn op mijn gezicht staat, en lopen de tranen spontaan over mijn wangen. Ik mis hem zo. Mijn vader. Op de crematie werd het nummer gedraaid direct voordat ik mijn afscheidswoorden mocht spreken. 2013, zijn laatste jaar. Non, je ne regrette rien…. Nee, ik heb nergens spijt van…. klonk het. Een leven vol hoogte- en dieptepunten. Net als 2013 voor mij.

Met 88 jaar onverwacht gestorven. Hij heeft tot verrassing van velen, inclusief zichzelf denk ik, zijn vrouw niet overleefd. Het is niet anders. En dat midden in de emotionele stroomversnelling waarin ons gezin toen toch al zat; het was pas drie weken na Krijns harttransplantatie. Het kaarsje van mijn vader ging uit en dat van Krijn flakkerde weer op. Zoals mijn vader 18 jaar daarvoor binnen 24 uur zijn moeder verloor en een kleinzoon kreeg, zo verloor ik binnen drie weken mijn vader en herleefde mijn zoon. Nu pas, achteraf, realiseer ik me hoe hoog mijn verwachtingen waren van de impact van zijn overlijden. Hoe belangrijk familiewarmte in mijn leven is geworden.

Dat ik hoopte op een ommekeer in mijn eigen en de familie van zijn vrouw, dat we elkaar zouden kunnen steunen en troosten. Elkaar zouden vinden in verdriet. Maar het mocht niet zo zijn. Helaas. Dat heeft me enorm veel pijn gedaan. Een absoluut dieptepunt, bovenop het verlies. Overigens volgde maanden later alsnog een onverwacht hoogtepunt toen ik hoorde van een oude vriendin van mijn vader en haar opzocht. Voor mij een ongekend gevoel om iemand met zoveel liefde en humor over mijn vader te horen spreken. Ze schetste met haar verhalen een leven dat ik niet kende.  Als het noodlot in 1949 niet had toegeslagen in de vorm van ziekte, was ik vast nooit geboren. En nu zaten we daar samen uren te kletsen, zijn oudste dochter en zijn oude vriendinnetje. Hoe bijzonder is dat…

In mijn jaaroverzicht 2013 hebben Krijn – Het Belletje en de achtbaan die daarop volgde – en mijn vader de hoofdrollen, dat moge duidelijk zijn. Lijstjes maken is een nogal stemmingsgevoelige bezigheid bij mij, dus geven geen getrouw jaarbeeld. Er schieten me zeker ook leuke momenten te binnen. Van drie beugelbekkies naar fraaie big smiles, Hugo’s eerste vakantie met vrienden naar Renesse, de stedentripjes met Cleo en het gaatjes prikken voor dochter en moeder  (15 en 51 jaar). Oorbellen zijn Leuk. Na meer dan een jaar in Nederland blijven voor Krijn, durfde ik eindelijk met Robin weer naar ons huisje in Frankrijk voor een weekend. Op werkgebied was natuurlijk 1 februari absoluut memorabel, toen ik ’s nachts om 2 uur werd gewekt met ‘ze zijn eruit, het wordt nationalisatie‘. Het beeld van minister Dijsselbloem die ’s morgens op tv zijn persconferentie gaf, staat op mijn netvlies gebrand. En altijd is daar Robin om de hoogste pieken en diepste dalen samen mee door te komen. In december was het 25 jaar geleden dat hij ‘ooit‘ tegen me zei. Nooit kunnen dromen dat we zo lang samen zouden zijn….

Zo komt aan 2013 een eind. Het eerste volle jaar van de tweede helft van mijn leven – ik word 100 immers :-). En dan start 2014. Met nieuwe kansen, nieuwe vooruitzichten. Voor diezelfde Krijn gaat zijn leven nu dan écht van start als hij achter zijn computer vandaan komt: eerst nog even een stageplek zoeken en dan mag hij vanaf derde week januari verder waar hij gebleven 2 jaar geleden is. Jazeker! Is geregeld met zijn oude school De Rooi Pannen. Met dank aan zijn geweldige voormalige mentor, mevrouw M.
Hugo heeft (alweer) een superstageplek gevonden bij De Groot Houtbewerkingsmachines en doorloopt zijn HighTechMetalektro-opleiding. Cleo gaat gestaag verder met voetbal (meiden A1 en invalster bij vrouwen 1) en ploegt zich daarnaast door Gymnasium 4. Robin gaat verder met zijn eigen bedrijf, werk en studie/promotie. Genoeg redenen om trots en vol vertrouwen 2014 in te gaan. Met misschien wel als mooiste vooruitzicht de zomervakantie. Plan is met z’n vijven – Krijn mag weer naar het buitenland vanaf mei als alles goed gaat – naar Canada te gaan. In ieder geval om mijn aller- allerliefste tante Jantje daar te bezoeken nu ze niet meer naar Nederland zal komen. Canada in de zomer, met de ‘kindjes’ die dan 16, 18 en 19 zijn. Ze spatten nu al van de voorpret. Misschien wel de laatste keer gewoon met z’n vijven als gezin op vakantie. Ja, ook 2014 wordt een memorabel jaar.

Terwijl ik dit slot schrijf, rolt de Top2000 op de achtergrond voorbij met achtereenvolgens de nummers Bitter Sweet Symphony, Papa en Heroes. Allemaal toepasselijk. Maar in de laatste minuten van 2013 zal ik bij Bohemian Rhapsody er aan denken dat mijn vader en ik bij dit nummer uit 1975 voor het eerst een overlap ontdekten in onze muzieksmaak, en een keer extra proosten. Gelukkig Nieuwjaar!