zusterliefde
 Bijna twee uur later. Twee uren waarin alle scenario’s door je hoofd vliegen. Robin en ik stonden voor de dichte afdelingsdeur te wachten op de arts die ons zou ophalen en uitsluitsel geven, toen een andere arts toevallig naar buiten kwam. Was ook met Krijn bezig geweest. Hij legde kort uit dat Krijn weer aan de beademing gelegd is. Uit voorzorg. Hij heeft een CT-scan gehad waarop geen bloedingen in zijn hoofd te zien waren. Zag er goed uit. Goddank, want dat was natuurlijk het eerste waar we aan dachten. 

Vlak voor het gebeurde lag hij rustig op zijn zij en wilde wat uitrusten. Even later zag ik dat hij beide ogen open had en keek, maar me niet zag. Toen ik zijn hand wilde pakken, voelde ik dat zijn arm verkrampt was. Ik riep direct de verpleegkundige die net de kamer uit wilde gaan. Langs Krijns ogen zwaaien leverde geen reactie en hij liet meteen de arts komen. Ze waren er dus heel snel bij. Maar goed, als je dan toch de kamer en afdeling af moet….

Hij wordt nu weer onder verdoving gehouden en blijft nog aan de beademing. Ook is hij weer aan het dialyseapparaat – ze hadden geprobeerd de nieren weer op gang te krijgen, maar dat lukte niet. Het lukte Krijn niet om te eten of drinken. Hij heeft veel slijm in zijn longen en ophoesten lukt niet echt goed. Wel steeds een beetje beter. Maar goed, nu zit er weer zo’n K-buis in. Ook een neussonde overigens waarover hij vloeibare voeding kan krijgen. Nodig, naast de intraveneuze voeding, want hij is zo ontzettend mager. 

Wat hij gehad heeft? De artsen weten het niet. Konden niks vinden dat een verklaring gaf. Het wordt afwachten. Hij blijft zeker tot morgen nog onder zeil. Ik rij straks met Cleo weer naar Nederland – ze moet weer naar school morgenochtend – en kom dan morgen weer hier. We zullen moeten afwachten of alles weer gewoon kan daarna, of dat er toch iets mis is. Geen idee. Laat de kaarsjes maar branden.