Verbinding

 Vanmiddag – maandag – om een uur of drie werd de zware verdoving met propofol naar beneden gedraaid. Ik was weer terug uit Nederland en zat samen met Robin aan zijn bed. Afwachten. Kijken of en hoe hij wakker wordt en of er toch schade is. Tegen vier uur werd Krijn na een paar keer ‘proberen’ en weer wegzakken helderder en verder wakker. Eerst een lodderig oog, toen twee. ‘Krijn, lieverd, kun je ons horen? Kun je ons zien? Papa en mama zijn bij je hoor. Heb je pijn? Kun je in mijn hand knijpen? En met je voeten wiebelen?’ Probeer dat maar eens heel rustig en met pauzes allemaal te vragen als Iedere vezel in je lijf gespannen is en  je alleen maar wilt weten of alles goed is.

Vooralsnog moeten we concluderen dat het goed is. Hij snapt, ziet en hoort alles. Hij weet niks meer van wat er gebeurd is gistermiddag. Z’n geheugen laat hem nog iets in de steek, maar dat lijkt normaal. Toen hij eenmaal goed wakker was, mocht ook de beademingsbuis uit zijn keel. Gelukkig. Inmiddels is ook het masker en het daaropvolgende kleinere masker weer in de kast gelegd en heeft hij alleen een klein slangetje voor zijn neus langs. Er zal wel nog een nieuwe CT-scan gemaakt worden. Wanneer weten we niet. Wat het geweest is? Geen idee. Kortsluiting, houden we het maar op. Een heel vervelende samenloop van omstandigheden.

Het slijm in zijn longen zit er nog en dat moet eruit. Eten, drinken en praten lukt nog steeds niet. Intraveneus krijgt hij iets binnen, maar via een neussonde voeden is niet gelukt. Dat kwam toch weer terug en eruit. Hij is enorm zwak, maar we zien op de een of andere manier meer kracht dan de afgelopen dagen. Het ophoesten lukt een klein beetje beter en hij wil de hele tijd van zijn ene zij op de andere, omhoog zitten, weer liggen.

Hij weet heel goed waar de bedbediening zit. Terwijl hij afwisselend zijn hoofd- of voeteneind omhoog of omlaag dirigeert, rennen wij als volleerde verpleegkundigen in onze oranje Schützkittel rond zijn bed om persluchtslang, drain, neussonde, alle toeters en bellen uit zijn hals, oorclipje, zuurstofslangetje mee te verhuizen. Twee grote kussens, een dekentje, twee kleine kussens, een doos tissues, spuugbakje en drie handdoeken om hem comfortabel neer te leggen en links en rechts een prullenbak vol zakdoekjes.en dan de apparaten nog die hem omringen. Overal knopjes en piepjes. ‘Kennis is macht’, zeg ik graag en ook hier helpt het heel goed als je weet welke piepjes onschuldig zijn. Of loos alarm. Of serieus.

Het lijkt onze Mitsibushi Outlander wel: die piept ook bij ieder wissewasje. Deur open, klep dicht, andere deur open, gordel los, alarm uit, benzine bijna op. Om gek van te worden soms. En hoe geconditioneerd ik na maanden intensive care ben, bleek toen ik vandaag in Nederland opeens een heel-ernstig-groot-alarm-piep hoorde. Ik schoot meteen in de stress, maar realiseerde me even later dat de hartstilstandpiep uit mijn mobiel kwam die me wilde attenderen op het bericht van NL-ALERT. Het was 12 uur en ook de sirenes gingen. Eerste maandag van de maand. Pfjoeh, gelukkig. Loos alarm.

Dat voelde gisteren toen Krijn totaal ‘op slot sloeg’, wel anders. Al ging dát alarm bij Krijn niet af; zonder hart geen hartstilstand. De beslissing om er vrij snel een kort berichtje over op het blog te plaatsen was ook ingegeven door het idee dat alle goede energie en kaarsjes die hem tijdens het implanteren van het kunsthart hebben begeleid, hebben geholpen. Vandaar weer een oproep. Dat daar nog – veel – meer gehoor aan is gegeven dan vorige keer, ontroerde ons enorm. En bevestigt dat het zin heeft.

Vanmorgen in Nederland vlak voor ik wilde vertrekken, kreeg ik onverwacht bezoek. Eerst een buurvrouw en vlak daarna een oud-buurvrouw. Zagen bij toeval mijn auto staan en belden aan. Nee, toeval bestaat niet. We waren het erover eens dat het uniek is wat er nu zo rond Krijn, dóór Krijn, gebeurt. Al die saamhorigheid, die geweldige stromen energie en al die verbindingen die gemaakt en gevoeld wordt. Kaarsjes branden, bidden, duimen, zingen, wierook branden of gedachten sturen. Al die mensen die elkaar, ons of Krijn soms helemaal niet kennen. Wat een positieve kracht. Fantastisch. Dat krijgt hij toch maar mooi voor mekaar, ons op dit moment rustig slapende kereltje. Samen met zijn geweldige zus en broer natuurlijk. Tot in Bosnië zijn mensen op de hoogte. Namens ons, dank allemaal.