Bron en bronnen

Ik fietste om half elf gisteravond terug uit het ziekenhuis naar het appartement. Krijn had een slaapmiddel gekregen en lag op de zij waarop hij wilde gaan slapen. Drukke dag gehad: eerst waren Robin (die daarna naar Nederland ging) en ik bij hem. Later in de middag kwamen oma, oom en neef op bezoek. Dat vond hij leuk. En ik ook trouwens – lekker uit eten geweest voor ik weer terugging naar Krijn. De normale bezoektijden gelden niet echt meer voor Robin en mij. De artsen en verpleegkundigen zien dat Krijn rustig blijft als wij bij hem zijn en we hebben toestemming van de Oberärzte hem ook buiten bezoektijden te ondersteunen en helpen. Dat maakt wel dat je extra goed op jezelf moeten letten – je kunt onmogelijk 24 uur bij hem blijven. Dat sloopt je.

Ik fietste dus door de beboste rand van het donkere en vrijwel verlaten kuurpark. Het geluid van klaterend water lokte me naar het middenplein voor het statige kuurpaleis. De grote fontein was van binnenuit verlicht en gaf een show. Ik zette mijn fiets naast een van de bankjes bij de fontein en ging zitten. In het midden van het ronde bassin spoot de grootste fontein bruisend haar water omhoog. Omringd door een krans kleinere stralen. Na een tijdje begonnen de twee zijfonteinen ook. Steeds wisselde de samenstelling en de kleuren. Geel, dieprood, groen en paars. Tegen de achtergrond van een subtiel verlicht kuurpaleis. De zwoele wind blies af en toe ziltige druppeltjes op m’n gezicht terwijl ik een dik half uur van het prachtige schouwspel genoot.  ‘Hoe houden jullie het vol?’, vragen mensen weleens. Nou, zo dus. Genieten van de ontspanmomenten die voorbij komen. Of waar je voorbij fietst. Zo ben ik ook al een avond naar Bali Therme geweest; prachtig aangelegd met allemaal geneeskrachtig bronwaterbaden. En een stevige boswandeling gemaakt in het Wiehengebirge hier vlakbij. Je moet ook voor jezelf zorgen.

Neem de tijd. Dat moet Krijn ook doen. Langzamer dan wij, de verpleging en de artsen hem toewensen, zal het beter gaan. Oberarzt K. liep dinsdagmiddag over de gang en kwam binnen. Ik heb uitgebreid met hem gesproken. Was eerst niet zo gecharmeerd van de man, maar eerlijk is eerlijk, ik heb mijn beeld moeten bijstellen. Hij legt alles geduldig uit, neemt me aan de arm mee naar het computerscherm en zoekt gegevens op (daar zijn de verpleegkundigen normaal voor), liet de CT-scan en longfoto’s zien en legt uit wat er te zien is. Geeft ook Krijn iedere keer een aai over de bol of een hand. De focus van dokter K. ligt op de ademhaling: ‘Eerst moet die goed zijn een paar dagen, dan pas kijken we verder naar andere zaken. Nu uitgebreid oefenen of trainen heeft geen zin, hij heeft zijn energie nodig voor de ademhaling.’ Op mijn vraag of de longen nu wat beter zijn, plande hij ter plekke een röntgenfoto in op de computer en een uur later reed het mobiele apparaat al binnen. (Uitslag kwam weer iets later: onveranderd. Geen verslechtering in ieder geval.) Ze willen Krijn zo min mogelijk belasten. Omdat hij zo goed weer wakker is geworden en er geen enkele aanwijzing is voor schade na de ‘kortsluiting’ zondag, is een tweede CT-scan vooralsnog van de baan. Scheelt weer.

Vochthuishouding is een heel precair iets. Het menselijk lichaam bestaat voor 80% uit water (zoiets toch?) en dat is prima, als het maar op de juiste plekken zit. Niet in de longen dus. Krijn krijgt daarom nog steeds hemodialyse, al ziet hij er nog zo mager uit en drinkt en eet hij zelf niets. Via de infusen krijgt hij heel veel binnen en dat moet er ook weer uit. Zijn nieren hoeven nu niets te doen, omdat de dialyse draait. Twee keer 10 uur per dag. Soms met een wat langere pauze. Gisteren aan het begin van de middag werd hij weer wat kortademiger. Ik zag op het scherm van de hartpomp iets hogere vullingspercentages en zei dat tegen de verpleegkundige. Ook naar ons wordt geluisterd: de VAD-deskundige werd gebeld. Even later stonden een paar specialisten in zijn kamer, turend naar de cijfers en grafiekjes op het scherm. Overleggend of de hartpomp aangepast moet worden en zo ja met hoeveel. Of dat hij bloeddrukverlagers moet krijgen. De aanpassingen werden gedaan en daarna ging het weer iets beter en nam de benauwdheid af. Hij spuugt vrij goed het slijm uit. Gelukkig. Het is echt een onvoorstelbaar ingewikkelde puzzel. Dat hebben wij ook geleerd: ga op je gevoel af. Als ik iets niet vertrouw, dan zeg ik het direct. Beter 10x onnodig, dan 1x te weinig.

O ja, we merken dat veel mensen vragen hebben over een kunsthart, het ziekenhuis en dergelijke. Daarom heb ik wat info uit diverse bronnen opgedoken. Je kunt het op de site bovenaan vinden als extra tabbladen. Dit zijn linkjes erheen:

– Harttransplantatie
– SynCardia kunsthart
– HDZ-NRW Bad Oeynhausen

Mis je iets? Vragen staat vrij 🙂