Begin van de middag – net thuis uit school – belt Krijn me op mijn werk: “hoe laat kom je thuis vandaag denk je, mam?” Gevolgd door “Wie is er eerder, papa of jij? En ga je dan nog boodschappen doen? Want anders moet ik zelf nog dingen halen.” Vandaag – dinsdag – is Krijn’s kookdag. Om onze pubers wat meer verantwoordelijkheid en zelfstandigheid te leren, is het idee vanaf volgend jaar iedereen een vaste dag in de week te geven waarop het avondeten verzorgd moet worden. En hoewel sommige dingen pas na 523.287 keer met veel moeite inslijten bij Krijn, is dit voorstel nog voor het goed en wel is ingegaan direct met stalen discipline verankerd in zijn systeem.

Telefoontjes
Dinsdag is zijn dag. Halverwege de middag een telefonische update: “Ik ga een friszoete Franse salade met frambozendressing maken – met daarbij geserveerd broodjes knakworst.” (Ja, de menukeus staat iedereen vrij) Die broodjes vooral omdat hijzelf niet zo’n saladeliefhebber is, ontviel hem nog. Een paar uur later krijg ik – weer telefonisch – de ingrediënten opgesomd. “Zijn al die dingen er wel?” vroeg ik hem (gaan daar verse frambozen in?) nog. Daar twijfelde hij niet aan: “Jazeker, want de winkel is gewoon open hoor, dus wat er niet is, haal ik gewoon zo meteen.”  Wat een onwrikbaar vertrouwen in Appie….

Snel op tafel
Per sms checkte hij voor een laatste keer mijn aankomsttijd – Robin was er al – en bij thuiskomst stond een grote schaal met friszoete Franse salade en broodjes knakworst al snel op tafel. “Zelf vind ik het niet zo lekker, maar ik zie dat het voor jullie een groot succes is” concludeerde hij na afloop. Inderdaad, het was een lekkere salade, en de witte puntjes met knakworst smaakten ook goed. Puntje van aandacht was misschien het seizoen: bij deze vrieskou en de sneeuw die er momenteel ligt, past een stamppot of ovenschotel net iets beter.

Niet zo knapperige krieltjes
Voor de volledigheid: maandag is mijn dag. Afgelopen weekend en maandagochtend vroeg Krijn geïnteresseerd “Mama, wat ga jij de familie maandag eigenlijk voorzetten als avondeten, heb je daar al over nagedacht?” Als niet-keukenprinses was ik maar wat blij dat Robin bij Appie een 1-2-3-4 vispotje had aangeschaft. Lekker. En gezond. En zelfs door mij eenvoudig klaar te maken. Al weet ik nu dat de krieltjes volgende keer niet in de hapjespan meegegaard moeten worden, maar dat je die er beter los bij serveert. Tja, Robin heeft Franse les op maandag en is laat thuis, dus ik moest het zonder toeziend oog van de echte kok doen…. Krijn beschreef het aan tafel halfpeinzend: “de aardappeltjes waren wel goed gaar, maar niet zo knapperig meer – kruimige soort zeker”. Zonder een spoortje cynisme. Cleo was minder subtiel: “bah vies, die aardappeltjes”.

Aquariumworstjes?
Woensdag mag Hugo aan de bak en donderdag is Cleo van de kook. En Robin? Die krijgt lessen hoe-bemoei-ik-me-zo-min-mogelijk-met-dingen-op-mijn-domein. Hij is een snelle leerling moet ik zeggen. Loslaten is het devies. En zonder uitleg gewoon opeten – het komt allemaal goed. Maar eerlijk is eerlijk, toen Robin en ik na het eten vandaag opeens aquariumsteentjes in de gootsteen ontdekten – en het voor water verversen normaliter gebruikte pannetje vandaag ook voor de knakworstjes was ingezet, schrokken we toch een beetje. De opluchting was groot toen Cleo met een logische verklaring kwam, waarbij het pannetje niet voor het koken gevuld bleek met aquariumwater. Nee hehe, natuurlijk niet! 😉