Over professionele outfits, dikke buiken en tattoos

“De toets was op twee blaadjes, krijg ik dan ook 2x een tientje?”  Nee, zo werkt het niet dus. Krijn had de rekentoets als enige in zijn klas foutloos gedaan. En een tien, daar staat een premie op bij ons thuis. Regeling van papa, waar Krijn bijna nooit profijt van heeft. Door een gebrek aan toetsen, niet het gebrek aan hoge cijfers overigens.

De eerste drie schoolweken zitten erop. De ene dag in zwarte pantalon, schoenen, overhemd en korte sloof + rode stropdas in de bediening, de andere dag in blauwwit gestreepte koksbroek, witte buis, lange sloof, koksmuts en veiligheidsschoenen. Het staat hem allemaal. De dinsdag theoriedag in gewone spijkerbroek bij Nederlands, Engels en wiskunde.
En dan nog stage lopen twee dagen. Tussen 13.00 en 21.00 uur bij een restaurant in het dorp. Drukdrukdruk, vroeg op, laat thuis – wennen. Ook de wasmachine weet niet wat hem overkomt… Thuis uit school is Krijn meestal zo bekaf dat hij gaat liggen. Bijslapen.

Vijf kilo in twee maanden?!? 
Zoveel veranderingen dat het even duurde voor we zagen dat Krijn eigenlijk best dikker leek. Zijn buik althans. En na weging bleek hij inderdaad bijna 5 kilo te zijn aangekomen in krap twee maanden. Teveel. Veel teveel. De huisarts die ik belde met ‘kan ik niet gewoon even voor een echo naar het ziekenhuis in Den Bosch?” verwees voor de zekerheid toch door naar de cardioloog in het AZU Utrecht. Die nam geen halve maatregelen: donderdag komen voor een echo en dezelfde dag op de poli voor de uitslag en controle.

Routines in beton gegoten
Even sloeg de onrust toe. Een vaag alarm in het achterhoofd. Is het toch te zwaar, overvraagt hij zichzelf nu al teveel? Tot we gingen doorvragen op sommige dingen, bijvoorbeeld het pilgebruik. En wat blijkt: hij heeft – waarschijnlijk – een aantal keer afgelopen weken vergeten zijn ochtendpillen in te nemen. Het signaaltje op de telefoon klinkt als hij al in de trein zit. Te laat. Een routine aanleren is lastig, maar eenmaal erin, zijn ze bijna in beton gegoten bij hem… Zoals het routineus ‘ja’ roepen op de dagelijkse vraag van je vader of moeder of je je pillen hebt genomen – je sleutels en je mobiel bij je hebt. Het verband tussen de routines (de ‘ja’ en de check) kan dan vervagen. Is meestal niet zo heel erg. Bij pillen wel. Dat het niet goed meer ging drong nog niet tot hem door (het alarm gaat ‘altijd al’ op dat tijdstip) – maar werd zichtbaar aan zijn dikkere buik. En gezicht: snel paarse lippen en oren en rode konen als hij een tijdje ligt. Dikke ogen.
Morgen met Robin dus naar het AZU. Gelukkig is de ongerustheid bij ons alweer aan het afnemen. Net als de omvang van zijn buik. Dat gaat snel met de vochtafdrijvende medicatie – zoals die plaspillen zo mooi heten 😉

Patisserie-les
Over buikomvang gesproken…. die van de rest van het gezin neemt ook gestaag toe. Op woensdag heeft Krijn patisserie-les. En het schoolwerk mag, net als vroeger knutselwerkjes, mee naar huis. Alleen zijn het nu heuse gebaksdozen met taarten, bonbons en andere lekkernijen! Daar genieten we van.
Net als van de uitgebreide uitleg van alle ingrediënten “hier zit amandelspijs en aardbeienbarois in”, “Bavarois Krijn, ba-va-rois” en enthousiaste verhalen over school en zijn nieuwe vrienden. Of zoals hij vorige week zei: “Ik snap werkelijk niet wat er zo speciaal was aan mijn oude school – hier doen sommigen net zo maf als op De Zwengel… Zitten ze leraren stom uit te lachen, als ze zelf te laat zijn of zo, nou dat snap ik niet hoor.”  

Geen piercing of tattoo
Als trotse moeder moet ik dan ook eindigen met de ouderavond. Twee op dezelfde avond. Ik naar die van Krijns zusje op het stedelijk gym in Den Bosch, de 2de klas alweer (alles goed daar, over druk gesproken trouwens – tjonge wat een vakken!) en Robin naar De Rooi Pannen in Eindhoven. Na het klassikale deel stond op het gym een presentatie over alcohol- en internetgebruik bij pubers op het programma.
In Eindhoven kregen de ouders de schoolregels nog eens omstandig uitgelegd door de directeur en mentor: een nette zwarte broek betekent dus géén spijkerbroek. Géén korte broeken, ook niet bij 35 graden. En je haar moet fatsoenlijk zitten. Verder is het verboden zichtbaar tatoeages of piercings te hebben. Ook niet in je tong. En dat tegen een verzameling ouders waaronder een aantal die zelf allesbehalve aan de tattoo- en piercingregels voldoen. Een strenge school, die voor sommige leerlingen – en ouders – duidelijk meer behelst dan lijdzaam de leerstof naar binnen lepelen.

Dikke complimenten!
Bij de napraat met de mentoren was het dan ook niet heel verwonderlijk dat Krijn een paar dikke complimenten kreeg over zijn werkhouding, uiterlijk en niveau. Een fijne, gemotiveerde leerling – met  (Asperger)gebruiksaanwijzing. Dat wel. En Robin wist thuis zelfs te melden dat ze hadden gezegd: “misschien zou hij versneld kunnen doorstromen naar niveau 2”.
Wie weet. Dat betekent weer moeten kiezen: koken of bedienen. Voorlopig genieten we nog graag van zijn wekelijkse patisserie-kunsten.