Vrijdagochtend vertrok Robin voor het weekend. Soms is luxe ook een verplichting. We zijn al veel te lang niet bij ons tweede huisje geweest en wachten tot het uitkomt heeft weinig zin dezer dagen. Dit was het eerstmogelijke weekend om te checken hoe het staat met huis en haard aldaar. Niet goed, bleek toen Robin het water weer aansloot, want de leidingen hadden op diverse plekken de 24(!) graden vorst niet overleefd. Het water kletterde de douche in door de geknalde thermostaatkraan. En bij het snel weer dichtdraaien van de hoofdkraan in de kelder, bleek dat ook daar de vorst had toegeslagen: een koppeling schoot los en het water spoot eruit – voor de kraan…. klassiek slapstick-moment, vertelde Robin later telefonisch.
Werd al met al een druk weekend voor hem. Maar met behulpzame buren en vrienden is alles weer redelijk onder controle.
Wereldstad Utrecht
Nee, dan hadden wij het thuis in Nederland een stuk eenvoudiger. Zaterdagochtend – vroeg, dat wel – moest Cleo voetballen (mooie pot, met 3-0 verdiend gewonnen). Daarna met Hugo wat kluswerk in de tuin gedaan en ’s middags naar Utrecht met z’n drietjes.
Met de trein. Eerst ‘shoppen’ (Cleo) en ‘Mediamarkten’ (Hugo). Genietend van het schitterende voorjaarsweer liepen we door de binnenstad. Op de Oudegracht een Broodje Mario scoren. Succes verzekerd. De zonovergoten grachten, lokkende winkels en volle terrassen sterkten Cleo in haar toekomstplannen. Rondkijkend naar de woningen boven de winkels bevestigde ze het nog een keer: ‘Ja, ik ga later in Utrecht studeren, net als papa. Hier kan ik echt wel goed wonen ja’. Utrecht geen wereldstad? De drukke zebra bij de Bijenkorf volgens Cleo wel. ‘Dit doet me denken aan New York, daar is het toch altijd zo druk mam?‘
Kortom, genieten. Zelfs de rit in bus 12 naar het AZU – dubbel, niet driedubbel zoals doordeweeks – was leuk. Staan op de draaischijf, blase kijkend of je dat dagelijks doet. Voor Krijn hadden we een verse mango/sinaasappelshake meegenomen. Extra lekker, al mocht hij hem door zijn vochtbeperking maar half opdrinken. Voor het eerst in een dikke week waren de kids alledrie bij elkaar. Krijn liet zien wat hij allemaal zoal gekregen heeft aan cadeaus en kaarten. En natuurlijk hoe zijn entertainmentcenter werkt. We hadden zijn draadloze muis meegenomen, zodat hij makkelijker games kan doen. Had hij om gevraagd. ‘En omdat je altijd zegt dat ik zo onduidelijk schrijf, zal ik zorgen dat je het in ieder geval goed kunt lezen.‘ Oordeel zelf.
Mondelinge overhoring
De ziekenhuiskamer is eigenlijk best gezellig zo. Bijna huiselijk. Op een gegeven moment gaan Cleo en Hugo samen naar beneden en komen met nog meer leesvoer terug. En een kaart – voor bij de verzameling aan de muur. Cleo doet een mondelinge overhoring van de bijna 70 ‘grafschriften’ uit het boekje De Bijziende Imker: ‘Wat staat er op het graf van een visser?’ Krijn: ‘Naar de haaien’. etc. etc. Met vlag en wimpel geslaagd. Ook voor de vertalingen van gezegdes in het Engels: ‘there is shit on the marble’. En die van de chirurg die zijn patient een hart onder de riem steekt en zo. Lachen, gieren, brullen. Ik verwacht ieder moment een verpleegster om de hoek om ons tot rust te manen. Nee dus.
Die komt na het avondeten voor de derde keer die dag in zijn infuus 80ml Furosemide inspuiten. Heel langzaam – anders krijgt hij last van zijn hoofd. Ze babbelt gezellig mee. Hugo? Wat leuk, mijn man heet ook zo. En ze legt geduldig uit dat 80ml wel veel lijkt, maar het niet is. Sommige patienten krijgen veel meer per keer. De goede uitleg stelt Krijn gerust. Van 2×40 naar 3×80 vond hij best zorgwekkend.
Slappe lach in de Sprinter
Begin van de avond nemen we afscheid en nemen bus12 terug naar het station, hebben 4 minuten om de trein te halen – trekken een sprint (‘was maar goed dat ik er niet bij was, dan hadden we hem nooit gehaald‘ zei Krijn toen ik hem voor het slapen nog belde) en belanden met z’n drietjes op twee stoelen naast elkaar in de trein. Ik duik in Den Bosch nog bijna met mijn gezicht in de schoot van de mevrouw tegenover ons omdat de trein met een schokje stopt. De kinderen komen niet meer bij. Want wie zegt altijd ‘wachten tot de trein stil staat; juist voor het station schudt hij alle kanten op!‘? Ja, ikke dus.
Snel drie grote milkshakes gehaald en dan met de Sprinter het laatste stukje naar huis. Als slagroom op de taart krijgen we nog een ‘act’ van een bejaard echtpaar: wij kregen er de slappe lach van. De man keek een beetje stuurs om zich heen terwijl zijn vrouw schold als een bouwvakker: ‘Nou, dat kan me echt geen ene ZAK schelen!!! over iets onbenulligs en toen omgeroepen werd dat we ons in de stoptrein naar Oss en Nijmegen bevonden, ‘Ja, goh, dat wisten we nog niet…. interessant hoor – zet het in de krant!!’ Okee, je moet erbij geweest zijn… (of waren het opnames voor het tv-programma Benidorm Bastards?)
Een zaterdag om in een doosje te doen en af en toe aan terug te denken. Inmiddels is Robin weer thuis na een voorspoedige rit en bereiden we ons voor op maandagmiddag. Dan hebben we een gesprek met transplantatieverpleger A. over de screening en wachtlijst en met iemand van het maatschappelijk werk van het AZU. Spannend.
LEEUWENHART KRIJN 