Een eerste Paaszondag in het teken van bedden. De cadeautjes die Cleo ’s morgens op bed kreeg voor haar 14de verjaardag. De hoogslaper van Hugo ontmanteld (nog in prima conditie en inclusief bureaublad – kopen? paar tientjes) en vervangen door een laagslaper. Kan hij voor het eerst sinds jaren gewoon rechtop in bed zitten. En het bed van Krijn. Gloednieuw en met een elektrisch verstelbare bodem. Soms heeft ziek zijn ook voordelen.

Lekkende kraan
Klussen dus. En feest. Zoals aangekondigd een overdadige brunch, en ’s avonds – wie jarig is mag zeggen wat we eten – zelfgemaakte koffertjes, zoals poffertjes hier in Huize K heten. Als toetje met z’n allen languit op de bank bioscoopje spelen met een film uit de ‘Morgan Freeman-box’ die Cleo van Hugo had gekregen (haar favoriete acteur, jaja). Een mooie dag, die morgen nog een vervolg krijgt met het vervangen van de pas twee jaar lekkende keukenkraan.

Oppepper van juniorenteam Gryphons
Terwijl wij vrijdag vlak voor sluitingstijd bij IKEA de verschillende bedbodems lagen te testen voor Krijn, heeft er thuis iemand aangebeld. Hugo deed open en nam een cadeau voor Krijn in ontvangst. Het bleek een wel heel speciale oppep(p)er van zijn oude honkbalteam. Heel knap zijn twee hobby’s combinerend: honkbal en koken. Nee, je raadt het vast niet….. een gigantische pepermolen in de vorm van een honkbalknuppel. Ja, echt zo groot, fantastisch! Bedankt Hetty en juniorenteam van de Gryphons, hij is super.

Liever met papa
Net voor het slapen gaan nog met Krijn gepraat over het laatste blog – het duivels dilemma. ‘Het staat er wel hard in, he mama. Daarvoor schreef je vooral ook veel leuke dingen er omheen, maar niet zo keihard dat het Niet Goed is.’  Misschien niet, maar ja, zo is het nu toch? We bespraken met z’n tweetjes het onderwerp wel of niet op de wachtlijst, liggend op zijn nieuwe bed. Dat het toch echt niet goed gaat, hij mag ook niet meer naar school met de trein en bus van dokter K. Met keelpijn van het wegslikken van opkomende brokken emotie vertrouwde hij me toe: ‘Niets tegen jou hoor mama, maar dit soort gesprekken voer ik liever met papa, dan is het toch een beetje afstandelijker en makkelijker – vrouwen zijn nou eenmaal emotioneler.’  Want nee, huilen wil hij niet. Laat dat maar aan vrouwen over.