Dit veel te lange blog gaat – geheel off topic – over mij.
Warna, geboren in Amsterdam op zaterdag 14 april 1962, precies 50 jaar na de ramp met de Titanic. De wereld verwondert zich dit weekend over 100 jaar Titanic. Ik over mijn eigen halve eeuw met dingetjes, details en doorkijkjes.

Tweedehands kauwgom
Als klein meisje vond ik van alles op straat. Steentjes, dubbeltjes, kraaltjes, veertjes van vogels of pennen, stukjes glas, stompjes potlood. Al die schatten bewaarde ik in ‘doosjes’. Behalve de kauwgom. Die at ik op. Ik weet nog exact waar ik ooit in Leidschendam – om de hoek bij de Burgemeester Keijzerlaan – met een scheut van blijdschap een enorme klont felroze kauwgom vond. Nog ‘vers’: heerlijk! Wellicht Koninginnedag, want hij lag midden op de stoep te glanzen, recht onder de wollige pluim van een oranje wimpel die aan de winkelpui hing. Dat je kauwgom in pakjes kunt kopen wist ik toen nog niet. En dat tweedehands kauwgum niet echt fris is, ook niet. Was vier of zo. Van die dingetjes.

‘Kijk! Een Steen!’
Als je onze kinderen vraagt naar de favoriete ‘videofilmpjes van vroeger’, dan staat er een van mij met Krijn zeker in de Top 5. Jonge vader Robin filmt van afstand: moeder met peuter op de arm in een woestijn.  Grote zandvlakte met hier en daar liggend op de grond brokken boomstammen. Petrified Forest in Arizona, Amerika. Ik babbel honderduit en wijs naar ieder detail, kleine Krijntje uitleggend wat er allemaal te zien is. Eh, zand, zand en versteende bomen, verder niets. Robin doet met opgewekte commentaarstem een nasynchronisatie bij mijn zoveelste vingerwijzing: ‘Kijk! Een Steen!’. Grote pret bij de kinderen, hahaha, die mama, altijd maar bezig met details.

Mijn eeuwige ‘Kom eens hier staan, moet je kijken hoe mooi die xxx’ (vul maar in: muur, plant, kleur, spiegeling, dieptewerking, baksteen, vogeltjes, mensen) wordt vaak gevolgd door: ‘Loop toch door mama, altijd dat stoppen bij ieder bloemetje of plantje.’ En: ‘Mama, je hoeft niet overal foto’s van te maken hoor – nee, je mag daar niet in!’  als ik weer eens door een openstaand hek of deur glip. Of uit een rare hoek een foto maak. Maar ja, die mooie doorkijkjes he. Allemaal dingetjes die me opvallen en verwonderen. Als kleine snoepjes.

'Playmobil'-bouwvakkers, hieronder is een dag later

Vakanties, dikke bakken en moedertrots
Zo bezie ik social media ook. Ik hoef niet te weten dat iemand op het toilet zit – het eeuwige voorbeeld van niet-social-media-gebruikers. Tja, wie wel? Maar de onzintweets over een kiwi van @RaoulHeertje laten me vaak wel even glimlachen. Het is net tv: je kiest zelf de zender. En er zit een uitknop op. Nee, social media, zijn voor mij – naast zakelijk interessant en als snelle nieuwsgaring – ook fun. Ik kan in gedachten even een momentje meegenieten van die prachtige tuin in Portugal, in een zwembad in Florida liggen, of leeuwen bekijken in Zuid Afrika. De trots voelen van een moeder die muzikale prestaties van haar kinderen deelt, of de voorpret bij de komst van een schattig puppy. Natuurlijk rij ik in gedachten een stukje in de gloednieuwe Range Rover Supercharged die een oud-schoolgenoot heeft gekocht. En lees met plezier reacties op foto’s van mij, geplaatst door vrienden of familie vanaf de andere kant van de wereld. Mooie minimomentjes, daar hou ik van.
Net als wanneer ik langs de bouwplaats van CS Utrecht loop van of naar mijn werk. ’s Ochtends met crispy weer een kleurenfestijn tegen de blauwe hemel – in de schemering een Escher-achtig bouwwerk in grijsgradaties – en in het donker lassers en zagers die hoog in de torenskeletten met hun lekkende vlammenregens en cirkelzagen een Rammstein-act imiteren.

Werklaarzen naast elkaar
Vrijdag de 13de, de ochtend voor mijn vijftigste verjaardag: het miezert en ik ben al laat, maar als altijd stop ik om even te kijken op CS Utrecht. Welke ‘playmobil’-bouwvakkers lopen vanmorgen beneden rond en hoe manoeuvreren de rode, gele en blauwe hoogwerkers en hijskranen hun bakjes en ladingen? Ze bouwen zichzelf langzaam maar zeker in lijkt het.
Er komt een gesoigneerde bejaarde heer naast me staan. ‘Speelde u vroeger ook altijd met lego?’, vraagt hij onverwacht. Ja, uiteraard – nog steeds als ik de kans krijg. We uiten onze verbazing over de hoeveelheid machines op zo’n klein bouwvlak en de gewoontes van sommige kraandrijvers. Ik: ‘die ene in de grootste hijskraan zet altijd zijn werklaarzen keurig naast elkaar, exact in het midden van het opstapje naast zijn cabine, is u dat weleens opgevallen?’. Nee, dat is nieuw voor hem. Hij glimlacht en voor ik verder richting werk loop, geeft hij me een compliment dat woorden geeft aan wat ik altijd over mezelf hoor: ‘U bent een maat in verwondering.’ Mooi.

Feestelijk lint van mooie minimomentjes
Over verwondering gesproken. Tijdens mijn verjaardag slingert de hele dag per iPhone een feestelijk lint mee van sms’jes, facebookberichtjes, whats-appjes, iMessages, mailtjes en voicemails. Geweldig, al die lieve woorden en attenties. En het is Robin weer gelukt me te verrassen. Na de cadeautjes op bed en de voetbalwedstrijd van Cleo rijden we naar huis. Niet dus. Totaal onverwacht richting De Hooghei voor een verrassingslunch met (schoon)familie, inclusief mijn 87-jarige vader. Komt gewoon ff met de auto uit Overijssel naar Brabant rijden. Heel fijn pap, bijzonder dat je erbij was! Mijn 50ste vieren met dierbaren in een heuse Brabantsbruine setting, behangen met ballonnen en een pot Boerengolf doen…. wie had dat ooit kunnen bedenken! Ben benieuwd naar de foto’s ;-).
Robin, LVML, bedankt. Een prachtige dag vol momenten die ik koester, zoals ik ’s avonds aan de telefoon uitgebreid vertel aan Tante Jantje uit Canada – haar belletje de laatste verrassing van de dag.
En Ro, ik heb nu al zin in de eerste golfles die we volgende week samen hebben. Mooie hobby voor de komende 50 jaar!