Voorlopig vaarwel met festival in France

‘Nee hoor, dat gaat écht wel goed. Dan hebben jullie tijd met z’n drieën, ook leuk voor Krijn om nog een keer te gaan. Wij zullen geen gekke dingen doen en netjes leren en huiswerk maken. Echt hoor’, aldus Hugo. En zo trokken wij met z’n drietjes – vader, moeder, krijn – op Hemelvaart naar Frankrijk. Mijn vrijdagse werkdag ging gewoon door. Pas de problème met Het Nieuwe Werken; gaat prima vanuit het buitenland. Heel mooi weer was het niet, dat hielp. En ’s avonds feest in het dorp. Voor het eerst sinds jaren. Voor Krijn geen lokkertje. ‘Harde muziek heb ik geen zin in en kan ik niet tegen, dat weet je toch?‘ klonk het ongerust.

Zes straten en 45 inwoners
Al maanden waren de voorbereidingen aan de gang. De volledige gemeenteraad – alle negen leden – en vrijwilligers waren bezig met plannen, versieringen maken en koken en bakken. Alles om ‘ons’ eerste straattheaterfestival een succes te maken. Een klein voorproefje van het grote festival Ma rue prend l’Air in Nicey op zondag, twee dagen later. Met zes straten en 45 vaste inwoners vroeg het van de dorpelingen vrijwel even grote acrobatische en artistieke inspanningen en improvisatiekunst, als van de vier deelnemende acts.  Allerlei kunstige versierselen gefabriceerd, straten geveegd, bermen en veldjes strak gemaaid.

Snel stokbroodje
’s Ochtends verzamelden de vrijwilligers zich in het gemeentehuis. Robin ging zijn hulp aanbieden. ‘Ze zijn met van alles bezig en je wilt niet weten hoeveel schalen, manden en bladen eten er klaar staan in de Mairie…‘ kreeg ik tussentijds verslag. Versieringen werden opgehangen, langs de straatjes en in de bomen, aan de huizen. Met dranghekken werd de afslag van de hoofdweg afgezet. In processie gleed een partytent door het dorp. Stapels tafels en banken werden verzameld. Wat palen verschenen op het glooiende weitje achter het gemeentehuis. ‘Je weet wel, achter het huis van Colson.‘ Om zes uur liep ik even mee om de voorbereidingen te aanschouwen. Een regenbuitje druppelde over. Het laatste? Volgens buienradar wel gelukkig. Zeven uur start. Om kwart voor zeven snel thuis een stokbroodje eten en Krijn halen. Het was nog zo rustig met bezoekers…. zouden er wel mensen komen?

Oerol, Lowlands, Sgizet, Zwarte Cross, én bij ons
We liepen met Krijn om 7 uur naar de dorpspomp. Daar zat tot onze grote verrassing de ‘tribune’ op straat al helemaal vol. Het Franse welkomstwoord van de festivaldirecteur klonk. Toen begon het. De volgende uren veranderde het kleine dorpje in een intiem festivalterrein. Tijdens de invallende avond bijna een filmdecor. Twee Franse, een Belgische en Nederlandse act namen het bonte gezelschap van zeker 150 aanwezigen mee. Soms letterlijk. Iedereen liep achter de muziek van Radio Barkas aan. Het kleinste mobiele radiostation van Nederland dat echte singletjes uit jaren ’50 en ’60 draait. Te zien (geweest) in heel Europa; op Oerol, Lowlands, Sgizet, Zwarte Cross. En in ons dorp.

Van omelet tot ballet 
Eerste bedrijf: The Primitives met Cook It. Drie koks die een omeletje bakken. Hilarisch en tot in de puntjes uitgewerkt. Straattheater pur sang. Daarna twee meisjes en een jongen Motobécasse uit Bar le Duc. Trapezewerkers met humoristische verhaallijn. Gevolgd door eenling Sylvestre, een poëtische ‘hoogwerker’. Begeleid door weemoedige muziek voerde hij een acrobatische verticale ‘dans’ uit in een metershoge paal. Ademloos publiek, alleen onderbroken door applaus. Alles was geslaagd en tot verrassing van sommigen heel internationaal. Ons dorp heeft behoorlijk wat Nederlandse roots. De drie ‘koks’ van het Belgische gezelschap kwamen uit Engeland en Amerika, hadden gestudeerd in Parijs. Nu wonend in Gent. Vandaar Belgisch. De mengelmoes van talen gonsde na afloop lang door. De schalen lekkernijen werden aangevoerd uit de Mairie. Uiteraard proosten met Kir: witte wijn met – zelfgemaakte – creme de cassis. En hapjes. Zoet tot hartig. Allemaal huisvlijt (behalve de pinda’s en pretzels): de brioches, quiches, rabarber-bosbessentaart, pizzapunten, plakken zoete cake, chocoladecupjes, spiesjes met tomaat en hartige broodjes, flan (puddingtaart), amandeltaart, vanillecakejes, brownies, crepes, en nog veel meer. Bakken kunnen ze in La Meuse, Lorraine. In grote schalen brandde uitbundig vuur, de muziek van Radio Barkas nodigde een bont gezelschap tot dansen en de schemer ging over in donker. Wat een feest, wat een gastvrijheid. Waar een klein dorp groot in kan zijn.
Krijn genoot. De optredens vond hij geweldig, inclusief de muziek. Pas in de drukte na afloop voelde hij zijn vermoeidheid. Hij ging tevreden slapen na een mooie dag.

Lunch met Radio Barkas
De volgende middag maakten Tristan en Jacco – de heren van Radio Barkas – een wandelingetje door het dorp (hun nachtrust alleen verstoord door de vos met jongen die op drie meter afstand van hun slaapplek woonde). Ze kwamen toevallig langs ons huis en bleven lunchen. Lekker in het zonnetje in de tuin. Zo zaten we toch nog met z’n vijven aan tafel. Tegen achten ’s avonds reden we richting Nederland. Een zondag om bij te komen (en bij te sturen, voor zover nodig bij Hugo en Cleo). Het jaarlijkse festival Ma rue prend l’Air zondag in Nicey – met niet vier maar achttien deelnemers – moet het zonder ons doen. Volgend jaar wellicht.

Nagenieten in ziekenhuis
Voor Krijn was dit weekend waarschijnlijk voor een lange tijd zijn laatste bezoek aan Frankrijk en ons dorp. Mooier had het niet afgesloten kunnen worden, daar waren we het alledrie over eens. Maandag voor het laatste mondelinge examen en afsluitende diner naar De Rooi Pannen. Daarna begint de volgende ziekenhuisperiode met plaatsing van de drain. En op de wachtlijst voor de harttransplantatie. Tijd genoeg om na te genieten van dit mooie weekend met zijn vader en moeder.

(Meer zien? Hier staan nog wat foto’s. Of bekijk de diavoorstelling.)