diplomaborrel op warme maandagavond

Als gezegd had Krijn maandag zijn laatste mondelinge examens voor zijn HAS-diploma (Horeca Assistent). Inhaalexamens, eerder gemist wegens ziekenhuisverblijf. Twee uur, was de planning. Ik had hem meer dan ruim op tijd afgezet in Eindhoven. Hij kon direct – een half uur eerder dan gepland – beginnen dus mijn veelsucces-belletje-rinkel onderbrak zijn mondeling Nederlands. Krijn nam niet op. ‘Nee, het is niet dringend, is mijn moeder‘ zou hij na een blik op het scherm gezegd hebben. Even later gevolgd door de pieppiep van mijn voicemail.

 

Wake up call
Omdat het afsluitende diner pas om half 6 begon, had hij wat uren te overbruggen. Beetje helpen bij de voorbereidingen in de keuken misschien. Rustig aan. Kwart over twee belde hij me. ‘Mam, je raadt echt nooit waar ik je op dit moment vandaan bel…‘ klonk het opgewonden (dat het examen goed was gegaan was van generlei belang blijkbaar) ‘….uit de grootste hotelkamer hier op school! Dat heeft mevrouw M voor me geregeld, zodat ik kan uitrusten voor het diner begint.‘ De school heeft voor de hotelopleiding een gang met kamers ingericht door grote hotelketens. Op de open dag hadden we ze gezien. Echt geweldig. Ooit had ik er een opmerking over gemaakt, maar Krijn verzekerde me toen dat zij daar absoluut niet mochten komen. Klopt, want ze worden echt gebruikt en verhuurd. Nu zat hij daar op het grote bed te bellen. Hij was verrukt. ‘En ik krijg om vijf uur een wake up call, zodat ik op tijd ben voor het diner.‘ Jaja, mevrouw M krijgt alles voor mekaar.

Proeve van bekwaamheid
De HAS-leerlingen – 17 in totaal – moesten bij het diner hun laatste proeve van bekwaamheid afleggen: samenwerken. In de keuken en de bediening. Met de ouders als gasten. Wie in het onderwijs zit, weet hoe moeilijk het is om ouders naar school te krijgen. Zeker op een MBO. En vanaf half zes. Maar ze waren er allemaal op deze warme dag. Voor iedere leerling twee gasten. Alleen wij waren met drie, want Krijn mocht zelf mee aanzitten en eten. Robin was door omstandigheden later, dus dat viel niet direct op.

In het restaurant hing een groot flatscreen, waarop we de leerlingen die in de keuken stonden konden volgen. Wij kregen een viergangendiner opgediend. Eerst een cocktail, toen een kipsalade, gevolgd door tomatensoep,  zalmmoot met asperges en een grand dessert.  Het hoofdgerecht werd aan tafel opgediend onder een cloche (zilveren stolp). Alles ging perfect. Trotse ouders en wat zenuwachtige leerlingen.

de vlag uit voor Krijns certificaten

Supertrots op Krijn!
Het grand dessert was nauwelijks op of de directeur nam het woord. Verrassing….. zeker voor de leerlingen: we gaan over tot de diploma-uitreiking. Twee directeuren van Eindhoven en een lid van het bestuur van ROC De Rooi Pannen namen het woord. Mooie woorden, kan niet anders zeggen. Het bestuurslid vertelde dat met 7000 leerlingen veel diploma’s worden uitgereikt. Daar is hij vrijwel nooit bij aanwezig. Behalve bij een klas als deze HAS-klas. Met statistische schoolvoorbeelden van ‘uitvalleerlingen’ die hier opgeleid worden. Hier zie je wat investeren in mensen kan opleveren. Met leerkrachten en een team dat de juiste portie inzet, liefde en geduld heeft. Jongeren in de praktijk laten zien dat ze (terug) op de rails gezet kunnen worden. Zodat ze nu na een jaar buffelen een diploma hebben. Gekwalificeerd als horeca-assistent. Een baan kunnen vinden, een toekomst hebben. Hij kreeg een terecht applaus. Net als de leerlingen, die allemaal met een diploma naar huis gingen. Krijn had de praktijk niet kunnen doen, dus kreeg certificaten voor zijn theorie. Hij had daarvoor wel de hoogste cijfers schat ik zo in: allemaal negens en tienen. Krijn: we zijn supertrots op je!

Arbeidsongeschikt
De volgende dag had Krijn een afspraak bij het UWV met een keuringsarts. Over zijn aanvraag voor een Wajonguitkering. Die moet op tijd voor zijn 18de aangevraagd worden, had zijn school ons op gewezen. Hij ging er met Robin heen. Gewapend met uitdraai van zijn ziekenhuisafspraken, medicijnen – ‘neem mee in originele verpakking met uw naam erop’ – en zijn verhaal. In het anderhalf uur durende gesprek kon Krijn prima verwoorden wat hij wel en niet (meer) kan. Zijn woordkeuze – hij spreekt alsof het gedrukt staat –  toverde af en toe een glimlach op het gezicht van de arts.

Geld niet nodig
Na afloop belde Robin: ‘Het was voor deze arts ook nieuw, hij had zelfs een printje over cardiomyopathie gemaakt. Maar het was hem wel meteen duidelijk.’ Krijn begreep het fijne er nog niet helemaal van: ‘Ja, maar dat geld heb ik toch helemaal niet nodig?’ Niet stilstaand bij stopzetting van de kinderbijslag en vervallen van de gratis zorgverzekering. Robin vatte het nog even samen: ‘We hebben vanaf nu een officieel 100% arbeidsongeschikt verklaarde zoon.‘ Wat een contrast met de dag ervoor.