Kanskaart: 'Laat mama een foto maken. Kost haar wel een pakje.'
Kanskaart: ‘Laat mama een foto maken. Kost haar wel een pakje.’

De feestdagen zijn weer in het land. Met weerwaarschuwingen en een mooi pak sneeuw begon december meteen goed. Heerlijk, al is het schitterwit door de regen op ‘zon’dag alweer weggespoeld. Zo snel kan het omslaan.

Stoelendichtheid
Vorige week zaterdag vierden we pakjesavond bij oma thuis met de ooms, tantes, neven en nichten van Krijn. Lootjes getrokken; één cadeautje en gedicht per persoon. Volgend jaar wel eerder plannen, want we hadden vier afvallers doordat het onmogelijk bleek een gaatje te vinden op dezelfde dag in al die overvolle agenda’s. Wat trouwens door de stoelendichtheid op de avond zelf eigenlijk niet opviel. Hoe groter de jeugd, hoe meer ruimte ze innemen. Het paste nog net allemaal.

Beste Knoop
Mooi ook om familietradities te zien. Ieder zijn rol, zelfs al ben je niet meer aanwezig. De meeste kleinkinderen kennen de anekdote van opa Sjaak (in 1993 overleden). Het is bijna 25 jaar geleden dat hij op gedragen toon zijn sintgedicht begon voor te lezen: ‘Beste Knoop….’ Na een verbaasde stilte viel het kwartje toen Robin’s broertje Marco zichzelf als dichter verried door zijn verontwaardigde ‘knaap, beste knaap!’ Hilariteit – tot op de dag van vandaag. Eh, of was het andersom, Marco die het oplas? Hoe dan ook: familietraditie is dat wie even hapert voor hij iets voorleest van papier, onmiddellijk ‘Beste Knoop!’ te horen krijgt. Zeker in december. En zo zijn ook fysiek afwezigen er altijd bij.

Medicinale tape
Recentere traditie is dat als alle gedichten zijn voorgelezen en pakjes uitgepakt pas een eind komt aan Het Grote Raden. Wie had wie? Dit jaar kreeg ik onbedoeld een prachtig compliment toen mijn gedicht aangezien werd voor dat van Robin: de onbetwiste topdichter van de hele familie en daarbuiten.
Wordt jouw gedicht voorgelezen, blijf je stoïcijns meeraden. Niemand verraadt iets. En toen kwam het pakje voor Krijn. Hij legt het op zijn schoot en rolt bijbehorend gedicht uit. Dan trekt hij een verbaasd gezicht, kijkt nog eens naar het pakje, peutert wat aan het plakbandje waarmee het dichtgeplakt is en zegt: ‘Hé, dat is medicinale tape. Dat herken ik meteen.’ Waarop aller ogen zich op oma richten en iedereen begint te lachen. Voor haar werk heeft zij als enige dat net zo binnen handbereik liggen als plakband. En waarom niet, het ziet er hetzelfde uit. Behalve voor Krijn dan.

Hebberig
Nieuwe gezinstradities worden ook geboren. Op 5 december zegt iemand aan tafel dat het officieel pakjesavond is. Ik merk op dat ‘als jullie nou nog zouden geloven, had Sinterklaas vast wel iets boven-boven neergelegd. Maar ja, daar zijn jullie nu écht veel te oud voor… toch?’ Er volgde wat onrustig geschuif en heen en weer kijken tussen de 18-, 16- en 14-jarige. ‘Ach, kan mij het schelen, ik ga kijken’, roept Cleo en vliegt met Hugo in haar kielzog de trappen op. En jawel, daar staat een tas met pakjes. Ernaast de spelregels, een dobbelsteen en (zelfgemaakte) kanskaartjes voor het spel ‘Sinterklaasdobbelen‘. Een hilarische avond volgt. Zoveel mogelijk dichte pakjes hebberig bij elkaar dobbelen. In de laatste ronde gaat de dobbelbuit open en blijken sommige cadeautjes typisch voor een jongen of een meisje. Veel lachen, kleine cadeautjes en grote pret. Volgend jaar weer.
Ja, feestelijk begonnen deze decembermaand 2012.