Net gewone mensen

Met z’n vijven naar de bijeenkomst van Harten Twee, de belangenvereniging voor hart- en long-getransplanteerden. Krijn had zich er al tijden op verheugd. Hij is een beetje zenuwachtig maar vooral blij, als we arriveren we in Nieuwegein.
Zie ik toch bij binnenkomst op de aanwezigenlijst een bekende naam. Ga naar haar toe, een verzorgde zilverwitte dame met heldere stem. Naast haar bijna 80-jarige man. ‘Jazeker, een nieuw hart. Achttien jaar geleden al’, vertelt ze. Dus toen Krijn ter wereld kwam, lag zij op de operatietafel en kreeg een ander hart. Ging haar extra leef-tijd in.

IJsblokjesmachine
Ook bijzonder als je weet dat ik als achttienjarige bij haar over de vloer kwam. Inmiddels alweer, eh, 32 jaar geleden. Toen kwam ik niet voor haar – nee hoopte eigenlijk dat zij en haar man er niet waren als ik achterop de Harley van haar oudste zoon het terrein op reed. Mooie herinneringen. Hun fraaie bungalow is een voorbeeld voor me van een geweldig leefhuis. Vol aandenkens en bijzondere souvenirs aan de vele wereldreizen die ze maakten en alle dieren en mensen die ze daarbij troffen. De plek ook waar ik ooit een jong tijgertje mocht vasthouden en voeden. En mijn eerste kennismaking met een Amerikaanse koelkast met ijsblokjesmachine aan de buitenkant. Tja, het is maar wat indruk op je maakt.

Onzichtbare band
Maar goed, we waren daar niet voor mij of deze onverwachte hernieuwde kennismaking met mevrouw Vis. Het was voor Krijn. Het is vooral zijn clubdag met bowlingcompetitie en de nieuwjaarsbijeenkomst van Harten Twee. Met leden op de wachtlijst voor een transplantatie, leden die al een nieuw hart, of long(en) hebben en hun naasten, of nabestaanden. Allemaal op de bowlingbaan. Een zeer gemengd gezelschap. Een toevallige voorbijganger zou de onzichtbare band tussen de aanwezigen niet snel raden.

Banen 1, 6 en 11
Onderling trouwens ook niet. De organisatie had iedereen vooraf al ingedeeld. De jeugd op baan 1. Voor de rest waren de aanwezigen flink gehusseld. Zo stond ik in baan 6 en Robin in baan 11 te spelen. Met vreemden dus. Een uitstekende formule: je kunt makkelijk kennismaken met anderen en eventueel een serieus gesprek aanknopen. Wie daar minder zin in heeft, concentreert zich op de sportieve kant. Baan 6 was een mooie combinatie. Wel gek, je begint bij iedereen met de vraag: ‘In welke hoedanigheid ben jij hier?’ Raden had geen zin. Gewoon vragen dus.

Kortademig
Ik sta te kijken hoe de jongens het doen, als iemand mij vraagt met wie ik hier ben. Wijzend: ‘Met mijn zoon, kijk daar, die blonde knul die nu net in baan 1 aan de beurt is.’ De vervolgvraag is of ik al geopereerd ben of nog op de wachtlijst sta. Op het moment dat de verbazing op mijn gezicht verschijnt, realiseer ik me dat ik in mijn eigen ogen altijd gezond ben. Ik, ziek? Natuurlijk niet, dat zie je toch… en tegelijkertijd realiseer ik me dat ik het van de vraagsteller ook niet weet – of kan zien. Even later blijkt hij – een sportieve man – al een paar jaar geleden een ander hart gekregen te hebben. En die andere, wat kortademige medespeler blijkt gewoon een partner.

Opvallend positief
Voor een ander hart kun je in Nederland alleen terecht in Groningen, Rotterdam en Utrecht. Gevolg was dat in de gesprekken met relatief vreemden niet alleen het onderwerp transplantatie steeds terug kwam, maar regelmatig ook het ziekenhuis en daarmee de behandelende cardiologen. Een aantal was bijvoorbeeld al geopereerd in het AZU, waar Krijn ook loopt. Omwille van de privacy van de personen in kwestie geen verdere details, maar het was soms een grappig feest der herkenning. En positief trouwens: geen onvertogen woord gehoord over de afdeling Harttransplantatie in Utrecht.

Beste Getransplanteerde
En Krijn? Hij zat te genieten. Het is écht zijn club en wij mogen met hém mee voor de verandering. Het was gezellig en als Krijn nog extra informatie wil, is hij altijd welkom bij mevrouw Vis. Okee, sportief was het resultaat niet supergeweldig – in ons gezin geen bijzondere bowlers ontdekt. Geen beker gewonnen dus. Wie weet later nog ooit eens die voor de ‘Beste Getransplanteerde’. Een mooi streven voor Krijn, maar dan moet hij wel flink trainen. Want voor de rest zijn leden van Harten Twee allemaal net gewone mensen.