Even melk halen

‘Nee, na u – ga alstublieft voor, ik maak graag plaats voor degene die mijn kinderen heeft leren lezen’ zei Robin toen hij gelijktijdig met de juf van groep 3 van de oude basisschool aankwam bij het klaphekje van de supermarkt. Hij stapte opzij en maakte met een armgebaar en lichte buiging plaats. Glimlachend liep ze naar binnen en vroeg hoe het ging met de kinderen.

Basisvaardigheden
De melk was op, even snel nieuwe halen, was het plan. Hoe kort de vraag ook, het antwoord vroeg iets meer tijd. Geschrokken hoorde ze aan wat er met Krijn aan de hand is. ‘Dat wist ik niet, en volgens mij eigenlijk niemand op school.‘ De oude openbare basisschool is twee jaar geleden gefuseerd. Met de katholieke basisschool even verderop in de wijk waar toen  onder hetzelfde dak de kinderopvang zat waar wij onze kinderen alledrie van jongs af aan naartoe brachten. En waar ze later ook naar de naschoolse opvang gingen. Allemaal in de wijk die grenst aan de onze, aan de overkant van het spoor. Waar wij dus ook jarenlang dagelijks kwamen. De kinderen eerst naar de leidsters, later naar juffen en ook meesters die ze stuk voor stuk in een veilige en vertrouwde omgeving alle zo belangrijke basisvaardigheden hebben geleerd.

Boomwortel
Die wijk waar wij bijna 15 jaar soms meerdere keren per dag kwamen, is nu vrijwel nooit meer bestemming; als een van de kinderen er heen moet voor een vriend of vriendin, is begeleiden niet nodig. Hoe anders dan vroeger. Eerst waren ze te jong, later was alleen naar school lopen te ver, en alleen fietsen te gevaarlijk door de drukke weg en het spoor dat overgestoken moest worden.  Sinds ze alledrie van de basisschool af zijn, kom ik er bijna nooit meer. Hooguit als ik met mijn nordic walking stokjes zin heb om door die beschutte groene woonwijk heen te lopen – op zoek naar inspiratie voor de tuin bijvoorbeeld. Laatst struikelde ik over een boomwortel, terwijl ik vroeger iedere hubbel en gat in de weg van de verschillende schoolroutes wel kon dromen.

Barbecue
De juf vertelt dat de fusie van de twee scholen behoorlijk wat veranderingen heeft gebracht, ook voor de teams. Voor haarzelf positief trouwens. Ze geeft met nieuwe energie les en al is ze een van de weinigen die over is van de oude garde, ze geniet er enorm van. Ze herinnert zich de laatste keer dat ze Krijn zag. Dat was een paar jaar geleden – hij liep toen stage bij de keurslager realiseer ik me later – en hij was meegekomen met de slager om te helpen bij een barbecue op zijn oude basisschool. Het viel haar toen op dat hij daarbij zo op zijn gemak was. Enthousiast en met grote inzet mee hielp. Echt op zijn plek leek. En nu hoort ze dat hij thuis zit, zonder school, zonder werk, alleen maar in afwachting van een telefoontje dat er een ander hart voor hem is. Het trof haar.

Wonder van letters
Bij het afscheid vertel ik over dit blog. ‘Google maar op Leeuwenhart Krijn, dan heb je het zo gevonden’, zeg ik. Dus wie weet leest ze dit. Ik sluit me helemaal aan bij de opmerking van Robin en zeg het nog een keer, nu officieel op het wereldwijde web: dankjewel juf S. dat je onze drie kinderen in groep 3 met zoveel zorg ingewijd hebt in de wondere wereld van de geschreven taal.
Ik zie het nog levendig voor me, dat bijna verbaasde maar o zo trotse gezichtje boven de tafelrand, een gestrekte armpje met het vingertje dat parmantig wijst naar een blauw literpak ‘mama, kijk! Daar staat MELK‘. O ja, melk, daar kwamen we voor.