Dag voor dag. Biopt 3

De emotionele achtbaan waar wij met ons gezin in zitten de afgelopen periode neemt nog niet echt af in snelheid. Iedere dag schieten er nieuwe emoties door me heen. Gedachten over verleden, heden en toekomst vechten allemaal om een plekje in mijn hoofd.

Om er iets meer vat op te krijgen, is schrijven altijd een goed instrument voor mij. Maar wat als je aan de ene kant een update wilt geven over het spannende derde biopt dat Krijn dinsdag heeft gehad in het AZU, en je aan de andere kant druk bezig bent met een afscheidswoord voor de crematie van je vader vrijdag?

Om mezelf wat rust in mijn hoofd te gunnen, ben ik gisteren gaan werken: kon ik me concentreren op het redigeren van een artikel over klanttevredenheid en het maken van een narrowcastingscherm over de RvB Tournee. Dat relativeert. Niet dat de toestand van Krijn en het overlijden van mijn vader niet ter sprake kwam overigens.

De verhalen van een aantal collega’s over het afscheid van een ouder hebben me laten zien dat het weliswaar pijnlijk is – en ook na jaren nog vlak onder de oppervlakte kan liggen – maar vooral dat het iets is waar vrijwel iedereen op een gegeven moment doorheen moet. Sterker nog, dat ik als een van de oudsten op de afdeling mijn beide ouders nog had, is eigenlijk al opvallend. Afscheid moeten nemen van een ouder is een redelijke zekerheid. Een natuurlijk gegeven, al komt het moment altijd onverwacht. Hoe dan ook. Die overeenkomst biedt ook troost. Dank lieve collega’s voor jullie medeleven en openhartigheid. En de goede tips voor het uitspreken van mijn afscheidswoorden naar mijn vader vrijdag.

Maar goed: dinsdagochtend met z’n drietjes (Robin, Krijn en ik) in alle vroegte in de file naar het AZU voor zijn derde biopt. Eerst buisjes halen voor de bloedafname en dan door naar de HCK (Hart Catheterisatie Kamer). Daar wordt hij op de dagpoli opgenomen. Een ruimte met vijf bedden en drie aparte kamertjes. In het midden de verpleegpost en een vrolijk modern zitje – inclusief koffieautomaat – als wachtruimte.

Krijn kreeg bed vier, mocht zich omkleden in oranje ziekenhuishemd en zette een kek groen mutsje op. Er was nog wat verwarring en twijfel of het halve pilletje dat hij had gekregen om te ontspannen nou wel of niet had gemogen. Er zat valium in en daar wordt hij wel érg suf van: eerder was hij er uren out van gegaan. Een echt allergische reactie is het niet, maar vooral onhandig als je na de ingreep voor een thoraxfoto moet en dan weer naar huis kan. Het halfje bleek achteraf goed te doen.

Na het biopt (weer een nieuw gaatje erbij) kwam hij met een mooie pleister in zijn hals weer terug. Uurtje uitslapen, bloeddrukcontrole en na goedkeuring door voor de thoraxfoto. Die was zo gepiept. Toen weer naar huis. Ben je in totaal zeker een halve dag mee kwijt. In de middag kreeg Robin de uitslag telefonisch door – die is belangrijk in verband met eventuele aanpassingen in zijn medicatie tegen afstoting.

Alles was goed! Geen aanpassingen in de medicatie. Sterker nog, de poli-afspraak die voor vrijdag stond en die verplaatst zou worden naar donderdagochtend, is helemaal vervallen. We hoeven pas volgende week woensdag weer terug naar het AZU. Dan krijgt hij zijn vierde biopt. Daarna nog 10 te gaan.

Nu eerst focussen op vrijdag. Dag voor dag, dan komen we er wel.