Zonnig weekend

Zaterdagmiddag. Buiten hoor ik de ruisende Noordzeebranding. Ik lig boven even te relaxen in de lichte slaapkamer terwijl de zon langzaam door de glazen pui steeds verder de kamer in kruipt. Op de achtergrond hoor ik mannenstemmen uit de woonkamer via het trapgat opstijgen. Even snap ik niet waarom het me ontroert. Het zijn de stemmen van Krijn en Hugo die heel rustig met elkaar aan het praten zijn. Gewoon, twee broers die een youtube-filmpje of een app op hun telefoon bespreken. Niks bijzonders. Ik moet terugdenken aan die allereerste keer dat ik als moeder getuige was van een gesprekje tussen onze toen nog heel kleine mannetjes. Dat ik me voor het eerst realiseerde dat ze met elkaar konden communiceren. Zonder moeder. Het loslaten was begonnen. Ik heb dat altijd indrukwekkender gevonden dan de eerste stapjes. En nu raakt het me weer. Na een jaar ziekenhuispraat eindelijk een gewoon gesprek tussen twee broers.

Krijn is na 356 dagen ontslagen uit het ziekenhuis. Vrijdagochtend hebben Robin en ik hem opgehaald. Eerst snel langs de apotheek in het dorp voor een eerste medicijnvoorraad. Vergeet dat ‘snel’ maar. Dik 40 minuten wachten tot alle strippen, doosjes en zakjes bij elkaar gezocht en dubbel gecontroleerd waren. ‘Eentje -Revatio- hebben we niet binnen, die krijgen we begin volgende week pas.’ Verdorie. Toen snel het bestelde en al betaalde cadeau voor Hugo’s verjaardag ophalen – een nieuwe telefoon. Jazeker, de S7 die precies deze vrijdag 11 maart op de markt komt. Vergeet dat ‘snel’ hier ook maar. Duurde veel langer dan verwacht. Al met al waren we 20 minuten later in het UMC bij Krijn dan gepland. Daar moesten we weer wachten op een voorraadje Revatio om de eerste dagen door te komen. Een goed moment om nog even naar de Intensive Care op de 6de gegaan. En jawel, er heeft een verpleegkundige dienst die hem kende van vorig jaar april. Ze was blij verrast hem nu zelf lopend te zien. Mooi dat alle goede zorgen hiertoe geleid hebben. Daar doe je het voor. Daarna tas ingepakt, pillen mee, afscheid genomen van de zaalarts en toen naar huis. Ontvangst door broer en zus, een welkomstslinger, taart, bloemen en kaarten. Voor het eerst weer met z’n vijven.

Ergens in november heb ik op internet strandhuisjes gevonden. Gloednieuw, Landal Beach Villa’s in Hoek van Holland. In de veronderstelling dat Krijn dan allang thuis zou zijn, heb ik een weekend geboekt en al die tijd voorpret gehad. En nu was het opeens zover: precies dit weekend, op de dág dat hij naar huis mocht. Je verzint het niet. De weersverwachting was uitstekend en na akkoord van de artsen besloten we dat het een prachtig omslagmoment is van ziekenhuis naar thuis.

En zo zat ik zondag op het bovenbalkon te genieten in het zonnetje. Laptop op schoot, dit blog te schrijven. Een gestage stroom dagjesmensen maakt dankbaar gebruik van het mooie weer en het gemak van het betonnen pad dat over het strand, langs de strandtenten en de Nieuwe Waterweg loopt. En langs het rijtje gloednieuwe strandhuisjes. Ze trekken veel bekijks. Mensen stoppen. Kijken, wijzen ongegeneerd en vragen zich hardop af of een blok één appartement is, of twee. Of zelfs vier. Zo gauw je je neus buiten steekt, krijg je de vraag. En zelfs op het balkon boven hoorde ik regelmatig ‘mevrouw, mevrouw mag ik u iets vragen?’ Twee appartementen zijn het. Voor 4 tot 6 personen. Een woonkamer met slaapbank, keuken, badkamer en boven twee slaapkamers. Fonkelnieuw, IKEA-leuk. Strak vormgegeven houten blokken op vier betonnen voeten in het strand, uitkijkend over zee en links naar de pier langs de Nieuwe Waterweg met aan de overkant Europoort en de tweede Maasvlakte. Stampende dieselmotoren, metaal op metaal als kranen draaien vormen een bijna onhoorbare grondtoon. Zoals het achtergrondgeluid van een ruimteschip in een science fictionfilm. De hele dag varen indrukwekkende tankers, containerschepen en veerboten langs. Onderweg naar Engeland, Sint Petersburg of komend uit China – allemaal zo op te zoeken met een appje.

We reden met z’n vieren vrijdagmiddag naar Hoek van Holland. Ik had vooraf een mailtje gestuurd met korte uitleg over onze situatie en het verzoek om extra schoonmaak in verband met Krijn. In het huisje verrasten op tafel een enorm chocoladehart en twee feestelijke flessen ons ‘Met de complimenten van Landal’. Wat een welkom gevoel geeft dat. Gewandeld over het strand, naar de branding en langs het water. Zaterdagochtend Hugo’s verjaardag gevierd en ’s middags vanaf de pier schepen gekeken, waaronder de enorme StenaLine op weg naar Harwich. Krijn met dikke jas en muts op, lopend met nordic walkingstokken. Over de boardwalk en door het zand. Na de wandeling een tijdje in de luwte in de duinen liggen genieten van de zon. Ging allemaal prima. Uitstekende oefeningen. Zaterdagavond uit eten met zijn vieren in het restaurant van Hugo’s keuze. Later die avond kwamen Cleo en Thijs en waren we compleet. Zondag ook prachtig weer, relaxen, lekker buiten – Krijn ook – en een lange strandwandeling gemaakt met warme chocomel en slagroom toe. Iedereen genoot.

Zondagmiddag om een uur of zes vertrok de jeugd richting huis. Schoolse en universitaire verplichtingen roepen maandagochtend. Krijn ging ook mee: ‘Ja, naar mijn eigen kamer en dan kan ik alvast mijn computer opnieuw installeren.’ Even twijfelen we, maar we zullen toch moeten loslaten. Krijn heeft wel wat extra mee te slepen: de grote medicijnbak, pillendoos met alarm, bloeddrukmeter, thermometer en weegschaal. Alles mee? Ja. We zwaaien ze uit, roepen nog een laatste ‘rij voorzichtig Thijs!’ en na een strandwandeling zitten Robin en ik een beetje rozig van de zeelucht op de bank na te genieten van dit heerlijke gezinsweekend. Wij hebben een extra nachtje samen en laten ons maandagochtend nog één keer door de branding wekken voordat Het Gewone Leven begint.