Zaterdag was weer een drukke dag voor Krijn. Wel een goede! De cardioloog kwam kijken hoe de plaspillen waren aangeslagen en hoe het met het vocht om het hart zat. Nou, de teller stond op drie liter eruit in een dag…. ongelofelijk. De nieren verrichten geweldig werk. ‘Het is wel duidelijk dat het lichaam zelf ook graag van dat vocht af wil’ zei de arts. Uit een echo aan het bed bleek dat het ook rond het hart veel minder was. De dokter durfde het aan om de drain eruit te halen. Dat scheelt irritatie aan het hartvlies (pericard) en vermindert eventueel ontstekingsgevaar – het blijft kwetsbaar, zo’n een open verbinding met een drain tussen hart en buitenlucht. Ook het infuus dat nog in zijn arm zat, wilde de dokter eruit halen. Dat deed hij eerst – bloed kwam er namelijk al helemaal niet meer uit, zelfs niet bij het verwijderen van het infuus. Het is nu een pijnlijke plek, maar geneest goed.

Over eventuele pijnbestrijding bij het weghalen van de drain werd nog even flink onderhandeld door Krijn. Hij kreeg een valium-achtige pil waar hij wat relaxed van zou worden. Nou, na een half uurtje lag hij uitermate vrolijk en beweeglijk in bed toen de arts terug kwam. Tipsy bijna :jumping: .
Voorzichtig werd de grote pleister van zijn borst gehaald waaronder een Nijmeegse vlindervormige plakker tevoorschijn kwam met een plastic plaatje erop dat de drain op zijn plek hield. De cardioloog: ‘Ach so, die ken ik niet, mooi zeg, dan hoeft er niet door het eigen vel gehecht te worden.’ Scheelde weer twee kleine gaatjes in zijn vel.
Gaasje alcohol erop, hand erop en in een soepele beweging trok hij de drain eruit. Geen centje pijn. Krijn; “he? heb ik daar die pil nou voor gekregen? Ik voelde niks!’. Geleerde les: dokter Blank is een voorzichtig arts, die kun je vertrouwen als hij zegt dat een verdoving niet echt nodig is.
Krijn is op puntjes en blauwe plekken in zijn ellebogen, wat pleisterresten, een plakker op zijn draingaatje weer helemaal ‘naturel’. Vrij rondlopend patiënt. Als het goed is wordt het vocht steeds beter afgevoerd en neemt zijn buikomvang – nu al zichtbaar geslonken – nog verder af.

Positief nieuws dus. En we zijn ’s middags -nadat hij los mocht van de hartbewaking die een half uurtje werd aangekoppeld om te kijken of het hart geen gekke dingen zou doen – gewoon van de zaal af naar beneden. Lekker in de binnentuin gezeten, op blote voeten door het gras en over de steentjes. Lekker broodje gegeten, beetje lezen, kletsen en gewoon genieten van het mooie weer. De eerste stap naar de ‘normale’ situatie van Krijn is gezet. Heel belangrijk, want wat inmiddels wel duidelijk is, is dat het vocht bij hem weliswaar vervelend was, maar niet de oorzaak van zijn al langer bestaande problemen. Dat zit waarschijnlijk toch in andere dingen. Waarschijnlijk ergens in de hartspier zelf. Die kun je pas goed onderzoeken als alle extra problemen weer zijn onderdrukt. Die onderzoeken zullen nog verder gedaan worden. Vooralsnog staat een MRI-scan op het lijstje en de catheterisatie. Wanneer precies is nog niet afgesproken, dat hangt vooral af van hoe snel Krijn vochtvrij is. Stofwisselingsartsen kijken ook mee. Ga maar uit van in ieder geval nog zeker een week in het ziekenhuis, kreeg Krijn vanmorgen te horen.