Alles tussen een zwak ziek vogeltje en een oncontroleerbare puber was wat we vandaag van Krijn zagen. Tjonge, het was een achtbaan waar hij in zit. Bij de lunch in de speelkamer leek hij wel flauw te vallen en schuifelde onder begeleiding terug naar zijn bed. Even later gingen er met gemak twee boterhammen, sportdrank, noten en dergelijke in. Dat hielp. Meer dan goed zelfs. Samen met neef Casper deed hij tijdens het bezoek mee aan de bingo die via de tv te volgen was. Bij een volle kaart kon je bellen naar de presentator die in het theaterzaaltje met andere kinderen. Ja, kaart vol! Krijn bellen om een prijs te reserveren. ‘Met wie spreek ik?’ ‘Met een patient…’ was het even logische als onverwachte antwoord van Krijn. ;-) Als prijs koos hij voor een zwarte teddybeer.
En was vervolgens niet te houden. Hij moest en zou de beer zelf ophalen. Niks wachten, niks rustig lopen, niks luisteren. Niks aan de hand. Ik kreeg snel een papiertje met het telefoonnummer van de verpleegpost in mijn hand gedrukt: als hij toch onderuit gaat. Onnodig.

Later toen oma er was kreeg hij weer een terugval, zakte helemaal weg. Dokter Blank legde in een gesprek plastisch uit dat ze Krijn behoorlijk hadden ‘uitgewrongen’ met de plasmedicatie en dat dat misschien iets te ver was doorgegaan. Nu bleek dat Krijn daar behoorlijk last van had. Hij lag zelfs in een tuinstoel bij het gesprek omdat hij niet normaal overeind kon blijven zitten. Misselijk, slap, zielig en niet helder.

Heel vervelend – ook om te zien – voor hem. Even later was het etenstijd maar de eetlust ontbrak totaal. Toch wat spinazie naar binnen gekregen, flink AA high energy gedronken en chipolatapudding (megaveel calorietjes, geen zout) naar binnen gelepeld. Inmiddels ligt hij nog wat na te pruttelen, maar wel alweer veel beter op bed. Je merkt dat zijn Asperger hem parten speelt in deze situaties. Hij is daardoor soms vreselijk moeilijk te peilen. Het onderscheid tussen een gevoel van binnen, een ‘uitprobeergevoel’ of een ‘te verwachten’ reactie op woorden van anderen is dan niet altijd goed te maken. Ook niet voor hemzelf. Hij had vanmorgen een echografist behoorlijk laten schrikken door zittend op bed opeens opzij om te vallen. Grapje. Die was duidelijk.
Maar soms zijn de signalen veel subtieler. Heel lastig.

Kwam de dokter iets later op de gang toevallig tegen. Hij bevestigde dat het er rot uitziet en vervelend is voor Krijn, maar verder geen kwaad kan. Zijn hart pompt zelfs beter. Gelukkig. Ik zag in gedachten al enge apparaten naast zijn bed, brrrr.

Waar hij twee uur geleden fluisterend vroeg om een spuugbakje, nat washandje op zijn buik en of ik alsjeblieft wilde blijven vannacht, is het gordijn nu open en ligt hij lachend Friends en 2,5 Man op tv te kijken. Onvoorstelbaar!
Aansterken is nu het devies. Morgen checken ze weer of alle stoffen voldoende in zijn lichaam aanwezig zijn. Vrijdag de MRI en maandag de catheterisatie. Die blijven gewoon staan. Overigens – als hij wil dat ik blijf slapen, dan doe ik dat uiteraard. Dat kan hier naast zijn bed op een soort zit/slaapbank. ‘Dat hebben we toch al eens eerder gedaan he mama, samen een nacht in het ziekenhuis liggen…’. Inderdaad. Bij zijn geboorte. Toen was hij 2890 gram, wat hij nu in twee dagen uitplaste:-d .