Buiten is het 35 graden, maar binnen staat de airco op 10. Er wordt rond het bed van Krijn druk gepraat door de verpleegkundigen, kindercardioloog en zaalarts. Vandaag gaat het gebeuren. Krijn vindt al die spanning maar niks. Hij is blij dat zijn vader bij hem is, die kan dan mooi het woord doen, maar eerlijk is eerlijk: ook papa is behoorlijk zenuwachtig. Het overleg wordt afgerond en de stemmen staken: de helft denkt dat wij zullen winnen, de andere helft zij. Krijn denkt ook dat wij de beste zullen zijn. Nederland – Brazilië om 16.00 uur.
In de zijlijn van het overleg krijgen we overigens te horen dat de MRI vervroegd is van 15.45u naar 12.15u. Naar de reden kunnen we slechts gissen.

Terwijl de pedagogisch medewerker de zaal versiert met oranje vlaggetjes, krijgt Krijn weer een infuus. Het is werkelijk geweldig om te zien hoe de zaalarts en verpleegkundige dat doen. Alles bespreken ze met Krijn. Hij mag bepalen waar geprikt wordt en het moment waarop. Dan brengt de verpleegkundige Krijn in een rolstoel naar -1 waar de tunnel naar het AZU is. Onder de grond gaat het een dikke 100 meter naar het grote gebouw waar opa Sjaak zoveel maanden in gelegen heeft en in 1993 overleden is. Dat is dus lang geleden, maar het gebouw is van binnen nog precies hetzelfde. Krijn is onder de indruk van de grote hal bij de entree.

Bij de afdeling radiologie moeten we een tijdje wachten bij MRI4. Het lijkt op lopende-band-werk daar. Eenmaal binnen worden we ontvangen door een laborante die alle tijd neemt om Krijn uit te leggen wat er gaat gebeuren. We moeten alles wat metaal heeft in een apart hok leggen, want de M van MRI staat voor magnetisch en die kracht is enorm. Foto’s maken is dus niet mogelijk. Papa blijft bij Krijn als hij in de smalle buis verdwijnt. De koptelefoon blijkt al gauw geen overbodige luxe; wat maakt een MRI een lawaai zeg!.

40 Minuten duurt het scannen van Krijn’s hart en longen. Hij ondergaat het geduldig, doet goed wat de laborant door de luidspreker zegt. Papa is ook even nuttig als Krijn jeuk krijgt op zijn neus en arm. Papa krabt wel. Bij vertrek toch nog snel een fotootje gemaakt.

Rond 13.30u is Krijn klaar en gaan we terug naar het WKZ. Hij heeft zowaar trek in een boterham en smult van het brood dat mama voor hem heeft gekocht (Becel, 40% minder zout).
Dan is het toch tijd om ons voor te bereiden op de wedstrijd. De verpleegkundigen komen erbij zitten en de 2-1 voor Nederland (‘ik zei het je toch, papa.’) is de stemming opperbest. Tijdens de rust krijgt Krijn de warme maaltijd, die hij met tegenzin helemaal opeet. Na de wedstrijd maken papa en Krijn nog een kort wandelingetje, alleen al om de immense hitte te ervaren die buiten heerst. Krijn stapt stevig door; het gaat echt stukken beter met hem.

Weer terug op zaal, maakt Krijn zich langzaam klaar voor de avond. We ruimen een beetje op, lezen nog wat, kletsen nog wat. Als Krijn zijn pyjama aantrekt en zijn tanden gaat poetsen, komt de verpleegkundige nog even langs om hem zijn medicijnen te geven en de vochtinname van die dag te noteren. En dan gebeurt het.
Een andere verpleegkundige besluipt haar collega en spuit met een injectiespuit water in zijn nek. Verbazing, verontwaardiging, maar bovenal wraaklust maken zich van Krijn’s verpleegkundige meester. Hij vraagt Krijn om hulp. Samen stellen zij zich verdekt op bij de deur met iets meer dan een injectiespuitje water: ieder een 2liter-kom. Als zijn collega (echt nietsvermoedend) weer op zaal komt, gaan de liters over haar heen. Zij doorweekt, de zaal door het dolle. Het watergevecht verplaatst zich naar de gang, waar een onschuldige derde collega een ongevraagde wassing krijgt. Krijn is dan al wijselijk weer in zijn bed gekropen. De vrede wordt getekend, de vloer wordt gedweild, de gordijnen gaan dicht en weer is een dag voorbij.

Bij het afscheid maken Krijn en papa de balans op. Hij ligt nu drie weken in het ziekenhuis, de MRI ging hartstikke goed en Krijn is weer heel wat aangesterkt, al is hij in ruim één week tijd 10 kilo afgevallen door de plaspillen. Maandag de hartcatherisatie en dan midden die week hopelijk een eerste bericht over wat Krijn nu precies mankeert.

Robin