Catheterisatie: dikke file

‘Je krijgt een roesje. Met een heel speciaal middel waar je je heel lekker ontspannen van voelt, dat gebruikte Michael Jackson ook altijd’, zegt de verpleegster zacht op geruststellende toon. Krijn reageert direct droog: ‘nou… die heeft het anders niet overleefd.’
De anesthesist die vanmorgen rustig dacht te beginnen na zijn vakantie, was opgetrommeld door Krijns cardioloog en kon direct aan de slag. Geen narcose, maar een sedatie met propofol, inderdaad het middel waar MJ een overdosis van kreeg en aan bezweek – die had dan ook geen anesthesist aan zijn bed.

’s Morgens hadden Krijn en ik van de pedagogisch medewerker een uitleg aan de hand van een fotoboek gekregen wat er gaat gebeuren. Goede voorbereiding, maar ieder verschil met de werkelijkheid valt Krijn direct op. De speciale drukpleister die normaal op de lies gaat, heeft hij niet want het onderzoek gaat via de hals. Scheelt weer last en pijn in de lies trouwens. En de foto van het naar huis gaan na afloop van het onderzoek klopt ook niet.

Ik mocht mee in de catheterisatieruimte tot hij ‘weg’ was. Nou ja weg – hij babbelde er vrolijk met dubbele tong op los. Gezellige dronk heeft hij over zich, kun je wel zeggen. Gaf de arts instructie over waar bij hem wel en geen bloed geprikt kan worden (‘uit mijn linkerarm krijg je echt niks meer, die aders zijn dicht na twee weken infuus’), wilde wel heel zeker weten dat het geen narcose is omdat hij toch echt zijn quarterpounder en frites wil hebben en vond het enorme scherm wel heel interessant, maar zou toch niet meekijken. Mam, krijg ik die quarterpounder dan wel meteen als ik hier klaar ben? Wat zit er in mijn arm? Hoe gaat het zometeen? Heb je hem dan al gehaald? Babbel de babbel de babbel.

Na anderhalf uur op de gang wachten mocht ik weer naar binnen. Hij babbelde nog steeds. Allemaal glimlachende gezichten. Alles goed gegaan. Biopt (weefselstukje) weggehaald voor onderzoek en in allevier de hartkamers de druk gemeten. Ik sprak even met de arts die het onderzoek uitvoerde en ze legde het beeldend uit: zijn bloed komt in een soort file voor zijn hart terecht, waar de pomp vervolgens niet goed werkt. Het vocht dat in het hartzakje zat, is dus niet het hoofdprobleem. Het hartzakje zelf (pericard) gedeeltelijk of helemaal weghalen – wat bij een ‘pantserhart’ gedaan kan worden om de druk op de hartspier zelf te verkleinen – is dus niet zinvol. Geen verrassing vooralsnog, dat hadden we als leek ook al gezien.
Morgen is er weer ‘groot specialistenoverleg’ en Krijn, Robin en ik zullen dinsdag na 5 uur een gesprek hebben over de uitslag van de MRI en de drukmetingen van vandaag. De biopsie-uitslagen volgen later dus kunnen nog niet meegenomen worden daarin. Iedere keer weten we een stukje meer. Stapje voor stapje.

Krijn is na de ingreep weer terug naar zaal gereden – waar hij het rijk alleen heeft – en wilde graag meteen wat drinken. Goed brood gegeten daarna en straks stap ik in de auto om hem te halen…. de beloofde vette hap! Twee cardiologen hebben hem nog bekeken toen hij terug was en er is een ecg filmpje gemaakt. Niks aan de hand – niets anders dan anders bij Krijn althans. Na een lekker middagdutje voelt hij zich eigenlijk best goed.  De last van de pleister in zijn hals werd vooral veroorzaakt door een haartje dat was meegeplakt en trok. Zelfs geen paracetamol genomen. Niet nodig.

Kortom, onderzoek goed gegaan, zonder complicaties  of verrassingen.
‘Mama, kijk eens op de klok, het is etenstijd…’ hoor ik uit het bed.
Ik moet ff weg dus 😉

Later toegevoegde foto: