Aardbeiensmoothie: 250 ml?

Een beroemde datum, 6 juni. D-day. Makkelijk te onthouden voor ons: de dag waarop Krijn officieel op de wachtlijst voor een harttransplantatie is geplaatst. Sinds vanmiddag 13.00 uur.
Vanmorgen vroeg met Robin naar het AZU. Inderdaad, toch een dag uitgesteld. De planning voor het plaatsen van de drain was ongewijzigd, die stond al voor vanochtend.
Eerst een echo om de hoeveelheid vocht te bepalen. En wat bleek? Er zat bijna geen vocht meer om zijn hart. Blijkbaar werkt de strenge vochtbeperking nu weer goed. Het was zelfs te weinig om een drain te kunnen plaatsen, concludeerde de cardioloog ietwat verbaasd. Na bloedonderzoek en een thoraxfoto was hij klaar.

Handtekeningen gezet
Nee, niet direct naar huis: eerst – eindelijk, zo voelde het bijna – de officiële administratieve handelingen verrichten en handtekeningen plaatsen. Om definitief op de wachtlijst te komen met het vinkje bij ‘transplantabel voor een harttransplantatie’. Formulieren en een gesprek. Over afstanden, reistijden, telefoonnummers, wachttijden, beugel en verstandskiezen, procedures, vervoer, vakantie, anonimiteit, operatieduur, controleschema’s na de operatie, enzovoorts enzovoorts. Een dik uur in totaal.

Lotgenotencontact
Misschien – nee wel zeker – het meest bijzondere was de spontane kennismaking met een lotgenote: een meisje van halverwege twintig. Met nog geen twee weken een nieuw hart. Ze liep (!) over de gang en werd binnen geroepen door A. die de intake afhandelt. Krijn reageerde met een bewonderend ‘Wow!’ toen hij hoorde hoe kort
geleden ze geopereerd is. Na twee jaar wachtlijst. En al wilde hij vooraf pertinent geen lotgenoten ontmoeten, nu viel het hem toch mee. Haar verslag van de biopten (hapje weefsel om te controleren op afweerverschijnselen) die na de operatie veelvuldig genomen moeten worden, stelde hem zelfs gerust ‘Ja mam, ze had wel een grote pleister op haar borst, maar het jeukte al – dan geneest het he. En ze vertelde dat ze zich eigenlijk heel goed voelt, veel beter dan voor haar operatie. En dat je maar 1x per week zo’n biopt hoeft te laten doen. Dat valt me mee.‘ Goede inschatting van A. geweest.
Robin zag haar ouders een eindje verderop in de gang staan.

Hopelijk tot snel
Via een tussenstop bij oma kwam Krijn eind van de middag gewoon weer mee naar huis. Een vreemde dag. Geen ziekenhuisbed voor hem. Nog niet. ‘Mam, dat is wel raar afscheid nemen van verpleegsters in een ziekenhuis hoor, als je moet zeggen: hopelijk tot snel.‘
Voor ons is het D-day: de dag waarop het geluid van een rinkelende telefoon een andere betekenis kreeg.