Eind mei: Krijn als god in Frankrijk

Druilerigbewolkte zondagmiddag. Het gezin verspreid over de drie verdiepingen van ons huis. Vijf (inclusief twee buurpubers) spelen beneden bioscoopje: gordijnen dicht, lampen uit en soundbar lekker hard aan. Af en toe komen zware bastonen of gelach over de trappen naar boven gerold. Fantasy of animatiefilm? Kan het niet helemaal thuisbrengen. Wel veel spanning en achtervolging.

Doctor Who
Op de tussenverdieping Krijn. Kijkend naar Doctor Who op zijn computer. Nee, dat hoor ik niet, ik weet het. Zijn kijkvoorkeur neigt naar series; zoveel mogelijk afleveringen in zo kort mogelijke tijd bekijken. House, Scrubs (8 seizoenen!), NCIS en dergelijke. Hij zit nu in seizoen twee van Doctor Who*. Lekker loom liggend op het dekbed, kamerjas aan. Hoofdeind van zijn bed omhoog in de relaxed-tv-kijken-stand. ‘Weet je, dat is heel goed voor mijn Engels, want ik kijk altijd naar series zonder ondertiteling.‘ And so it is.

Totalitair en wreed
Ik zit bovenboven – zoals dat heet bij ons. Zojuist mijn boek even aan de kant gelegd. Na de jaren 50 Sovjet-ellende van Kind 44 lees ik nu Vlucht uit Kamp 14. Ooggetuigenverslag van een jongen die geboren en getogen is in een gevangenkamp in het totalitaire Noord-Korea. Bizar. Leert je wel relativeren. Te lang achter elkaar lezen over systemen/mensen die zo onvoorstelbaar wreed zijn en zo ver van me afstaan, is niet goed voor me. Pauze dus. En hoog tijd voor een nieuw blog. Zomer 2012. Met een vestje aan.
Er zijn zonniger plaatjes voorstelbaar.

Adrenalinestoot
Koffertje (zie twee blogs geleden) is nog niet gepakt. Twijfelde nog even maar heb de tas van mijn tweedaagse heisessie toch maar uitgepakt. De ergste spanning voor Het Belletje is er weer even af. Voor mij dan. Robin weet sinds vrijdag hoe het voelt. Hij zat op het balkon, ondergedompeld in het boek 11.22.63 (van Stephen King) toen zijn telefoon ging. Door omgevingsgeluid en de omschakeling uit het Engels niet helemaal helder hoorde hij cardioloog….. bellen… dokter…. afgesproken… <naam arts>…. en schoot overeind. He, waarom belt de man niet zélf, dat was toch de afspraak, flitste het door hem heen. Het duurde een paar seconden voor hij zich realiseerde dat de naam die genoemd werd niet een cardioloog is van Krijn, maar van hemzelf. Die zijn secretaresse een controleafspraak liet inplannen. Het leverde een paar spannende secondes en een enorme stoot adrenaline. Vast niet goed voor je hart zoiets.

Zomervakantie
Na deze week hebben de kinderen officieel zomervakantie. Vier weken relaxen en genieten als god in Frankrijk was het plan. Dat is van tafel. Het midweekje in een huisje aan de Waddenzee viel ook af. Het ziekenhuis vond de afstand echt te ver. En eerlijk is eerlijk, het idee gebeld te worden terwijl we op ‘vreemd terrein’ zijn, voelt (nog?) niet lekker. Waarom niet? Geen idee eigenlijk. Niet alles is te beredeneren. Dus gaan we af op ons gevoel. Net als toen ik zwanger was en als jonge moeder. Is hetzelfde mechanisme blijkbaar. Voorlopig zegt ons gevoel: hou het op dagjes uit en korte trips. Cleo een week op zeilkamp en Hugo is nog aan het verzinnen. Dus zonnetje boven Midden-Nederland kom maar op!

*zojuist gecheckt: derde seizoen inmiddels 😉