Zusje op bezoek

 ‘Geen bezoek nee, liever niet – maar u mag als ouders altijd komen. Ook buiten de bezoekuren. Geen probleem.’ En dus liepen we dit weekend buiten de bezoektijden om door de lange bijna verlaten gangen van het grote academische ziekenhuis.

De rust en stilte zijn schijn, want overal liggen mensen in onzichtbare kamers. De zon schijnt op de grijswitgeblokte gevel tegenover Krijns kamer. Van hem hoeft de vitrage niet open. Heel inspirerend is het uitzicht niet, naast wat daken van lagere gebouwen en daarachter vaalgroene weilanden met een paar schaapjes. Alleen in de verte op de A27 bewegen autootjes aan onzichtbare touwtjes geluidloos heen en weer. Zondag. Geen file.


Cleo is mee op bezoek vandaag. Kan ze haar economie-huiswerk maken, haar grote broer een beetje bijpraten en vertellen over de open dag in het Maxima Medisch Centrum waar ze zaterdag geweest is. En hem verwennen met speciaal gekocht snoep en lekker drinken. Niet teveel en niet te zout, want de vochtbeperking staat op 1,5 liter en hij moet natriumarm eten. Geen drop dus. Hij heeft het ‘multi-entertainmentsysteem’ dat alle patiënten boven hun bed hebben al helemaal uitgevogeld. Niks op tv, dus gaat hij nog maar even een dutje doen voor straks het avondeten gebracht wordt. Na de kleine porties van gisteren heeft hij nu grote porties bloemkool en aardappelpuree besteld.


Hij ligt in bed zonder shirt of pyjamahesje. Dat kan hij niet aan en een ziekenhuishemd met drukkers opzij wil hij niet aan – te warm. In zijn hals een slangetje waar een bosje dunne buisjes uitkomen. Op zijn schouder geplakt en met een klem aan het onderlaken geklipt zodat het gewicht niet teveel kan trekken. Er liggen witte, gele en grijze snoeren over zijn borst, vastgeklemd aan grote plakkers op zijn bovenlijf. Ze kruipen naar twee schermen links en rechts naast zijn bed. Daarop de constant bewegende lijntjes met getallen erachter. Geen piepjes gelukkig. Wel alles om hem scherp in de gaten te houden. De druk in, vlak voor en om zijn hart, bij zijn longen en buik.  


Het gaat op en af, ‘hij lijkt stabiel’ horen we. Hartslag blijft tegen de 130. Afwachten of de medicatie aanslaat, afwachten of de afstoting gestopt kan worden. De behandeling en het onderdrukken van de symptomen op volle toeren met onder andere de zware prednison-stoten en lasix om het vocht af te drijven. Hij krijgt dagelijks een buikprik met insuline en vanmiddag in zijn bovenbeen een prik tegen trombose. 


Zondagsrust. Afwachten. Morgen begint de nieuwe week en zal waarschijnlijk het volgende aanvalsplan opgesteld worden door de cardioloog. Het zal nog wel even duren voor er echt resultaten te melden zijn. Rust en geduld op deze eerste frisse lentedagen die we voornamelijk vanachter glas volgen.