Het cadeau

Zaterdag 11 april. Robin is jarig – en heeft zijn cadeau vanmiddag in ontvangst genomen. Kijk op de foto door de beademingsslang, pleisters en jodium heen; hij feliciteert zijn vader met een blik en handkneep. Geen topfoto, maar wel een memorabel moment.

Heel langzaam komt hij nu bij, inmiddels is de propofol (die hem onder zeil hield) er helemaal af. Hij krijgt wel morfine en een lading andere zaken, maar wat betreft de narcose, die is afgebouwd. Eerst een hoofdknikje, toen de ogen even open, een kneepje in een hand. Alles komt heel, heel langzaam terug. Hugo en Cleo hebben hem ook bezocht vandaag en dat vond hij erg fijn. Vervelend is dat hij niet kan praten met die buis in zijn keel, maar de ademhaling doet hij in principe wel zelf. Als hij wakkerder is en blijft mag de beademing eraf.

De chirurg was tevreden en we horen van de verpleging ook geen gekke dingen. De operatie is hij goed doorgekomen. Stap 1 is genomen. We zullen geduld moeten hebben met het nemen van de volgende stap. Vooralsnog is de intensivist (hoofd van de intensive care) tevreden over hoe het gaat.

De twee externe pompen doen het ook heel goed. Ze pompen met 3500 toeren per minuut (linkerkamer) en 3000 toeren (rechts) het bloed rond. Het is indrukwekkende medische high-tech. En geruisloos gelukkig.

Ook komende nacht mogen Robin en ik in de familiekamer overnachten om snel bij hem te kunnen zijn als er iets is. We hopen op een rustige nacht. Voor iedereen.