met voedingssonde. en zuurstof

 De felicitatie met blik en handkneep kreeg na twaalf uur ’s nachts nog een vervolg. Verpleger A. deed wat onderzoekjes, onder andere naar bloedgassen en gaf toen groen licht. De beademingsbuis mocht eruit. Krijn had daarvoor al met gebaren gevraagd om pen en papier, maar liggend op bed met slappe hand op een A4-tje schrijven zonder dat hij het kon zien, leverde vooral spijkerschrift op. Geloof niet dat ik een groot geheim verklap als ik vertel dat hij normaal ook bijna onleesbaar schrijft. Ach, in een ziekenhuis zijn ze wel gewend aan hanepoten. Anyway.


Zonder buis in zijn keel is praten weer mogelijk. Hoe moeizaam ook. Want natuurlijk is het niet zomaar weer als vanouds. Hij komt langzaam bij. Wat meteen ook weer een nieuwe fase inluidt. Iedereen om hem heen weet wat er met hem gebeurd is. Behalve hijzelf. Geen steunhart. Geen optie om naar huis te gaan. Geen cowboy batterypack. 
We zullen het nog een aantal keer moeten uitleggen voor het echt blijft hangen. Na een narcose werkt het geheugen niet direct weer normaal. Zijn oren overigens wél, weten we. De pompen aan de linker- en rechterhartkamer zijn voor tijdelijk. Vier buizen uit zijn bovenlijf. Stap voor stap wordt verder gekeken. Eerst door de operatie komen. Dan het lichaam aan laten sterken. De afstoting stoppen. Infecties voorkomen. Op de intensive care blijven. Dat is het voorlopig. Het gaat. Langzaam. Met een extra stootje zuurstof in zijn neus: adem in adem uit.