Al die reacties, al dat medeleven, al die steun, al die lieve woorden, al die kaarsjes, al die positieve energie die Krijns kant opgestuurd wordt… we hebben er geen woorden voor. Zo ontzettend lief. Van familie, vrienden, buren, dorpsgenoten, collega’s, (oud)klas- en schoolgenoten, vrienden en vriendinnen van Hugo en Cleo en van ons. Vanuit onder andere Nederland, Frankrijk, Engeland, Spanje, Amerika, Canada tot Australië aan toe. Zelfs mensen die Krijn niet kennen, leven met hem mee. Het helpt. Zeker weten. Als er iemand door de positieve energie om hem heen gedragen wordt, is Krijn het wel. Ontzettend veel dank daarvoor. Namens ons allemaal.

‘Hoe is hij eronder?’ vragen veel mensen. Rustig. Hij ligt heel rustig in zijn bed, omringd door alle apparatuur, in de mooiste intensive care van Nederland zoals ik rond zijn transplantatie al verteld heb. Sterker nog, hij ligt nu één kamer verderop. Het enige verschil is de speciale luchtsluis. De deur naar de gang kan helemaal open, zodat hij wat meer geluiden hoort en betrokken is bij de verpleging die daar ook zit. Iets meer interactie. Hij ondergaat het bijna gelaten. Geen paniek, geen verzet. Hij werkt goed mee, probeert iedere verandering in zijn lijf aan te geven. Het standaard antwoord ‘goed’ op de vraag hoe hij zich voelt, is al een tijdje verbannen. Geukkig, want dat helpt ook de artsen en verpleging.

Zondagavond kwam de intensivist, dokter D. verslag doen van wat er gedaan is, wat besproken is met de chirurg en cardiologen, hoe het nu gaat en wat de vervolgstappen zijn. Dat was het moment waarop Krijn zelf voor het eerst hoorde wat die stappen eventueel kunnen zijn. Wij hadden hem alleen van de wijziging tijdens de operatie op de hoogte gebracht. Toen ze vertrokken was, vroegen we wat hij nu dacht. Daar hoefde hij niet lang over na te denken. Met zachte, nog wat schorre  stem door de buis die er gelukkig uit is, zei hij ‘ik krijg een tweede kans. Nee, een derde.’

De lengte van de achtbaan waar Krijn in zit, weten we niet. Op zijn vijftiende tikte het karretje langzaam omhoog. De schok bij zijn opname en vergeefse diagnoses bleken een voorbereiding op het slechte nieuws dat hij een zeldzame vorm van restrictieve cardiomyopathie had. De eerste vrije val volgde. Maar hij kwam er weer uit en het leek mee te vallen. Tot het na een dik jaar toch weer achteruit ging en in de verte een looping opdoemde. Hij kwam op de wachtlijst. De wereld op zijn kop. Na een klein jaar gevolgd door de volgende, nog grotere looping waarbij hij zijn harttransplantatie onderging. Ook die liep goed af en het uitrijden kon beginnen. Dacht hij. Het uitrijden ging maar door en hij maakte toen de ergste schrik eraf was zijn veiligheidsbeugel een beetje los… om erachter te komen dat het pad niet alleen langzaam daalde, maar opeens om zijn as begon te draaien, de snelheid weer omhoog ging en er zelfs een volgende looping aan zat te komen. Geen tijd om de beugel vast te doen…en vandaag weten we dat hij zonder beugel ook die de looping heeft overleefd. Geen tijd om af te wachten. Een ding weten we zeker: er komt nog minimaal één looping aan. Of een dubbele. De monteurs doen er alles aan om de beugel vast te krijgen. Tijdens de rit. Hijzelf is verzwakt en kan zich met moeite vasthouden. Het wagentje tikt door naar boven. Steil omhoog. En wat er achter de horizon ligt weten we niet. Dat weet niemand nog.

Zoals de intensivist zei: ‘We kopen nu tijd met deze externe pompen aan je linker- en rechterkamer. Als rechts verbetert, kunnen we misschien alsnog een steunhart links plaatsen. Dat koopt nog meer tijd omdat dat in principe maanden of nog langer zou kunnen werken. Als rechts niet verbetert, blijft alleen een retransplantatie als alternatief over.’ Oftewel een tweede harttransplantatie. Eind deze week, of begin volgende week staat die keus op de planning. Krijn is nu stabiel, ze zijn tevreden over hoe hij de operatie uit is gekomen. Hij wordt heel langzaam wakkerder. Vannacht is Robin bij hem gebleven in het ziekenhuis in de familiekamer. Ik ben met de kinderen naar huis gegaan. We moeten zoveel mogelijk onze momenten pakken nu het kan. Hij is rustig en als er geen infectie optreedt, loopt het wagentje niet uit de rails en is er nog een kans. Blijf positieve energie sturen. Het helpt.