Lichtpuntje?

Dinsdag een zware dag die eindigde met zicht op een lichtpuntje; de start van de plasmaferese. Het blog ’s avonds laat nog geschreven. Woensdagochtend snel plaatsen – voor we het ziekenhuis belden over hoe de nacht was geweest. Want wijzigingen volgen elkaar in rap tempo op. Iedere keer loopt het net even anders omdat er weer nieuwe gegevens zijn, vragen rijzen of opeens de medische werkelijkheid weer anders blijkt dan een paar uur eerder en om nieuwe actie vraagt.

En inderdaad; al vroeg in de ochtend werd het plan aangepast. Het ziekenhuis belde dat we beter iets eerder konden komen. Dat wilde Krijn ook graag. Hij leek nogal zwak, ze gaven hem nog meer bloed. Zijn borstdrain liep ook niet goed, ondanks een iets zwaarder model dat ze geplaatst hadden en hij had daar behoorlijk last van. Net als van zijn rechterschouder – gevolg van een klaplong waarschijnlijk. Een (gebruikelijke) bijwerking van het type operatie dat hij had ondergaan. De morfine om de pijn te onderdrukken was opnieuw aangezet. De artsen wilden weer een echo maken van zijn hart om te kijken of daar toch iets gewijzigd was. Stolsels bijvoorbeeld. Met het cardiologenteam en de hartchirurg bekeken ze de situatie. Stolsels die niet via de drain verdwijnen en weggehaald moeten worden als ze verstoppingsgevaar voor de pomp opleveren. Operatief weghalen, wéér een operatie. En/of een andere drain plaatsen. De plasmaferese werd on hold gezet.

Kortom, mijn plannetje om even wat thuis te werken en Robin die ook naar een vergadering was, werd weer onderbroken. In de tijd dat Robin naar huis reed om me op te pikken snel nog even in het dorp wat boodschapjes gehaald en de buren links en rechts gesproken. Die hun hulp nadrukkelijk aanbieden voor als dat nodig is. Overdag of desnoods midden in de nacht.
Onderweg naar het AZU komen de golven van hoop en vrees weer ruw opzetten. We concluderen vandaag dat voor een halve dag iets plannen – of een paar uur – eigenlijk niet reëel is nu. Ieder moment dat het goed gaat moet je koesteren en dan zorgen voor ontspanning. Vandaag is ook de dag dat we de knoop hebben doorgehakt over Cleo’s feestje dat gepland staat voor zaterdag. Hoe graag we het ook willen, het is allemaal te onzeker. Dat voelde zij vanmiddag zelf ook zo en ze heeft iedereen doorgegeven dat het voorlopig wordt uitgesteld.

De ochtend stond in het teken van onderzoeken en plaatsen van een nieuwe drain. Er bleek zich veel bloed in de borstholte op te hopen. Dat drukt ook tegen de longen en maakt ademen moeizamer. Besluit: geen operatie. Het stolsel dat ze zien, zit op een niet al te gevaarlijke plek. Een andere drain plaatsen kon wel op de kamer gedaan worden, maar dan door een hartchirurg zelf. Die werd vlak voor hij wilde beginnen weggeroepen naar een andere patiënt en het werd nog spannend of hij voor twee uur terug zou zijn. Dat zou de uiterlijke tijd zijn om eventueel alsnog aan de plasmaferese te beginnen.

Tien over twee was de hartchirurg terug voor het plaatsen van de drain. Konden wij mooi even beneden op het terras lunchen. Ontspannen. Cleo kwam uit school met de trein en bus naar het AZU – nam cherrytomaatjes mee waar Krijn om gevraagd had – en we genoten samen van het heerlijke weer. Weer boven hoorden we dat de nieuwe drain goed zit en dat de oude eruit is. Die leverde alleen pijn op. En, nog beter nieuws, ze hadden de collega’s van de plasmaferese alsnog gebeld. Die zouden komen. Daar moest nog wat meer achterheen gebeld worden, maar uiteindelijk werd het apparaat na vieren alsnog vrij plotseling de kamer ingereden. Twee dialyse-experts erbij om het te bedienen.

Krijn was best nerveus. Het is nogal wat; je bloed via een halslijn uit je lichaam laten lopen, scheiden in plasma en bloedcellen, nieuw plasma toevoegen en weer terugvoeren het lichaam in. Wel via een slang met een verwarmingsspiraal er omheen om het iets minder koud te krijgen. Hij kreeg uitgebreide uitleg en ze begonnen de procedure. Op het meer dan indrukwekkende apparaat kon je heel goed zien aan de buitenkant wat er daadwerkelijk gebeurt. De filter, de zak voor zijn eigen plasma links en de flessen nieuw plasma rechts. Hij kreeg het toch erg koud en begon te rillen. Een speciale warmeluchtdeken hielp iets. Zijn handen en voeten zijn sowieso al koud. Gelukkig geen allergische reactie of andere complicaties deze keer.

Het ging goed en rond zeven uur was het klaar. Vrijdag de volgende portie. Nog 5 te gaan. Hopen dat het werkt. De eerste boodschappertjes zijn inmiddels afgevoerd in een zak plasma. Weg ermee. Het lichtpuntje dat we vanmorgen even kwijt waren, is na een intensieve dag op de intensive care – what’s in a name – gelukkig weer te zien.