iPhone

De telefoon werd resoluut aan me teruggegeven. ‘Nee, ik kan hem niet vasthouden en het ook niet lezen. Lees maar voor. Allemaal ja’, zei hij bijna kortaf. Alle blogs die ik de laatste tijd heb geschreven over hem. Volgens mij schoten door mijn hoofd ongeveer dezelfde vragen als door het zijne: wat heb ik ook alweer geschreven? Hoe komt hij er zelf af in mijn schrijfsels? Is het niet te erg om zo te horen?

Ik begon hardop voor te lezen, zittend naast Krijns bed en Robin achter me. Eerst nog mezelf onderbrekend met dingen als ‘weet je nog?’ of ‘klopt dat zo?’ Zijn enige reactie was ‘Lees nou maar door!’ Toen ik klaar was, concludeerden Robin en ik allebei dat ik beter kan schrijven dan voordragen. Ik was wel benieuwd naar Krijns reactie. ‘Ja mama, het is jouw blog. Als ik het had gedaan, dan zou het veel strenger zijn geweest.’ Huh? Bij doorvragen bleek dat hij feitelijker en zakelijker bedoelde. De lezers hadden vooral rauwe medische opsommingen voorgeschoteld gekregen. Geen meerkoetjes, cadeaus of proosten met koffie.

Donderdag was een relatief goede dag. Robin naar een interessante bijeenkomst van zijn werk. Ik besloot na een ontspannen ochtend thuis nog niet direct door te gaan naar het ziekenhuis en ook bij mijn werk langs te gaan. Heb me even ondergedompeld in het warme bad van aandacht van mijn collega’s. Goed om de accu even op te laden. Overall stond deze dag in het teken van rust – ook voor Krijn. Behalve tijdens zijn fysiotherapie. Hij was wat te fanatiek geweest waardoor hij bij een van de slangen weer was gaan bloeden. Bloedverdunners. En verder stelde hij ons en verpleegkundige D. danig op de proef met zijn brompottige en knorrige reacties. Ze kreeg te horen welke irritaties ze allemaal opleverde, van slangen die teveel bewegen waardoor het pijn doet tot lucht spuiten in zijn voedingssonde om te luisteren of die wel goed ligt. En natuurlijk die ene sessie van bijna 2 uur verzorging van een paar dagen geleden waardoor hij toen helemaal uitgeput raakte. Ze hoorde het brommen met een lichte glimlach aan en zocht meteen naar constructieve oplossingen.

‘Nee, ik hou niet van lezen, ik wil geen muziek, je wéét dat ik daar niet van hou. En ik kan toch die iPad niet vasthouden, het gaat helemaal niet, de wifi is veel te langzaam. Laat nou.’ Maar we lieten ons niet ontmoedigen; als hij energie heeft om zo fel te reageren, kan hij ook iets doen om de verveling tegen te gaan. Zo stonden we met z’n drieën om zijn bed en bouwden aan een constructie waardoor hij toch op Robins iPad naar youtube-filmpjes kon kijken. Eetblad omhoog, helemaal schuin draaien en iPad vastplakken zodat hij niet op Krijns buik landde. Zelfs de wifi bleek goed genoeg.

En zo klonk op een gegeven moment het geluid door de kamer van het youtube-kanaal Arumba waar twee Amerikaanse en twee Canadese mannenstemmen het strategische videogame europa universalis spelen en onderhand druk becommentariëren. Hij kan het scherm niet lezen – ‘ja natuurlijk normaal wel mam, ik heb toch een 27 inch scherm thuis!’ – maar hij luisterde naar de stemmen. Het was gelukt. Hij kalmeerde en je zag iets van zijn bozigheid wegvloeien.

Verpleegster D. keek af en toe ook mee naar het scherm waar op een zwarte achtergrond een wereldkaart met grijze en ingekleurde landen en regio’s te zien zijn. In razend tempo verschijnen en verdwijnen pop up schermen om instellingen te veranderen. Dat iemand dat kan volgen! ‘Je moet het eerst zeker 20 uur gespeeld hebben om het te kunnen begrijpen, daarna kun je het zelf leren spelen’ legde hij nog uit. Dat geloof ik direct. Voor mij bevatte het iPadscherm net zoveel abacadabra als het scherm naast zijn bed waar de getallen heen en weer vliegen en afwisselen met drie vraagtekens als een meting weer eens niet lukt. We reden om kwart over negen  richting huis met een bijna tevreden gevoel. Morgen verder. Een spannende dag in het teken van de tweede plasmaferese.

Tring tring tring rinkelde het ‘oude telefoon’-geluid van mijn iPhone vanochtend terwijl Robin net aan het bellen was met de IC om te vragen hoe Krijns nacht geweest is. De ringtone die ik voor Krijn heb ingesteld. Hij had zijn telefoon nog onder handbereik liggen na gisteren en belde spontaan om door te geven dat hij redelijk geslapen had en dat hij zo nog even door wilde slapen. En om ons eraan te herinneren zijn iPad mee te nemen.