Van kersen tot KFC

‘Wat meer fruit en soep en zo’, had Krijn vanochtend doorgegeven toen de diëtiste weer langs was geweest. Nu werd het avondeten – een broodmaaltijd in Duitsland – op een dienblad binnengebracht en neergezet.  Onder de deksel het gebruikelijke bord met twee lichtbruine sneetjes brood, een plakje kaas, wat stukjes verse paprika (ter afwisseling van het blaadje sla en schijfjes wortel). Ernaast boter en aardbeienjam. Maar verder stond het dienblad propvol eten, speciaal voor Krijn. Met een mok groentebouillon, een bakje met verse druiven, een bakje met koude kersen op siroop, een bakje met warme kersen op siroop, een kom warme griesmeelpap (Milchsuppe),  een pruim, een kop pepermuntthee met suiker en een flesje kersensap. Zijn vieruurtje met flesje oranje multidrank, een pakje melk en twee koekjes waren nog niet op. Omdat hij de mango die wij meegenomen had voorrang had gegeven.

Het is duidelijk: ze doen er in het ziekenhuis alles aan om Krijn goed te laten eten. Bieden hem keus te over. De pap had hij al eerder gegeten en beviel hem goed. Eerst at hij bijna alle soep. Lekker. Pauze. Daarna langzaam de pap. Hij at driekwart op met de warme kersen er doorheen. Het bakje was te zwaar om zelf te tillen, maar naar binnen lepelen doet hij wel, ondanks zijn tremor – trillende handen waar hij nu erger dan normaal last van heeft. Dit komt door bepaalde medicijnen. Hij at wat brood (vezels!) door het te dopen in de groentesoep. Druiven gaan er altijd in. En drinken is al helemaal geen probleem; dat moeten we eerder afremmen. Hij heeft flink (te)veel vocht in zijn lijf. Vooral te zien in zijn benen en voeten omdat die wat lager liggen. Maar ook zijn gezicht en armen zijn behoorlijk dikker dan normaal.

Woensdag was, net als maandag een moeilijke dag. Hij kreeg tweede helft middag weer aanvallen van onrust en een rotgevoel. Nog steeds afkickverschijnselen. Heel vervelend voor hem uiteraard, maar ook voor ons. Je wordt zo geconfronteerd met je machteloosheid iets voor hem te doen. De artsen nemen het heel serieus en zoeken naar alternatieve medicatie die niet dezelfde verschijnselen oproept als het afgebouwd wordt. De morfinepleister die hij ter overbrugging nog kreeg, is inmiddels bijna uitgewerkt en hij krijgt nu weer sufentanin en tavor. Dat moet beter gaan. Vandaag in ieder geval wel. Hij was wat suffiger, maar rustig. Andere bijwerking: hij had meer hallucinaties. Geen vervelende maar hij realiseert zich dat heel goed. Weet dat hij een paar keer wegdommelde en wakker werd van zijn eigen gemompel.

‘Tja, die morfinepleister is bijna uitgewerkt, maar hij krijgt genoeg andere middelen binnen, dus dat is wel te verwachten’, glimlachte dokter M. die einde middag weer langs kwam. Hij vertelde dat de pompen volgens planning wat lager gezet zijn, zoals we al hadden gezien. Het hart doet wel iets meer zelf en is zeker niet slechter geworden, maar hij wil niet teveel hoop geven. In het bloed zijn nog stoffen aangetroffen die ze eruit willen hebben. Daarom gaan ze door met de ATG. En misschien nog een keer een plasmaferese,  Losjes leunend op het voeteneinde van Krijn bed vertelt hij in Nederlands met een licht Duits accent verder; ‘Ons plan is nu om maandag een knoop door te hakken over het verwijderen van de pompen. Er is overigens nog een andere mogelijkheid. Daarbij brengen we bij de operatie een ballonpomp in om het hart wat te helpen. Dat is trouwens wel veel minder belastend dan wat je nu hebt.’ Over het plaatsen van een kunsthart als overbrugging naar een tweede harttransplantatie is hij ook duidelijk: ‘We hebben er hier zeker ervaring mee en hebben het vaker gedaan, maar het is echt de allerlaatste optie. Die willen we proberen te voorkomen.’ Krijn hoorde het gelaten aan. Er komen nog zware dagen, maar deze dag was een vol punt beter dan gisteren met een score van 5 op de schaal van Krijn. Toch een opluchting.

Vandaag zijn we met z’n vieren vanaf ons appartement gaan lopen naar het ziekenhuis. Een mooie wandeling van 25 minuten bergop door het park en langs lanen met grote, statige panden. Overal even mooi aangeharkte tuinen met fris voorjaarsgroen, veel bloeiende seringen, azalea’s en rhododendrons. Wie Frankrijk gewend is, valt vooral het strakke metsel- en schilderwerk op. Keurig. Meer dan keurig. Op de terugweg, anderhalf uur na het einde van de officiële bezoektijd, liepen we terug, richting ons appartement. Hongerig – zeker na het maal dat we Krijn net hadden helpen eten.

We besloten een paar honderd meter verder door te lopen naar de doorgaande weg en lieten met een druk op de knop het stoplicht voor de continue stroom auto’s en vrachtwagens op rood springen. Het verkeer van en naar Berlijn stopte, zodat wij naar de Kentucky Fried Chicken (KFC) aan de overkant konden lopen. Wie weleens vanaf Hengelo naar Berlijn is gereden kent Bad Oeynhausen als de plek waar de snelweg overgaat in een smalle vierbaansweg. Aan weerszijden lelijke, grauwe bedrijfsgebouwen, tankstations en afgebladderde reclameborden. En veel te veel stoplichten. Afgelopen november ben ik met Hugo in de auto gesprongen en naar Berlijn gereden om het 25-jarig jubileumfeest van de val van de muur mee te maken. Ik vroeg Hugo afgelopen weekend aan de telefoon of hij zich kon herinneren dat we toen over zo’n raar stuk weg gingen. ‘O, je bedoelt met die KFC waar je toen niet wilde stoppen…’ zei hij direct. Onze fastfoodliefhebber. Nou, vandaag hebben we er alsnog gegeten.