Om kwart over acht vanmorgen -ik zat aan de telefoon met Robin die vertelde dat Krijn hem om 4 uur vannacht nog gebeld had- kwam een tweede lijn binnen. Dokter M. Hij legde uit dat ze nét klaar waren met het teamoverleg. Daarin was besloten dat de operatie woensdag zal plaatsvinden. Niet vandaag dus.
Reden is dat Krijns afweer helemaal op nul staat. Het is beter als hij een beetje afweer heeft, zeker de transplantatiearts benadrukte dat. Per direct is dus met alle anti-afstotingsmedicatie gestopt. Over twee dagen zou zijn afweer dan licht beter moeten zijn. Goed om infecties te voorkomen; zo’n kunsthart is toch best veel vreemd materiaal. De pomp voor rechts wordt hoger gezet om de doorbloeding van zijn longen te verbeteren. Hij blijft wel aan de hemodialyse. En ze zullen kijken of hij nu dan toch een eigen kamer kan krijgen. Op mijn vraag over het tijdstip antwoordde dokter M. dat het waarschijnlijk woensdag de tweede ronde wordt, dus niet ’s morgens vroeg maar eerder begin middag. Hij eindigde met: ‘Zo, ik ga nu naar Krijn toe om hem ook alles uit te leggen. Ik zie u binnenkort weer.’
Nog twee dagen wachten dus. Ik belde meteen Robin terug om het te vertellen. Fijn voor Cleo en Hugo: die konden met een gerust hart naar school. En ook voor Robin een beter gevoel. We zijn inmiddels gewend dat plannen en scenario’s op het laatste moment veranderen. Woensdag is het plan, maar als het opeens moet, kan het ook eerder natuurlijk. We gaan daar vooralsnog niet vanuit.
Vlak voor ik vanmiddag op de fiets richting ziekenhuis ging, rinkelde mijn mobiel. Krijn…. Maar ik hoorde niets toen ik opnam en bij terugbellen kreeg ik zijn voicemail. Ik dacht dat hij iets probeerde dat niet goed lukte en gokte op de overplaatsing. Daarom vroeg ik bij de receptie of mijn zoon (ze begon meteen te typen, en keek me aan van jaja, ik weet wie uw zoon is.) verplaatst was. En jawel, van Intensiv C2 naar C3. De IC waar dokter M. zelf de leiding heeft. Groter, en pas verhuisd, nieuwer dus. Wat zeg ik gloednieuw: een maand in gebruik. Geen houten stoeltjes op de gang, maar twee heuse wachtkamers. Een met rode leunstoelen en eentje met zwarte banken en een tv. Maar goed, daar hopen we zo weinig mogelijk te zitten.
Het duurde 20 minuten of zo voor ik werd opgehaald door een sympathieke verpleegkundige die de dagdienst heeft bij Krijn. Hij vertelde meteen dat Krijn wat in de war was en niet goed begreep wat er allemaal gebeurde. Ze hadden er een andere verpleegkundige erbij gehaald die uitstekend Engels spreekt. Toen ik weer helemaal omgekleed was – op deze afdeling met papieren gele wegwerpjas, mondkapje, haarnet en handschoenen- kon ik eindelijk bij hem. Om hem meteen uit te leggen dat het alleen een overplaatsing was naar een mooie nieuwe eenpersoonskamer en geen vervoer naar de OK. Hij bleef nog een tijdje onrustig, waarbij de onrust en het wantrouwen zich concentreerde op drinken. Hij wilde drinken. Kreeg thee en maakte zich direct daarna weer druk over het volgende drinken. Toen ik zijn spulletjes aan het uitpakken was en zijn nachtkastje inrichtte, was opeens de fles limonadesiroop verdwenen. Ik wist toch zeker dat ik die in de flessenhouder (‘kijk eens Krijn, wat een handig nachtkastje je hier hebt’) had gezet. Even later bleek dat Krijn hem had weggepakt en onder zijn deken gelegd. Zo, dan kan niemand er meer bij.
De kamer is behoorlijk groot, bijna even groot als die in het AZU in Utrecht. Pas een maand in gebruik dus. Een grote tv aan de muur tegenover zijn bed, altijd goed! Ging vanmiddag aan op de eerste de beste Engelstalige zender: CNBC en daarna CNN. Hij keek nauwelijks door de vermoeidheid, maar vond het toch fijn. De pomp draait op 4500 toeren ongeveer 3,1 liter rond. Een verdubbeling met gisteren.
Om 6 uur kwam een verpleegkundige binnen en vroeg vriendelijk glimlachend ‘zal ik u naar buiten begeleiden?’ ‘Bitte?!?’ Het bleek een kwartier na einde bezoektijd te zijn. Op haar vriendelijke vraag antwoordde ik even vriendelijk dat ik nog even bezig was met Krijn te helpen met zijn eten. O, dat was ok. Het eten ging goed. Er was geen bouillon dus ik kon geen brood soppen. Dan maar droog proberen. Met boter, een beetje sla, een schijfje wortel, plakje kaas en ham. ‘Kijk, een broodje gezond’, en hij at zowaar ruim een halve boterham op zonder een keer te mopperen. Verder een beker warme griesmeeldrink, oftewel ‘Milchsuppe’. Vindt hij erg lekker. Een bekertje 150 ml volle melk. De thee liet hij zelfs vrijwillig staan. De druiven gaan altijd goed, dus die had ik klaargezet voor als ik al weg zou zijn. Met het restant van de fruitsalade mango, kiwi en aardbeien die hij ook al grotendeels op had. Gelukkig, dat zat er weer in. Ik hoop dat hij een rustige nacht heeft en kan slapen. Rust is goed voor hem.
LEEUWENHART KRIJN 
Lieve Warna, jij heb wel wat anders aan je hoofd dan stichting herkenning!
Heel veel sterkte toegewenst en voor Krijn alle geluk van de wereld voor een goede afloop! Ab van Aldijk.
Krijn, zelfs de (tja … hoe noem je zo iemand) de ‘bewaker’ van de sint Jan werkt mee. ‘Eigenlijk’ zei hij, ‘is de kerk net dicht’ toen ik klokke vijf wat gehaast binnen liep om het enige te doen wat ik in een kerk doe…oh…’of wilde u nog even naar Maria’.. ‘tja, even een kaarsje opsteken voor de goede afloop van een operatie’..’nou als je snel bent kan het nog wel even’..
Een kaarsje in een kerk, omdat er meer is tussen hemel en aarde, je maar nooit weet, ik ooit een onderzoek heb gelezen waaarbij 1800 mensen baden voor willekeurige clienten in een amerikaanse hartkliniek en die clienten hadden na de operatie minder problemen dan de andere clienten, omdat ieder lichtpuntje er een is. Op naar de volgende ronde. lieve groet
Lieve Krijn, Warna, Robin, Hugo en Cleo, met diep respect voor jullie liefdevolle volharding denken we aan jullie en wensen jullie sterkte en kracht toe.
Bert en Nelleke