Selbst gemacht

Hugo heb ik maandagochtend in alle vroegte weggebracht naar vliegveld Eindhoven. Verder een rustig dagje gehouden. Beetje relaxen bij de kipjes en in de tuin. Alhoewel, toen ik terugkwam van wat boodschappen doen in de middag – lang leve de Appie die op tweede Pinksterdag open was – bleek dat mijn huissleutels nog in huis lagen. Had mezelf buitengesloten. De buren met een reservesleutel waren niet thuis. Hm, wat nu. Ik belde aan bij een andere buurman. Hij stond net asperges schoon te maken zag ik door het raam. Droogde z’n handen en kwam naar de deur: ‘hallo, Warna, kom binnen, kom binnen – anders tocht het zo. Wil je misschien een glas wijn?’ Ik hoefde maar heel even na te denken. Ja, graag. Wat volgde was een uitstekend glas, lekkere toastjes en een heerlijk ontspannen gesprek met z’n drieën. Natuurlijk over Krijn, maar met mensen die de situatie eigenlijk alleen uit tweede hand kenden. Ook weleens fijn. Bijkomend voordeel was dat toen ik afscheid nam, de buren met de reservesleutel inmiddels weer thuis waren.

De telefonische update van Robin gaf me voldoende vertrouwen om nog een nachtje in Nederland te blijven: Krijn bleef nog geïntubeerd en onder narcose. Konden Cleo en ik met z’n tweetjes eten en er een samen-avondje-op-de-bank-hangen-en-film-kijken van maken. Ook belangrijk. Dinsdagochtend Cleo uitgezwaaid naar school om direct bij de kapper op de stoep te staan. Plek…? Toen ze de teleurstelling op mijn gezicht zag, keek ze nog een keer in de agenda. ‘Ach, ga maar zitten, dan komt het goed.’ En inderdaad. Heerlijk! Bijna twee maanden later dan gepland mijn ‘landingsbaan’ (grijze uitgroei) weer weggeverfd en geknipt. Mán, wat kan dat je goed doen. Weer thuis met de verzekeraar gebeld: het ziekenhuis in Duitsland zat nog steeds te wachten op een formulier. Maar twee keer doorverbinden en ik kreeg het gemaild. Viel niks tegen. Kostte wel teveel tijd om mijn voorgenomen tussenstop op mijn werk nog te maken, dus reed ik in de middag weer naar Bad Oeynhausen, direct naar het ziekenhuis.

Robin zat nog aan het bed van Krijn. Hij heeft een anti-doorligmatras gekregen omdat zijn lijf zo broos is. Hopelijk helpt het. Nog steeds onder narcose en met beademingsbuis. Wel iets wakkerder. ‘Morgen gaan we hem eruit halen’ vertelde de verpleegkundige R. geruststellend. Voor we vertrokken deden we de polsbanden weer om, zodat hij niet in een reflex iets verkeerd kan doen. En we gingen met een licht positief vooruitzicht naar ons appartement.

Slecht geslapen: ik schrok wakker tussen 2 en 3 en kon de slaap niet goed meer vatten.  Woensdagochtend belden we hoe de nacht gegaan was en of al bekend was hoe laat de beademingsbuis eruit gehaald zou worden. ‘Ach so. Ja, dass hat er heute Nacht schon selbst gemacht’ zei verpleger M. om op onze verbaasde reactie meteen te vervolgen ‘Alles ist gut gelaufen, kein Stress.’ Had Krijn zélf de buis eruit gehaald. Niet in een reflex, maar als gerichte actie: hij kon niet zomaar bij zijn gezicht komen, maar wél met zijn ene hand het klittenband van de polsband om de andere hand losmaken. Hij had genoeg van dat ding in zijn keel en hem rond 2 uur ’s nachts eruit gehaald. Ademen kon hij gewoon zelf, dus dat was geen probleem. De neussonde naar zijn maag had hij wel netjes laten zitten. Omdat het allemaal goed gegaan was, had het ziekenhuis ons niet gebeld, vertelde de verpleegkundige nog.

Zwak, maar met zijn eigen wil dus. Heel, heel zwak. Vel over been. ‘Maar met een paar weken goed eten zit dat er wel weer aan’, probeer ik steeds dokter M. in mijn oren te laten echoën als ik naar hem kijk. Woensdag ademde hij dus weer helemaal zonder hulp, alleen extra zuurstof. Het slijm ophoesten lukt nog steeds niet, maar hij geeft zelf aan als hij het wil laten afzuigen met een slangetje. Echt niet fijn, zo’n ding door je neus diep je longen in, maar dat heeft hij er voor over. We focussen nu op rustig ademen en slijm kwijtraken. Praten niet. Zijn stembanden zijn zo aangedaan, dat het veel teveel moeite kost. Laat maar even. Hij wijst met zijn linkerhand op een letterkaart; een geplastificeerde A4 met het alfabet erop. Even wennen, want de lettervolgorde is gewoon alfabetisch en Krijn verwacht een QWERTY-toetsenbord, en ‘typt’ ook steeds op een onzichtbare spatiebalk onderaan het papier.

Hij heeft woensdag ook met hulp van Robin zijn eigen telefoon weer vastgehouden en wat dingetjes bekeken. Zelfs Facetimen met Cleo lukte. Wat een blij gezicht trok hij toen hij zijn zusje zag. Heel ontroerend. Zijn rechterarm krijgt hij niet omhoog, die kracht mist hij. Is niet verontrustend, legde een arts desgevraagd uit. Het gaf Robin voldoende vertrouwen om weer naar Nederland te gaan. Kan hij bij Cleo zijn, wat werken en vrijdag Hugo ophalen van vliegveld Eindhoven. Ik blijf in Duitsland. Vandaag neem ik zijn eigen iPad weer mee naar het ziekenhuis. Kijken of dat werkt. En vanochtend werden we in de familie-groepsapp verrast met een berichtje van Krijn zelf. Even later stuurde hij zelfs een fotootje, inclusief groetende hand. Zag er superstoer uit en leverde meteen allemaal blije reacties van ooms, tantes en neven, nichten. En oma natuurlijk. Heerlijk. Selbst gemacht!