Verrassing vanmorgen: mooie bos van mijn collega’s.

Gisteravond laat heb ik voor het allereerst gezondigd tegen mijn eigen regel dat ik alleen publiceer wat op dát moment ook klopt. Want de reden dat ik een paar minuten voor middernacht de update plaatste, was dat ik toen pas weer terug in het appartement was. En toen klopte de informatie niet meer.

Woensdagochtend is de grote drain uit Krijns borst gehaald (Op de foto bij het vorige blog zie je de opvangbak nog aan zijn bed hangen). Goed nieuws, want dat betekent dat het af te voeren wondvocht uit het operatiegebied veel minder is. Weer een dubbele buis eruit. Dat was ook de reden dat bezoek geen speciale groene (operatie)Schützkittel meer aanhoeft, de gewone oranje is voldoende. Met haar- en mondkapje, dat wel. En woensdagmiddag is een darmsonde geplaatst omdat de maagsonde niet werkte; alles liep net zo hard weer terug. Voor de stikstof was een nieuw plan gemaakt: om de 2 uur met 1 puntje naar beneden, niet met 10 tegelijk dus. Doen ze nooit zo, maar misschien dat het bij Krijn wel goed werkt omdat hij soms zo heftig reageert op veranderingen. Al met al een goede dag.

Ik vertrok 5 uur bij Krijn om nog wat boodschappen te halen en wat te eten. Iets na 9 uur kwam ik weer aan in het ziekenhuis om nog een uurtje bij hem te zitten en welterusten te wensen. Verpleger D. haalde me op bij de sluis. ‘Eh, wilt u nog even wachten, want we gaan zo een CT scan maken, hij wordt nu weggebracht.’ Een scan? Na negen uur ’s avonds? Hoezo?

Nog geen tien seconden later kwam de zaalarts eraan en vroeg me mee te lopen. Naar de artsenkamer. Daar werd ik neergezet en hij deed de deur dicht. Legde uit dat Krijn sinds vanmiddag een enorm dikke buik heeft en dat ze met spoed moeten onderzoeken waar dat door komt. Kunnen verschillende dingen zijn. Een gaatje ergens in de thorax, een maag- of darmperforatie, of iets anders. Dat moest snel onderzocht worden (Ik hoorde op de gang voetstappen, rollende wielen en een kakofonie aan piepjes voorbij komen – Krijn). Een röntgenbeeld – gemaakt ter controle van de darmsonde die vanmiddag was geplaatst – zag er eigenlijk normaal uit. De zaalarts liet het beeld zien op zijn computer en vertelde dat de arts die de sonde gezet had van huis was gehaald om te vragen of hij iets bijzonders had gezien of gedaan. Voor de zekerheid was er ook al contact gelegd met het gewone ziekenhuis naast het HDZ en was een chirurg – gespecialiseerd in buikoperaties – onderweg. Voor het geval dat het nodig zou zijn om met spoed te opereren. ‘We weten het niet en moeten wachten tot de beelden van de CT-scan binnen zijn. Dat duurt even.’

Nog voor het bed en alle apparaten die meereden luidruchtig piepend weer langs kwamen rijden richting zijn kamer, verschenen de eerste haarscherpe CT-beelden op het computerscherm. Een kind kon zien dat dit niet klopte, wát een enorme hoeveelheid lucht, zijn buik stond helemaal bol. Na nog eens twintig minuten wachten – alle ‘steigers’ moesten weer omgebouwd worden – werd ik opgehaald en mocht naar hem toe. Kreeg heel lief een kopje thee. Verpleegkundige S. had dienst en liet me zien hoe strakgespannen zijn buik eruit zag. Iemand die aan zoveel apparaten hangt, rij je niet ‘even’ weg voor een fotootje, dat was wel duidelijk. Ze controleerde alle hulpmiddelen, pompen, beademing, infuuspompen die mee waren of afgekoppeld nog een keer. Krijn lag er heel stil bij.

Even later kwam de Oberarzt binnen. ‘We weten wat het is.’ Aan zijn gezicht zag ik al dat het geen slechtnieuwsgesprek zou worden. Goddank, geen operatie. Wat bleek? Bij het wegtrekken van de grote drain uit het smalle lijf van Krijn waar werkelijk geen grammetje vet op of in zit, was er een klein gaatje gebleven. Normaal trekt dat meteen dicht, maar hij lekte dus. Heel uitzonderlijk. De behandeling was even eenvoudig als effectief: op de buik drukken om er lucht uit te laten en vervolgens zorgen dat het dicht blijft – met zoiets simpels als zalf geloof ik. De rest van de lucht trekt daarna vanzelf weg. Of ik even op de gang wilde wachten. Tuurlijk. Kon ik Robin die in spanning thuis zat te wachten meteen telefonisch de uitslag doorbellen – nog tijdens het gesprek liep de Oberarzt met een dikke duim omhoog en blij gezicht voorbij. Iedereen – en Krijn zelfs letterlijk – opgelucht!