Koorts

Drie uur zonder onderbreken aan zijn bed zitten is ongeveer het maximum dat ik trek. Dan ben je al een paar keer van rustige hoop naar bijna paniek en wanhoop heen en weer geslingerd. Dat gaat ongeveer gelijk op met Krijns mate van verdoving, bloeddruk, temperatuur, ademhaling en saturatie (zuurstofgehalte in het bloed). De enige variabelen die ik zelf eenvoudig kan zien; al die andere, bijvoorbeeld bloedwaarden, medicatie, kalium, natrium, Hb-gehalte, hemodialyse, drainvocht/lucht etc etc. laat ik zoveel mogelijk voor wat ze zijn. Slopend, dat is eigenlijk de enige omschrijving die een beetje in de buurt komt.

Blij dat de halskatheter voor de drukmetingen in het hart eruit is: niet meer nodig, want het hart pompt in principe nu goed. Wel met de pacemaker continu op 105 overigens. Donderdag is ook een ‘plug’ geplaatst aan de rechterkant van zijn buik. Het lijkt bijna een ventiel aan een ballon. Slangetje naar een drainzakje naast het bed. Als hij op zijn linkerzij ligt, vult het zakje zich snel met lucht. Bij rugligging loopt er helder geel dikkig vocht uit (sekreet dus). Zijn buik neemt daardoor iets af in omvang gelukkig.

Gisteravond kwam Robin uit Nederland en gingen we nog een keer naar Krijn toe. Toen bleek dat de koorts die hij gistermiddag al een beetje had, verder verhoogd is. De grootste tegenstander voor een lichaam dat weinig tot geen afweer heeft. Om het simpel te zeggen. Klote-koorts. Uit onderzoek moet blijken wat de boosdoener is. Dat kan zomaar twee, drie dagen duren. Tot die tijd krijgt hij breedspectrum antibiotica. De halskatheter ligt alweer twee weken, dus die is vervangen – langer laten zitten verhoogt het infectiegevaar. ’s Middags werd weer een hemodialyse ‘opgebouwd’ (een pak met slangen en filters moet aan het apparaat gekoppeld worden, een half uur spoelen en daarna kan hij pas aangesloten worden op Krijns bloed). Toen hij net ging draaien, bleek dat het niet lukte. Waarom was  niet duidelijk. Na een paar minuten werd besloten te stoppen en Krijn weer afgekoppeld. ‘Is vooral weggegooid geld, het schaadt uw zoon niet’, zei verpleger H. ter geruststelling. Die hemodialyse is ook goed om de temperatuur naar beneden te krijgen. Als het goed is heeft hij vannacht alsnog de eerste sessie van tien uur gekregen, mét een extra filter tegen infecties. Zou mooi zijn.

Toevallig kwam chirurg M. langs bij Krijn. Konden we ook even in het Nederlands praten over zijn toestand. ‘Het spijt me dat het zo lang duurt. We hadden allemaal anders gehoopt. Gelukkig is het hart nu gewend en doet dat het goed. We hopen dat we snel weten wat er nu aan de hand is. Hij is al van zover gekomen.’ Het was voor het eerst sinds de harttransplantatie dat we hem spraken. Woorden van Oberärzte en chirurgen wegen we op goudschaaltjes en we proberen alle verborgen boodschappen eruit te filteren. Horen we hoop? Vertrouwen? Maar het is duidelijk; dit is een strijd waarvan niemand weet hoe die eindigt. Niemand. Aan de inzet van artsen en verpleging zal het niet liggen.

Vanmorgen gebeld naar het ziekenhuis. De koorts is hoog. Nog hoger. Ze proberen hem wakker te krijgen zonder de tracheotomie, dat zou het beste zijn. Krijn, onze held, knokt voor zijn leven.