stresspiek bij Aufwachversuch

‘We hebben geprobeerd hem wakker te laten worden, zodat de beademingsbuis uit zijn keel kan’ vertelde de van oorsprong Poolse Oberarzt K. gistermiddag. ‘Maar hij is veel te onrustig en ademt veel te snel en oppervlakkig. Het gaat niet lukken, we zullen het op een andere manier moeten proberen.’ Hij liep naar Krijn, legde zijn hand op zijn hoofd. ‘Na, Junge’.

Probleem is dat als je de buis eruit haalt, hij zelf goed móet ademen. Zo niet, dan zou je steeds opnieuw moeten intuberen. Dat wil je niet. Maar 40x per minuut ademhalen lijkt meer op het luchthappen van een vis. Ik mocht pas bij hem toen hij alweer verder onder narcose was gebracht en minder onrustig. Hij hoorde me wel en kon nee-schudden en ja-knikken. Langzaam verdween dat weer, maar zijn ademhaling bleef krampachtig ondanks dat de machine op 15 stond. Ik kon alleen geruststellend tegen hem praten en zijn hand vasthouden. Het plan om te gaan zwaaien naar de bus vol 6de-klas gymnasiasten, inclusief Cleo, die Bad Oeynhausen passeerde op weg naar Berlijn, ging niet door. Zaterdag komt ze weer terug.

Alternatief voor de beademingsbuis is een tracheotomie. Daarbij wordt een gaatje in de hals naar de luchtpijp gemaakt waarin een klein buisje geplaatst wordt. Ademen kan via beademing of gewoon door de persoon zelf. Dat wordt vaker gedaan om patiënten die langer beademd zijn rustiger te kunnen laten ontwennen. Voordeel is dat die grote buis eruit is, die irriteert hem, hij verdraagt het gewoon slecht in zijn mond en keel. Voor de mondhygiëne (tandenpoetsen) is het ook veel beter. Misschien wel grootste voordeel is dat op die manier langzaam afwennen, ook van de verdovende medicatie, mogelijk is.

De ingreep op zich én het feit dat er speciaal toestemming voor nodig is, maakte dat ik behoorlijk schrok. Dat zag Oberarzt K. natuurlijk ook en hij vroeg me mee te lopen naar een andere patiënt zodat ik kon zien waar het precies om gaat. ‘Het is niet heel uitzonderlijk, we doen dat vaker hier in het ziekenhuis.’ Daarna kreeg ik twee vellen met een uitleg over een tracheotomie. En een formulier met veld voor een handtekening. ‘We hebben altijd toestemming nodig van de patiënt voor behandelingen en dit staat in principe los van de harttransplantatie. Vandaar. Wilt u tekenen als gevolmachtigde?’ Eh, gevolmachtigde? Krijn heeft nooit getekend om Robin of mij aan te wijzen als gevolmachtigde. Hij heeft zelf toestemming voor het kunsthart en de harttransplantatie gegeven.

En dus moet ik eerst die volmacht hebben. Ik kreeg een formuliertje met namen en nummers van de Sozialdienst, de afdeling in het ziekenhuis die de rechterlijke machtiging aanvraagt en afhandelt. Open tussen 8.30 en 9.30 uur. Procedure is dat er iemand aan het bed moet komen constateren dat Krijn wilsonbekwaam is voordat er een wettelijke vertegenwoordiger, curator, kan worden benoemd. Klokslag half negen stond ik vanochtend op de stoep bij de Sozialdienst voor de aanvraag en gaf door dat er enige haast is. Of bij voorkeur vandaag nog iemand kan komen, zodat Krijn verder behandeld kan worden.

Ben daarna meteen bij Krijn gaan kijken. Zijn buik is nog iets dikker en het ademen is duidelijk nog steeds niet goed. Gisteren was ik erbij dat een ‘buikarts’ hem kwam bekijken. Die was overigens niet verontrust en zei dat het alleen lucht was en vanzelf weg gaat. Vanmorgen heeft Krijn toch een nieuwe beademingsbuis gekregen omdat de cuff (het ballonnetje dat zorgt dat er geen lucht langs de buis kan lopen) kapot was. Balen ja. Er zijn weer röntgenfoto’s gemaakt en nu is het verder afwachten.

Voor alle duidelijkheid: in geval van nood, als er acuut iets gedaan zou moeten worden, hoeven artsen uiteraard niet te wachten op zo’n rechterlijke volmacht.