IMG_3968
Even wennen, al die ruimte

5 December 2015. Voor het eerst hebben we pakjesavond niet als gezin gevierd. Die weemoedige gedachte besprong me zaterdagavond laat alsnog. Had daarvoor geen moment gedacht aan het Sinterklaasdobbelen dat wij de laatste jaren met z’n vijven doen. Hilarisch jaarhoogtepuntje met kleine, gekke en soms gewaagde cadeautjes.

Tja, de kerstsfeer heerst hier in Duitsland al weken. Had die mijn opkomende sinterklaasgevoel zo zorgvuldig overspoeld? Zaterdagmiddag heb ik in het winkelcentrum nog sportsokken en een traditioneel houten kerstversierinkje met lichtjes voor Krijn gekocht, en pantoffels en een muts voor Robin. Zelfs toen drukten de kerstbomen, kerstkramen en kunstsneeuw iedere gedachte aan pakjesavond diep weg en ik heb niks in laten pakken. We hebben het er ook eerder niet over gehad. Ik weet dat Cleo zaterdag bij Thijs thuis was en Hugo met twee vrienden op de bank films heeft zitten kijken.

Aan de andere kant is het hier eigenlijk de hele tijd door Sinterklaas. Iedere dag neem ik iets mee van de op het dressoir uitgestalde cadeautjes van mijn collega’s naar het ziekenhuis om uit te pakken. Ja, dat is het misschien; niet de kerstsfeer duwde Sint naar de achtergrond, maar al die pakjes die er toch al liggen maken een speciale pakjesavond – althans hier in Duitsland – overbodig.

De kilozakken pepernoten zijn al eerder uit Nederland meegekomen. Voor onszelf en voor de verpleging en artsen. Om ze een beetje Nederlandse traditie te laten proeven op 5 december. Maar ja, op 2 december verhuisde Krijn toch redelijk onverwacht naar de HTX-afdeling. Ons plannetje leek daardoor in het water te vallen. We besloten ’s avonds alsnog met z’n tweetjes een grote zak pepernoten naar C Intensiv 3 te brengen. We meldden ons bij de sluis en werden opgehaald door een blij verraste Steffi die ons – o ja, Schutzkittel aantrekken – meenam naar de verpleegpost halverwege de gang. Denis, Jonas, Rebecca en Anika waren er ook.

‘Hoe gaat het met Krijn?’ klonk het bijna in koor. We vertellen dat de nieuwe – stille en rustige – omgeving wennen is. Afkicken van de IC. De nadruk ligt op revalideren, zelfstandigheid, uit bed, oefenen, los van slangen en draden. Dat is belangrijk. Hij moet nog iedere dag aan het dialyse-apparaat (een hoog model met waterzakken die iedere 3 uur gewisseld moeten worden in plaats van het logge model op de IC dat direct aan de leidingen in de muur gekoppeld wordt). Zijn nieren doen nog steeds niets en het vocht moet eruit. Veel vocht. Hij voelt zich beter, al woog hij vrijdagochtend maar 45,8 kilo. Zijn buik neemt al iets af in omvang. Hij zit urenlang in een gewone rolstoel en kan zich aardig voortbewegen. Eten bij het raam met uitzicht over het heliplatform. Rondjes rijden over de afdeling mag, ook zonder medische begeleiding. De pompspuiten dobutamine en heparine zijn vastgeschroefd aan de handgrepen van de rolstoel, de pacemaker hangt in een zakje om zijn nek en in een ander zakje het telemetriekastje om zijn hartslag en ademhaling te meten. De fysiotherapeuten zitten hem flink achter de broek. Anders dus. Wennen – ook voor ons. Ze horen het met zichtbaar plezier aan. We vertellen daarna over Sinterklaas en de pepernotenstrooitraditie. Overhandigen de grote zak, ‘eet smakelijk!’. We beloven dat we met Krijn nog langskomen voor hij het ziekenhuis verlaat om te bedanken voor alle goede zorgen in het afgelopen halfjaar.

We lopen door de gangen terug naar de andere afdeling, en opeens voel ik tranen op mijn wangen. Deze blik in het verleden – al is het maar van een paar dagen geleden – doet me beseffen dat we Krijn bijna kwijt zijn geraakt. En dat hij er alleen nog is, leeft, dankzij de tomeloze inzet en professionaliteit van juist déze ploeg mensen. De verpleegkundigen en artsen op de intensive care die er hun dagelijkse werk van hebben gemaakt om mensen die zich langs het randje van de dood bewegen steeds weer terug te trekken het leven in. Ze een nieuwe kans geven. Patiënten die vaak niet of nauwelijks bij bewustzijn of aanspreekbaar zijn en 24 uur intensieve zorg nodig hebben. Aan allerlei machines liggen om uitgevallen of verzwakte organen en functies kunstmatig aan de gang te houden. Zoals hart, longen, nieren of een lever, bloedsomloop, eten en drinken. Mensen in leven houden, sommigen zelfs zonder hart. Patiënten waarbij de kleinste misrekening of onzorgvuldigheid fataal kan zijn. En dat iedere keer weer doen, bij iedere nieuwe patiënt, hoe jong of oud ze ook zijn. Diep respect. En wat een fantastisch team.

Ik ben ’s avonds in het appartement echt even toe aan een beetje afleiding. Perfect getimed: Robin legt me uit hoe ons nieuwe Netflix-abonnement werkt. Ha, filmpje kijken in bed. Of een serie. Even geen ziekenhuisgedoe op mijn netvlies. Ik kies voor de nieuwste serie ‘Jessica Jones’. Over een jonge vrouwelijke privé-detective die een vermist meisje  opspoort. Meteen ook aflevering twee gekeken. Scene bij iemand thuis. De camera draait opzij en ik zie midden in een woonkamer opeens iets in beeld dat ik vanmiddag nog bij Krijn zag. Een dialyseapparaat. Even later worden in één zin twee woorden uitgesproken: sufentanil en propofol. Als in een pavlovreactie zie ik onmiddellijk de dubbele infuuspompstandaard voor me, vol met spuiten tot soms meer dan 20 stuks. Iedere dag bij binnenkomst zochten we direct naar de groene spuiten met deze woorden op het etiket. Hoeveel krijgt hij vandaag…. zou Krijns narcose iets minder zijn en hij iets meer aanspreekbaar….

Kortom, tot ’s avonds laat heb ik deze 5 december het ziekenhuis in mijn hoofd. Ik neem me voor pakjesavond 2016 heel anders te laten zijn: gewoon verder met onze traditie. Lekker Sinterklaasdobbelen met het hele gezin. Verheug me er nu al op.