maaltijd met uitzicht

Hoe simpel kan verhuizen zijn: leg al je spullen op het voeteneind van het bed, haal de rem van de wielen en hup, rollen maar. De ervaren verpleegkundige E. van de HTX-afdeling kwam samen met haar jonge collega R. naar C Intensiv 3 hun Hollandse patiënt ophalen. De mondelinge overdracht was een klein beetje chaotisch omdat er wat haast bij was; een nieuwe patiënt was per helikopter onderweg met bestemming Krijns kamer. Die dan eerst uiteraard nog schoongemaakt moest worden. Voor totaal ontsmetten was geen tijd meer (en niet absoluut noodzakelijk omdat Krijn geen besmettelijke dingen heeft), dus de ‘normale’ schoonmaakploeg stond al op de gang te wachten. Ze zwaaiden ons samen met een aantal verpleegkundigen uit. Gisteren kwamen ook al mensen afscheid nemen en een hand geven. Want ja, Krijn is inderdaad de patiënt met de twijfelachtige eer het langste op deze IC-afdeling te hebben gelegen; ruim een half jaar.

Ik liep mee, Schutzkittel aan en mijn roodkapje boodschappenmand vol spullen van Krijn. Via de OK-lift en de kelder naar de andere kant van het complex in de oude hoogbouw met de lift naar de vierde verdieping. Vanuit de lift een dubbele deur door en direct rechts een kamer in. Nou ja kamer, in vergelijking met de afgelopen 7 maanden meer een balzaal. Eigenlijk bestemd voor twee personen, maar nu exclusief voor Krijn. Ik was druk aan het uitpakken en inrichten toen ik achter me hoorde ‘Die Schutzkittel mag uit hoor, dat is niet nodig hier.’ Wow, na 7 maanden ziet Krijn ons weer in gewone kleding!

Onderweg had de verpleegkundige uitgelegd waarom het nog een beetje rommelig is. De HTX-afdeling zit in een van de oude gebouwen. Vijf jaar geleden helemaal gerenoveerd, dat wel. Afgelopen maanden is gewerkt aan de klimaatbehandeling, want daar waren problemen mee. Tijdelijk zat de afdeling daarom in de nieuwbouw waar Krijn ook lag, maar afgelopen maandag – eergisteren – zijn ze weer teruggegaan naar hun vaste plek. Iedereen moet dus weer even wennen.

We draaiden de kamer op en ik kon een klein jubeltje niet onderdrukken…. Kijken de twee ramen toch récht uit op het helikopterplatform dat iets lager, bovenop het dak van het personeelsrestaurant ingericht is. Verder zie je delen van het HDZ, rechts het algemene ziekenhuis van Bad Oeynhausen en wat parkeerplaatsen. Recht vooruit, ligt heuvelafwaarts het stadscentrum, de koperen koepeltjes op het kuurpaleis kan Krijn nu voor het eerst zien en kilometers verderop de heuvelrug van het Wiehengebirge met rechts richting Minde zelfs het silhouet van het Kaiser Wilhelm Denkmal. ’s Zomers moet het één grote groene zee zijn, nu door de kale bomen zie je ook veel huizen en ’s avonds glinsterlichtjes aan de horizon. Topuitzicht!

Dat is niet het enige verschil. Deze afdeling is inderdaad specialistisch en erop gericht om mensen die na een harttransplantatie uit de eerste gevarenzone zijn klaar te stomen om naar huis te gaan. Ze komen hier meestal een paar dagen na de operatie. De Oberarzt kwam persoonlijk vragen of alles in orde was en vertelde dat Krijn deze grote kamer heeft gekregen zodat hij alle ruimte heeft om te oefenen. En zodat wij veel bij hem kunnen zijn, ook zonder over de afdeling te hoeven lopen. ‘Als hij sterker is, dan krijgt hij een andere kamer, wel kleiner, maar mét een badkamer.’ Badkamer…. ik was er niet eens opgekomen, maar inderdaad, dat klinkt goed. En als kers op de taart kondigde hij een Nederlandse verpleegkundige aan. Met dezelfde voor Duitsers moeilijk uitspreekbare IJ in haar naam als Krijn. Vandaag niet aanwezig in verband met ziekte, nog even geduld dus.

Maar wat ons allebei toch het meest verraste, was het geluid. De afwezigheid ervan. In de relatief lege ruimte zonder gordijnen klinkt het hol. En het is stil. Bij de IC in de nieuwbouw is de hele vleugel open; de middenruimte met open verpleegpost en de twee brede gangen erlangs met grote, meestal openstaande schuifdeuren naar de kamers. Het geluid van al die mensen en apparatuur en de luchtbehandeling hoor je op een gegeven moment niet echt meer. Ik heb het weleens beschreven alsof je in een vliegtuig zit, zo’n continu achtergrondgeluid. Het went. Tot het wegvalt, zoals nu. Wát een rust. Een gang met aan de ene kant deuren naar de patiëntenkamers – sommige met een voorhalletje – en deuren naar facilitaire ruimtes, trappenhuis en liften aan de andere kant. Vrijwel allemaal dicht. Geen mensen die rondlopen of roepen, geluid van beademingsapparatuur en alarmen. Heel vreemd, bijna of we in een verlaten gebouw terecht waren gekomen. Wat zei ik in het vorige blog ook alweer? Afkicken. Inderdaad dus.

De ramen isoleren het geluid ook goed, weten we nu. En verpleegkundige M. had gelijk over de verwachte patiënt. Nog geen uur op de nieuwe kamer, het middageten was net geserveerd, zag ik dat de landingslichten op het heliplatform aan gingen. Even later veranderde een stipje in de lucht razendsnel in een gele ADAC-hubschrauber die groter en groter werd tot hij wiebelend op het platform een verdieping lager landde. Ik weet wat een enorme muur van geluid zo’n wentelwiek rondslingert, maar op de kamer was het prima te doen. We zagen even later verpleegkundige M. van de IC met twee collega’s de brancard uit de helikopter op een onderstel plaatsen en een goed ingepakte man het gebouw in rollen, op weg naar C Intensiv 3, Bett 4. Krijn zat in een normale rolstoel aan een uitklaptafeltje bij het raam te genieten van zijn bloemkool, gekookte aardappeltjes met jus en varkensfilet. Morgen neem ik zijn pyjama’s mee, kijken of dat lukt. Ja, de focus is meteen al anders. Krijn kauwde bedachtzaam op een hapje en keek naar buiten. Pakte zijn plastic bekertje, hield het omhoog en proostte richting de man op de brancard: ‘Veel succes. Ik hoop dat je korter op die kamer moet blijven dan de maanden dat ik daar gelegen heb.’

Krijns nieuwe postadres is:

Herz- und Diabeteszentrum NRW
Krijn Krijgsman, HTX-station Zimmer 421
Georgstrasse 11
32545 Bad Oeynhausen
Duitsland