Feestdag?

‘We moeten even kijken of het lukt. Het is natuurlijk wél een feestdag’, had de zaalarts afgelopen week gezegd. Nou, om die laatste plasmaferese meteen als feestdag te bestempelen ging me wat ver eerlijk gezegd. Even later viel het kwartje pas: het is maandag Koningsdag. En dan worden zondagsdiensten gedraaid. Niet alleen bij de NS, ook in ziekenhuizen. Kunnen de collega’s van de dialyseafdeling ook meedoen met de Oranje-feestelijkheden.

Behalve eentje. Die moest werken op deze Koningsdag om de plasmaferese te doen bij Krijn. En al stond het op het bord gepland voor 14.00 uur, het indrukwekkende apparaat werd al om half tien binnen gereden. Hoorden wij tegen 12 uur. Toen ik belde was blijkbaar net weer het filter verstopt, want het moest ook nu halverwege vervangen worden. Krijn had wel pijn in zijn armen en schouders, maar het was te harden, vertelde de verpleegkundige. Hij had ons ook niet gebeld of laten bellen. Vond dat niet nodig blijkbaar. Hij wilde het zelf en alleen doen.

Inmiddels is Robin de middag en avond weer bij hem. Broer Hugo had al maanden geleden een kaartje voor het Kingsday Festival in Den Bosch aangeschaft en zus Cleo is naar Amsterdam. Ik ben thuis, lekker in de tuin aan het rommelen, onze vier hennen aan het verwennen en een beetje huishouden doen tussendoor. Niet teveel natuurlijk. Net wel even met de fiets de feestelijkheden in het dorp verkend, om te concluderen dat ik toch liever thuis ben.

Verder moet ik zeker melden dat zondag een goede dag was voor Krijn. Hijzelf gaf een dikke 5,5, maar ik overrule hem op dit blog: ik kan écht niet anders dan concluderen dat zondag het allereerste zes-minnetje was. Grootste tegenslagen: z’n moeder die zeurde dat zijn warme eten minimaal voor de helft op moest en dat ze die 6 eruit probeerde te trekken. Zeg nou zelf, dan valt het toch mee?
Aan de positieve kant: geen pijn erger dan een 3, zuurstofmasker weer vervangen voor het slangetje, voetmassage van z’n moeder (die ziet dat de enorme vochtophopingen vrijwel weg zijn; wat betekent dat het hart iets goed doet). En dan al dat leuke bezoek; op een gegeven moment maar liefst acht familieleden om zijn bed! Dat hebben we even wat gedoseerd, het blijft een intensive care natuurlijk, ook in het weekend. Niet te vergeten de lekkere mango van oma en een speciaal vers gemaakt pistoletje zalm en roomkaas. Hij had behoorlijk energie, was goedgeluimd en genoot. Waarom dan geen zesje? Heel eenvoudig: het contrast met de voorgaande dagen wil hij niet te groot maken. ‘En mam, hou nou op met zeuren, een 5,5 is ook een voldoende hoor!’ Ik gaf me gewonnen, maar kan het niet laten het hier toch te melden.

De plasmaferese is nu dus klaar – de zes keer zijn achter de rug. Zes keer 16 flessen (ja, meer dan ik eerst zei) ‘fabrieksplasma’, twee zakken donorplasma en tenslotte twee flessen immunoglobuline via het infuus. Vanmiddag is de katheter uit zijn hals gehaald. Weer een stel slangen en verbinding naar buiten minder. Eruit halen is zo gepiept, maar het stelpen duurt wel lang door alle bloedverdunners die hij krijgt. Het is gelukt (zie foto). Al eerder vandaag gaf Robin door dat het ‘babylampje’ weer aan zijn oor geplakt is. Omdat hij steeds meer boven- en onderdruk lijkt te krijgen, is de saturatie (zuurstofgehalte) in het bloed beter te meten. Nog niet optimaal, maar het gaat. De afgenomen bloedgassen geven in ieder geval steeds goede uitslagen. Het slangetje voor zijn neus is nog niet weg, maar wie weet.

Vandaag toch weer veel pijn in zijn schouders en armen, vooral zijn rechterarm was dikker en pijnlijker. Daardoor kwam het dagcijfer uiteindelijk niet boven de 4,5 uit. Helaas. Het hele land vierde feest deze Koningsdag. Ik heb vandaag in het zonnetje zelfs een glaasje Hugo gedronken – het weer was mooi genoeg hier in het Zuiden. Voor Krijn geen echte feestdag ondanks de ballonnen op zijn rechteroor.