Hhhaaalllooo

 

 Stapje verder, stapje terug. Zo gaat het de laatste dagen. Eten en drinken zit niet echt veel vooruitgang in. Liggend drinken met een rietje, een paar slokjes per keer, dat lukt. Eten kan hij fysiek wel, zeggen de artsen en logopedist, maar het voelt niet goed. Misselijkheid, braakneigingen en verslikken helpen niet het vertrouwen terug te laten komen. Maar vrijdagochtend kreeg Robin opeens een goednieuws-appje: ‘verrassing, mijn stem is terug’. De logopedist zat al vroeg aan zijn bed en toen Krijn iets wilde zeggen, bleek tot zijn eigen verrassing dat er stemgeluid uit kwam. Op weg naar zijn eigen vertrouwde stem is die nu nog hees en wat ongepolijst. Maar het scheelt enorm in de verstaanbaarheid. Toch een stapje vooruit.

Afgelopen dinsdag had hij nog een tegenvaller. Bij het vervangen van de pleister die de arterielijn in de slagader van zijn rechterpols op zijn plek houdt, bleef die – ondanks het voorzichtige peuteren van de verpleegkundige – plakken en floep, daar schoot de lijn eruit. Ze reageerde direct adequaat; drukte de gaaswatten die ze al in haar hand had heel stevig op de slagader en hield zo de schade beperkt. Via de arterielijn namen ze dagelijks bloed af en wordt de bloeddruk gemeten. Balen dat die eruit schoot dus. Een arts kwam laat op de avond nog een poging wagen om een nieuwe te zetten in Krijns andere pols. Hij deed het met verdoving, uitermate geduldig en voorzichtig – de bloedverdunners staan hoog – maar na een paar pogingen moest hij het opgeven. De pols is door het kunsthart niet goed te voelen en dat maakt het zetten vrijwel onmogelijk. Zeker als je Krijns polsen ziet. Ter vervanging heeft hij nu continu een bloeddrukmeetband om zijn bovenarm, die automatisch ieder half uur de bloeddruk opneemt en aan de computer doorgeeft. Na een paar dagen ieder kwartier en sinds vandaag ieder uur. Net wat noodzakelijk is. Positief: scheelt een onhandig slangetje uit zijn pols. Bloed halen ze nu uit de halslijn en bij koorts prikken ze in zijn elleboog. Dat vindt hij niet vervelend. Als de arts maar met 3-2-1 aftelt voor hij prikt.

Omdat wij vrijdagochtend uit ons appartement moesten, kwam Robin donderdagavond al met de auto. We hebben twee weken doorgebracht in een pas gerenoveerd pand uit 1902 midden in het centrum bij het kuurpark. Villa Emmilio. De stijlvolle bovenste etage met houten staanders, erkers en schuine dakranden wordt verhuurd als ****-Atelierwohnung. Inrichting met hoog Riviera Maison-gehalte. Slaapkamer met waterbed en tv, ruime badkamer met heerlijke douche en inbouwradio, modern keukentje met eetbarretje, een ruime woon-eetkamer met eettafel en witleren vijfzitsbank tegenover de grote tv. Licht, lucht en een lekker balkon. Niks mis mee. Behalve de prijs. Omdat we er maar twee weken in konden, kregen we een ‘Sonderpreis’ – 50% korting op de normale huurprijs – waardoor het opeens toch interessant werd. En toen de volgende huurders pas later bleken te komen, konden we nog drie dagen extra blijven. Mooi. Meer tijd om iets anders te vinden. Goedkoper vooral ook. Na de ruime lichte luxe mag het wel iets minder. We vonden een appartementje in een buitenwijk, met overdekt balkon. Uitzicht op tuin en een klein weilandje met drie koetjes. Wat gedateerder, aan een woonerf, heerlijk rustig. En half zo duur. Prima om uit te proberen voor een week. Als het heel goed bevalt, kunnen we later terug. We hebben ook nog een etage in een oud statig pand op het oog. Maar dat is ook aan de prijs. En de verhuurster van ons luxe appartement deed ons bij vertrek een prachtig aanbod: in augustus is de – nog grotere – verdieping eronder ook klaar en mogen we die voor dezelfde Sonderpreis huren als we een maand blijven. Augustus. Het lijkt zo ver weg.

Plan B, het uitnemen van de externe pompen en het donorhart en dat vervangen door een totaal kunsthart is inmiddels al een dikke maand geleden uitgevoerd. Hoe nu verder? Oorspronkelijk was het idee dat Krijn met het kunsthart snel zou opknappen, daarmee naar huis kon en op de Duitse wachtlijst voor een harttransplantatie gezet zou worden. Wachten op een Duits Spendehärz, donorhart. 

De realiteit is zoals vaak weerbarstiger. Dokter M. en de andere Oberärzte hebben plan C iets aangepast. Eerst aansterken hier in het ziekenhuis, van de intensive care naar een verpleegafdeling en dan direct als Krijn operabel is, op de wachtlijst. Of het de gewone of de hoogurgentielijst wordt, maakt wellicht weinig uit. Dokter M. vertelde dat door Krijns weinig voorkomende bloedgroep (B) en zijn zwakke gezondheid hij sowieso grote kans heeft op een korte wachttijd. Het aansterken kan nog weken duren, en daarna zal het wachten op een hart, het transplanteren, opknappen en revalideren zeker nog een paar maanden duren. We zullen er rekening mee moeten houden dat we voorlopig nog geen afscheid kunnen nemen van Bad Oeynhausen. Wat dat precies betekent voor ons als ouders, het gezin en de rest van de familie, is nu nog niet goed te overzien. We bekijken het voorlopig nog dag voor dag. Vandaag was een goede: oma en oom Peter kwamen op bezoek en Krijn kon ze zelf vertellen hoe het met hem gaat. Ja, het is heel fijn dat Krijns stem weer terugkomt. De wifi in het luxe-appartement blokkeerde FaceTime, maar in het nieuwe appartement werkt het wel. Dus wie weet word ik morgenochtend gewekt met een hees Hhhhaaalllooo.