Geslaagd en lekker ding

 De zomerperiode komt eraan. Bij ons betekent het dat Cleo en Hugo hun schooljaar aan het afronden zijn. Hugo is zelfs al klaar en Cleo neemt een allerlaatste eindsprint volgende week. Maar nu al kunnen we melden dat allebei over zijn naar het volgende jaar. Ondanks alle onzekerheden en problemen van de afgelopen maanden met hun broer en de stress die dat geeft. Plus het feit dat wij als ouders er niet veel waren om ze te stimuleren danwel achter de broek te zitten. De marges waren niet heel ruim begin dit jaar, dus des te knapper dat het ze allebei toch gelukt is. Hugo gaat naar het derde jaar van zijn vierjarige HTM-opleiding (Hightech Metalektro) en Cleo naar 6 Gymnasium. Top gedaan jongens, wij zijn supertrots op jullie!

Ook trots zijn we op Krijn, die vandaag weer geslaagd is. Het doorstaan van een knipbeurt, zittend op zijn bedrand. Krijn is zijn hele leven sowieso al anti-kapper. Toen hij op 20 maart in het ziekenhuis kwam, was een kappersbezoek geen overbodige luxe, dus laat staan hoe het er nu bij stond. Stond ja, want Krijn heeft weliswaar geen krullen, maar wel mijn stugge haar dus dat hangt er niet slapjes bij, maar gaat gewoon rechtop staan na een tijdje. Oordeel zelf op de voor-en-na-foto’s of ik overdrijf.

De ziekenhuiskapper is al tijden zelf ziek en er een laten komen uit het revalidatiecentrum vlakbij lukte ook niet. Gisteren kwam het goede nieuws dat een vriendin van verpleegkundige C. die thuiskapster is, vandaag om 13.00 uur zou komen. En ze kwam. Een vrolijke jonge meid die meteen aan de slag ging en zelfs bij Krijn op bed kroop om goed bij de achterkant te kunnen. De knipbeurt leverde veel bekijks op. Bijna evenveel als het wisselen van de slang van de hartpomp naar een nieuwe console vorige week – nee dat had ik inderdaad niet verteld nog. Robin was daarbij aanwezig geweest. Na een soort onderhoudsalarm kwamen er twee pompspecialisten met een nieuwe console aanrijden en vertelden dat de persluchtslang van de ene console overgezet zou worden op de nieuwe. Eerst werd de computer en alle instellingen precies hetzelfde ingesteld en toen werden ze met de luchtaansluitingskant zo dicht mogelijk naar elkaar gedraaid. Nog één keer goed kijken en toen, hoppa, slang los en in een vloeiende beweging over naar de andere console en weer vastklikken. Toch voelde Krijn een klap in zijn borst. Logisch, als je hartslag 145 bpm is. Dan mis je toch twee slagen al duurt het overzetten maar één seconde.

Maar goed, dat was vorige week. Vandaag was er een andere dubbelslag:  geknipt worden én zitten op de bedrand. Hij moest alle nieuwsgierige blikken en complimenten over zijn kapsel ondergaan. Zelfs de langslopende Oberarzt stopte en kwam een kijkje nemen. Hij kon een glimlach niet onderdrukken. Het deed Krijn allemaal niets. Hij begreep niet waar al die ophef voor nodig was. Wij wel: we zagen opeens onze eigen Krijn weer tevoorschijn komen toen die langharige cavia-coupe weggeknipt werd. Voor de verpleegkundigen is het misschien een verrassing, maar wij kennen hem natuurlijk allang als lekker ding met mooi haar.