Sheldons plek

Vrijdag alweer. Een week zonder extreme wijzigingen. Misschien maar goed ook, alles is zo al extreem genoeg. Laat dat Spendeherz nog maar even wachten, denk ik dan. Want ondanks dat Krijn inmiddels al veel sterker en beter is dan een paar weken geleden, is dat maar relatief. Gewoon zelf kunnen staan en een paar stapjes lopen, is een doel waar naartoe gewerkt wordt. Wellicht kan dat doel ergens komende week gehaald worden. Nu nog niet.

Oefenen, trainen en eten. Daar draait het vooral om. Oefenen en trainen gaat onder lichte stimulerende dwang steeds beter. Eten niet. Misselijkheid en overgeven gaan niet weg, integendeel. De week begon wel positief: het logge groene dialyseapparaat dat al vanaf de eerste dag achter het hoofdeind van zijn bed stond, was weg. De kamer leek opeens ruimer en lichter. Het duurde even voor ik door had hoe dat kwam. Krijn had niets gemerkt. Hij kan niet makkelijk zien wat er boven zijn hoofd gebeurt en het apparaat was blijkbaar weggehaald toen hij lag te slapen. Goed nieuws. Een bevestiging van het positieve effect dat de furosemide die nu met 2 ml/u loopt, op zijn nieren heeft; die werken weer prima als vochtafdrijver. Al heeft hij nog wel een litertje of wat teveel vocht in zijn lijf.

Dat nieren meer te doen hebben dan vocht afdrijven, bleek na een paar dagen. De hoogte van een bepaalde afvalstof die ook via de nieren uitgefilterd wordt, bleek te hoog. En bleef te hoog. Dus werd besloten om alsnog een dialyse te doen. Zo eentje van 6 uur. Helaas betekende dat wel dat er weer een lijn gezet moet worden. Afgelopen maandag was bij het tweewekelijkse overzetten van links naar rechts één katheter weggelaten. Niet meer nodig omdat de dialyses toch werden gestopt. Nu bleek het alsnog nodig en kwam een arts de katheter plaatsen. Een zogenaamde Sheldon-katheter. Ja inderdaad, net als een van de hoofdpersonen uit Krijns favoriete tv-serie, The Big Bang Theory. Sheldon, die altijd op zijn vaste plek op de bank moet zitten, anders gaat het fout.

Plaatsen gaat steriel en onder plaatselijke verdoving – met een roesje. Geen propofol deze keer, maar etomidaat. Ik mocht er weer bijblijven en zijn hand vasthouden. Met haarnetje en mondkapje. Andere arts, andere verpleegkundige en andere steriele set. Geen blauwe stuggesteven doeken, maar soepelglanzend donkergroene. Ze kenden allebei Krijn niet persoonlijk en dat was voor hem reden een beetje onrustig te zijn. ‘Heeft u dit weleens eerder gedaan, weet u wel dat ik graag verdoofd wordt?’ ‘Jaja, selbstverständlich.’ De arts was niet heel mededeelzaam, maar wel snel. Het plaatsen was volgens mij een record. De verdoving met wittig spul werkte na inspuiting via het infuus meteen. Krijn reageerde niet meer op zijn naam. Maar bij het inbrengen greep hij met zijn losse hand alsnog naar zijn hals en even later trok hij zijn been op. Ik hield hem vast en bleef hem kalm en geruststellend toespreken.’Gaat goed lieverd, rustig maar. De dokter doet het heel snel, hij is zo klaar.’ Dat klopte ook. Snel, netjes en zonder bloederige taferelen. Hij zat op zijn plek, deze Sheldon.

Later vroeg ik Krijn of het vervelend was geweest en hij veel gevoeld had, want de dokter had ook niet 3-2-1 afgeteld bij het prikken. ‘Nee, hoor, helemaal niks gemerkt, ik sliep’ zei hij bijna luchtigjes en ging tevreden verder zijn roesje uitslapen. Uit gewoonte keek ik wat internet me kon vertellen over het middel. Dat stelde gerust: er kunnen willekeurige spiertrekkingen plaatsvinden bij het gebruik van etomidaat. De arts had het natuurlijk al geweten: die geruststellende woorden hadden alleen invloed op mezelf gehad en Krijn helemaal niet bereikt. Prima spul.

Zo makkelijk als het plaatsen ging, zo moeizaam liep het daarna. Na een half uur intern spoelen en voorbereiden ging Krijn aan het dialyseapparaat. Binnen 10 minuten verstopte het filter. Hm, zijn bloed klontert waarschijnlijk te snel, was het vermoeden, ondanks de heparine op 6.5. Dus werd besloten om alsnog hemodialyse te doen. Ook voor 6 uur, waarbij er vocht toegevoegd wordt, dat er ook meteen weer uit gaat. Helaas werd ook dat geen succes. En bloed dat aan de ene kant snel leek te klonteren, deed dat bij de ingang van de katheter in Krijns hals niet bepaald. Tot vijf keer toe moest de doorweekte pleister vervangen worden en het bleef bloeden. Na drie dialysepogingen en het toedienen van twee zakken bloed, stopten ze gisteravond tegen twaalf uur. Vanmorgen is nog even overwogen om zittend te dialyseren, misschien is de katheter Abgeknickt, maar daar werd toch van afgezien. Het omslagpunt was wel bereikt. Als je het mij vraagt, zat Sheldon toch niet helemaal op de goede plek. En ja, zoals iedere fan weet, is dat vragen om moeilijkheden.

Nieuw besluit: geen dialyse meer proberen, katheter eruit halen zodat de bloeding gestopt kan worden. Verder de intraveneuze voeding ook afkoppelen. Dat scheelt bijna 1,5 liter vocht op een dag. Aan de andere kant de meer geconcentreerde sondevoeding (nutrison concentrated 2.0kcal/ml) in de darm verhogen van 60ml naar 70ml per uur. En de bloedwaarden in de gaten houden uiteraard. En inderdaad, na bijna een half uur dichthouden, zag het er weer prima uit. Robin is onderweg hierheen en dan zijn we het weekend samen in het appartement. Kunnen we met mooi weer lekker zitten op het balkon. Allebei op onze eigen plek uiteraard.