‘Just in time’

 

 ‘Ga je iets over zijn bezoek schrijven?’ vroeg Krijn vanochtend. ‘Hoezo, wil je dat dan?’ ‘Ja, ik vond het echt heel leuk dat hij er was en we hebben hartstikke leuk zitten praten.’ Bezoek blijft meestal onzichtbaar in dit blog, net als de meeste kaarten die Krijn ontvangt; ze worden vaker niet dan wel genoemd. Ook de week dat er van ‘mijn’ kant zelfs dubbel bezoek was bleef onbenoemd: eerst mijn neef en zijn vrouw en een paar dagen later twee collega’s. Terwijl ik daar toch bijzonder blij mee was en er enorm van genoot. Maar goed, op verzoek van Krijn nu dus een speciale vermelding van het bezoek van zijn vriend J.

Ik was het weekend in Nederland en had afgesproken hem thuis op te halen. Dus reed ik zondagochtend via Nuenen naar Bad Oeynhausen. Bij Venlo de grens over. Leuk, weer eens een andere route. Wel druk, met vooral veel Engelsen in het vakantieverkeer. Extra goed opletten, want de snelheidsverschillen zijn in Duitsland sowieso veel groter dan in Nederland. En onderwijl ook nog keuvelen over van alles en nog wat (nee Krijn, ik ga niet verklappen waar we het allemaal over gehad hebben). Het was erg ontspannen en ik kon nog maar nét op tijd afremmen om de plek aan te wijzen bij Bielefeld waarover Robin zaterdag nog Duitse post had ontvangen. Een brief met foto van het kenteken van de auto en een beetje vage zwartwit foto van een bestuurster. Of Robin aan de politie kan doorgeven wie dat is, die vrouw die om vijf uur ’s ochtends 126km reed waar je maar 100 mag. Zodat ze haar de bekeuring kunnen sturen… Driebaans weg, niks aan de hand, alleen een beetje bergaf. Vergelijkbaar met de E25 vlak voor Luik wanneer je vanuit het zuiden weer naar Nederland rijdt – moet je ook opeens in de remmen. Maar ja, die fuik kan ik wel dromen, deze was nieuw voor me, toen ik na Pinkpop met Cleo vanuit Landgraaf rechtstreeks naar Bad Oeynhausen was gereden.

Anyway, in het Herzzentrum aangekomen lieten we de twee vrienden na een tijdje alleen zodat ze konden bijpraten. Robin en ik gingen naar het appartement op het balkon ook even bijpraten. Krijn hield het allemaal prima vol en vond het supergezellig. Het is wel speciaal: ze kennen elkaar van De Rooi Pannen een paar jaar geleden, zijn daarna allebei een andere kant op gegaan tot ze elkaar op het Stercollege in Eindhoven weer tegen het lijf liepen. Nee, toeval bestaat niet, ik weet het. Na een paar uur bijpraten aan het bed van Krijn, namen ze weer afscheid en reed J. met Robin mee terug naar Nederland, waar hij weer thuis werd afgezet. Ik spreek ook voor Robin en Krijn als ik zeg: een toffe vriend!

Krijn was na het bezoek goed moe en heeft heerlijk geslapen vannacht. Mooi meegenomen. Was hij vandaag extra uitgeslapen voor het lopen met de fysiotherapeute en de verpleger. Lieve maar nog niet heel ervaren knul, die volgens mij een beetje zenuwachtig werd van de fysiotherapeute. Het was zijn eerste wandeling met een Cardiowest console vertelde hij achteraf. Later vanmiddag is voor de zoveelste keer de halslijn met infuuskraantjes naar de andere kant verplaatst. Weer naar links. De ervaren dokter F. spreekt goed engels, telt 3-2-1 af en werkt snel en secuur. Met hulp van voldoende, kortdurende verdoving. Voor het plaatsen van het 20cm lange buisje in de ader, moet er altijd een klein sneetje gemaakt worden met een vlijmscherp operatiemes. Moet je wel stil liggen. Dokter F. was nauwelijks klaar met de tweede hechting, toen Krijn een flinke hikaanval kreeg. Pfjoeh, just in time.

Dat het maken van een röntgenfoto daarna ter controle geen overbodige luxe is, bleek nog geen uur later. Dokter F. kwam de kamer in en vertelde dat de lijn niet goed zat. Hij liet op het computerscherm de röntgenfoto zien waarop duidelijk zichtbaar het buisje een U-bocht naar boven maakte in plaats van schuin opzij. Helaas. Kan gebeuren, zeker met het hematoom (bloeduitstorting, in dit geval een zwelling) dat Krijn in zijn hals heeft zitten. De onbruikbare lijn moest er weer uit. Dat was zo gepiept. Allemaal vervelend, behalve de verdoving, die vindt Krijn wel prima. Morgen een nieuwe poging. Niet links, maar weer rechts, vanaf een andere plek. En om toch te eindigen met goed nieuws: toen de röntgenfoto op het scherm stond, vroeg Krijn hoe het met zijn longontsteking is. De foto van donderdag werd ernaast gezet en het is duidelijk te zien dat de witte – ontstoken – plekken afnemen.