de fysiotherapeute maakte dit familiekiekje
 ‘Ik heb net lopen nadenken en ik vind dat jij morgen of zo maar eens een dag pauze moet nemen. Dan hoef je de hele dag niet te komen’, zegt hij al stiefelend achter de rollator over de gang van de intensive care C3. Lief bedoeld? Vast. Maar ook met een een portie eigenbelang: mama zeurt wel heel erg over eten en bewegen. Een dagje pauze is dan aanlokkelijk.

Afgelopen week zijn er flinke stappen gemaakt. Woensdag had de kordate verpleegkundige F. dienst. En dan bedoel ik kordaat positief. Ze had al eerder gezegd, inmiddels bijna twee weken geleden, dat de voedingssonde eigenlijk vervangen of eruit zou moeten. Die raakte steeds verstopt en dinsdag zat hij er maar liefst 63 dagen in. Te lang. Zaalarts F. kwam even later binnen, legde kort uit dat de sonde eruit moest en dat we het moment goed zouden kunnen gebruiken om te oefenen met zelf eten. De misselijkheid zou zomaar kunnen afnemen als de slang die voelbaar in de keel zit, er eindelijk uit zou zijn. Krijn was geen voorstander; hij vond het wel goed zo. Dan maar af en toe braken. Maar zo simpel is het niet. Dus – met een klein verdovingsroesje – werd de lange sonde met één vloeiende beweging uit de darm, maag, slokdarm en neusholte getrokken en belandde opgerold in de prullenbak naast zijn bed. Samen met het zakje donkergroene maagsappen. Mooi. Weg ermee.

De pakjes speciaal voor Krijn bestelde extra calorierijke sondevoeding staan nog op zijn kamer, maar worden als het goed is dus niet meer gebruikt. Zelf eten. Zelf de calorietjes naar binnen werken. Kauwen, andere smaken en texturen ruiken, proeven en verwerken. Het moet. Drinken is inmiddels geen enkel probleem meer. Alleen teveel drinken en eten is een verkeerde combi. De maag is nog klein en kan niet veel hebben qua volume en vol = vol. Geert Wilders kan alleen maar dromen van de snelheid waarmee alles er zonder pardon weer uitgegooid wordt als er ook maar iets teveel binnenkomt.

Dokter F. en – de Russische – dokter I. bekommeren zich uitgebreid om de voeding van Krijn. Contact met de apotheker leverde een aantal potten, dozen en flessen drinks en poeder op. Instant druivensuikers, Resource proteïnen, Scandishake Mix en Fresubin energy fibre. Maar ja, niet alles aanlokkelijk. De drinkflesjes Fresubin met Erdbeergeschmeck zijn goed te doen. Die houden we erin. Koffie lust hij ook niet, helaas. Wie had ooit gedacht dat een arts Red Bull zou ‘voorschrijven’. Vol energie en eetlustopwekkende caffeïne. ‘Het is natuurlijk écht heel slecht voor je hart, maar ja, in jouw geval kan dat geen kwaad….’ zei hij quasi serieus. 

Krijn vindt het megazoete drankje erg lekker, dus dat komt goed uit. Als hij getransplanteerd is, staat het op zijn lijst van verboden middelen, dus dan nu nog maar even genieten. Volgens mij werkt het: Krijn is energieker. Na een paar slokken – eerst flink geroerd om het koolzuur eruit te halen – Red Bull gaat het eten soepeler. Gisteren een paar happen vlindernoedels met tomatensaus. En vandaag wat hapjes gekrulde macaroni. Langzaam komt er schot in. Vandaag weer een Nederlands boterhammetje (van de Jumbo) met kalfspaté. (Ik heb een brood in de vriezer van het appartement liggen.) De bestelde komkommer- en tomatensalade zag er heel vertrouwd uit, maar de zoutzure dressing is bepaald sterker dan in Nederland. Toch wat genomen. ‘Best lekker’. Wat fruit betreft, staat watermeloen nog steeds met stip bovenaan, maar andere meloensoorten, peer, lychees uit blik en vooral de kleine suikerperziken smaken hem goed.

Al met al lijkt het eten beter te gaan nu. En de rest? Het geslaagde bezoek van vriend J. afgelopen zondag leek moeilijk te overtreffen. Tot fysiotherapeute A. op de laatste dag voor haar vakantie met een voorstel kwam: ‘eigenlijk wilde ik met je naar buiten… Goed idee?’ Ja, geweldig idee met dit prachtige weer. Met fris gekamd haar, zónder neussonde en zijn eigen pyjama aan – was hij helemaal het mannetje. Eerst achter de rollator het stuk tot de sluis. Daar een Schützkittel aan, en doorlopen. Na flink wat meters ziekenhuisgang werden we ingehaald door een verdwaalde brancard met patiënt. Even later mocht Krijn uitpuffen in de stoel en werd hij verder gereden naar de hoofdingang. Naar buiten! De zachte zomerbries over zijn gezicht, lucht vol zomergeuren, in- en uitlopende  bezoekers, medewerkers en patiënten. En als absoluut hoogtepunt het bezoek dat juist op dat moment uit Nederland arriveerde. Gaan we weer; toeval bestaat niet. Daar zat Krijn, voor de ingang om hoogstpersoonlijk oma en oom M. te ontvangen. Wát een verrassing voor iedereen.

Vanmiddag liep hij gepikeerd achter de rollator over de gang te brommen. Op het rondje dat de verkeerde kant op ging, op mij, op zijn spierpijn, de Bauchschmerzen en zelfs de rollator moest het ontgelden ‘het is ook niet de mijne, deze rijdt veel stroever’ mopperde hij. Terug op zijn bed deed de fysiotherapeute nog wat strekoefeningen om de verkorte beenspieren op te rekken en vroeg hem toen heel rustig en vriendelijk of hij dan morgen misschien een rustdag wilde. ‘Het is ook wel veel allemaal. Kies maar, wil je een dagje overslaan? Dan kom ik niet om met je te lopen.’ Krijns ogen lichten heel even op, hij dacht na en zei toen: ‘Nee, kom maar wel, ik wil toch oefenen met lopen morgen.’ Volgens mij geeft die Red Bull hem inderdaad vleugeltjes.