Hij is er klaar voor.
 Rijdend vanuit het Zuiden over de A2 richting Utrecht voel ik mijn hart in mijn keel, zo heet dat toch? Niet kloppen, maar het zit gewoon hoog. Of er iets helemaal bovenin een beetje knijpt waardoor je minder lucht krijgt en je een licht misselijk gevoel hebt. Het maakt je bewust van iedere slikbeweging en praten kost iets meer moeite. Maar ik zit alleen in de auto dus hoef niks te zeggen. Zenuwen? Vast. In mijn hoofd het app-bericht dat Robin vanochtend, vlak voor ik in de auto stapte heeft gestuurd. Met een smsje er direct achteraan, ‘heb je geappt, lees effe.’ Gedaan. Meteen voorgelezen aan Cleo en Hugo die ik net daarvoor veel succes de komende tijd op school wenste. Het is de eerste week na de vakantie en regio Zuid is ook weer begonnen. Rustig aan; Cleo hoefde maandag alleen een klein stapeltje boeken op te halen en Hugo hoeft zich donderdag pas te melden. Maar de vakantieperiode is voorbij.

In wezen bevatte het app-bericht geen echt nieuws, maar toch voelt het zo. De transplantatiecoördinator is bij Krijn aan het bed geweest om te vertellen dat de voorwaarden voor een donorhart voor Krijn iets zijn versoepeld. Ja, het moet uiteraard nog wel voldoen aan de juiste bloedgroep en gewicht en lengte zijn ook nog steeds belangrijk. Maar Krijn is de 50 kilogrens gepasseerd – ziet er zo op het oog in een pyjama redelijk uit – en is nu sterker. Dus kunnen er meer harten in aanmerking komen. Hij staat op de allerbovenste plek. Het eerste hart met bloedgroep B-pos. dat beschikbaar komt, is voor hem. En dat kan weleens binnen een week gebeuren, had de coördinator gezegd. Als de chirurg het ook goedkeurt, uiteraard. Want die krijgt een zware klus aan het uitbouwen van het kunsthart en inbouwen van het donorhart en zal geen onnodig risico willen lopen.

‘Een week. Een week? Een week!’ Echoot het in mijn hoofd terwijl ik wat auto’s inhaal. Het tempo op de A2 ligt lager dan op de A1 naar Duitsland waar ik tegenwoordig veel vaker over rij. De meeste mensen alleen in hun auto. Van of naar werk, een zakelijke afspraak of een uitje. Een ontspannende vakantie achter de rug, kinderen weer naar school en nu fris aan de slag. Hier en daar nog een auto met duidelijk vakantievracht achterin. Een verdwaalde caravan. Een Engelse auto met een wat vermoeid uitziend gezin. Iedereen onderweg. Zij weten van niets en óns leven staat straks, nee zometeen – een week vliegt voorbij – weer helemaal opnieuw op z’n kop.

Dat is misschien wel zo, maar net zo goed als de andere weggebruikers niets van mij weten of aan me zien, geldt dat ook andersom. Wie weet hebben sommigen wel veel heftiger vooruitzichten op korte termijn. Dat kun je niet weten. Blijven relativeren Warna, blijven relativeren. Dat lukte.
Dus heb ik eerst genoten van een culinair geweldige en heerlijk ontspannen bijkletslunch in Woudenberg, daarna een bliksembezoek gebracht aan mijn neef en zijn nieuwe keuken bewonderd (note to self: zo’n Quooker is écht tof) en vervolgens door naar Utrecht voor een BBQ van mijn werk. Aan de Strandboulevard met de volledige afdeling aan een heus zandafgravingsstadsstrand. Zonder het rustgevende geluid van de branding en weidse uitzicht over de zee. Jammer, dat had ik best kunnen gebruiken. ‘Een week. Een week! Een week?’

Aan het eind van deze drukke en welbestede dag stapte ik tegen tien uur in het donker in de auto, deed mijn lenzen uit en bril op om geen last te krijgen van vermoeide ogen de komende uren. Liet me niet gekmaken door afgesloten snelwegen, maar reed rustig via de door de navigatie opgegeven alternatieve route naar Duitsland. Iets na half één ’s nachts draaide ik het laatste bochtje het woonerf op en parkeerde de auto. Had alvast getankt zodat Robin de volgende ochtend vroeg zonder oponthoud weer naar Nederland kon rijden. ‘Een week. Een week? Een week!’

Een week is zo om. En voor alle duidelijkheid: het kunnen er ook zomaar twee, drie of vier worden. Dat weet niemand. Vandaag met Krijn over gepraat. Hij is er klaar voor, was dat allang. Hij is niet bang, wel een beetje zenuwachtiger door het bericht van de transplantatiecoördinator. Het moment komt dichterbij. En dat geeft dan weer aanleiding tot terugkijken. Op 2 september ligt Krijn op de dag af vier maanden in Bad Oeynhausen in het HDZ-NRW. Daarvoor al anderhalve maand in het AZU in Utrecht, toen hij op vrijdag 2 mei met de speciale IC-ambulance naar Duitsland  gereden werd. Zal het dan echt zo zijn dat hij na een half jaar ziekenhuis een donorhart krijgt? Ik dubbelcheck de voorraad kaarsjes en dan wachten we weer verder af.