Vogelslaaptrek vanaf mijn favoriete 360° uitzichtplek
‘Ro, neem je mijn groene regenjack mee uit Nederland, die dunne Marmot? Ja, dat oude, oversizede model. Nee, geen idee waar het ligt.’ Twintig jaar oud of zo, maar prima kwaliteit, water- en winddicht, een klepcapuchon en wat langer, tot over de billen. Gedateerd? Nou en! De dag ervoor was ik bibberend van de kou bij het appartement aangekomen; de wind blies dwars door mijn doorweekte joggingvest terwijl ik door de regen fietsend de berg op ploeterde. De zomer had zonder waarschuwing van de ene op de andere dag opeens geruild met de herfst en wilde me dat blijkbaar hardhandig laten voelen.

Het oude jack liet zich vinden en kwam met wat truien hierheen. Robin nam bij vertrek naar Nederland mijn sandalen – waaronder het paar dat ik maanden geleden hier in Bad Oeynhausen bij Schuhkay heb gekocht – slippers, wat jurkjes, rokjes en hemdjes weer mee. Zomergoed dat inmiddels te dun is voor de dagelijkse fietstochtjes van het appartement naar het ziekenhuis en weer terug. Bij de appartementhuur is de dagprijs met 5 euro verhoogd; wintertarief in verband met stookkosten. En bij de tweewekelijkse beddengoedwisseling had onze hospita de dunne katoenen dekbedhoezen vervangen door warme flanelen exemplaren.

‘Het is het beste seizoen om hierheen te komen’, hoor ik mezelf nog zeggen, begin mei. Zacht weer, de parken en tuinen werden almaar mooier en groener. Bloeiende bomen en struiken en overal een overdaad aan kleurrijke perken en struiken, badend in de zon. Ik herinner me nog de vaas met gepikte geurige seringen op tafel. Inmiddels is niet alleen het voorjaar voorbij, zelfs de zomer is bezig met haar laatste stuiptrekkingen. Regen, wind en onweer spoelen de felste kleuren weg en verjagen de mensen uit de parken en van de terrassen – ze verdwijnen in hun jassen en auto’s.

Afgelopen weekend was er een tweedaagse wijnproeverij in het statige kuurpark. In de nattige kou presenteerde een tiental wijnhuizen hun nieuwe wijnen vanuit fraaie overkapte barretjes. Gezellig, maar niet heel druk en wat meer zon was welkom geweest. Zeker ook bij de verkleumde bruidjes in de strapless Sissi-jurken die zich romantisch lieten fotograferen bij de fonteinen en voor het kuurpaleis. Paraplu’s buiten beeld. Het aantal buitenfestiviteiten in Bad Oeynhausen neemt nu rap af; op 25 september een koopavond tot elf uur waar winkels, kunstwerken en fraaie jugendstilgevels met blauwe lampen uitgelicht worden. Later nog drie dagen ‘einem der größten Oktoberfeste in der Region’. Daarna is het afgelopen en blijft iedereen voorlopig binnen. Zo glippen de seizoenen voorbij.

Krijn maakt het niet veel uit, hij ziet ze alleen door zijn raam. De temperatuur op zijn kamer is vrijwel constant en de dubbele ramen zijn zo goed geïsoleerd dat geluid er niet doorheen komt, geen bomen die ruisen in de wind, geen tikkende regen en zelfs donder en bliksem zijn geluidloos. Goed of slecht weer worden voor hem bepaald door de zon die einde middag soms naar binnen schijnt, de kleur van de lucht en van de wolken. Binnen bestaat geen zwoel, koud, klam, nat, windstil, winderig, laat staan stormachtig weer. Waarschijnlijk zit ik daarom zo graag iedere dag, al is het maar even op het overdekte balkon van ons appartement.

Intussen gaat het wachten op het Spenderherz door. Dag in, dag uit. ‘Geduld, geduld’ zei Oberarzt A. vanmiddag tegen Krijn en vervolgde hoopvol ‘deze week hebben we iedere dag een hart binnengekregen…’. Maar ja, nog geen geschikte B pos. Oefenen en eten is het credo. Dat lukt even wisselvallig als het weer. Net als Krijns gewicht, dat schommelt rond de 50 kilo – en ook qua conditie zit er niet echt veel progressie in helaas. Spierpijn in zijn schouders, nek en rug en een pijnlijke zij of buik. Geen lekkere stimulansen om te oefenen. Fysiotherapeute A. masseert hem professioneel pijnlijk. Dat helpt iets. Net als de Fango-pakking (zak met warme aarde) die hij nu al een paar keer heeft gekregen na zo’n massage. Lekker ontspannend voor pijnlijke hals en schouders. Prima om een dutje te doen.

Helaas zijn er aanwijzingen dat hij toch iets onder de leden heeft. Dat bleek uit ontstekingswaarden van bloedonderzoek en de 39 graden koorts die Krijn opeens had. Die is onderdrukt met medicatie en hij kreeg direct breedspectrum antibiotica. Dagelijks worden nieuwe bloedkweken gemaakt en ‘uitstrijkjes’ van de huid rond de plek waar de persluchtslang uit zijn buik komt. Of liever gezegd: erin gaat, direct naar het kunsthart. Een kwestbare plek. Kweken kost tijd, de uitslagen moeten worden afgewacht. De artsen zijn alert en voorzichtig. Last van slijm of een opgeblazen gevoel? Een röntgenfoto van de longen liet misschien iets zien en dat betekende meteen actie. Vernevelen voor de longen, meer lasix om vocht af te drijven en dergelijke. Het moet snel duidelijk én opgelost worden want infecties hebben directe invloed op het al dan niet transplantabel zijn. Het kan natuurlijk ook een simpel seizoensverkoudheidje of een griepje zijn dat iemand heeft meegenomen, Krijn zit immers niet in een steriele bubbel. Gelukkig heb ik nu mijn groene regenjack hier, de kans dat ik iets oploop en hem besmet, is daarmee hopelijk afgenomen.