Kaart, Keim en Bad Balkon

 

Harten Twee, de vereniging van hart- en longgetransplanteerden had op 5 september een lotgenotencontactdag. Krijn en ik zijn de afgelopen jaren naar bijeenkomsten geweest, maar al een tijdje niet meer. Grote verrassing dus toen opeens een dikke envelop afgeleverd werd op de kamer bij Krijn: een giga-beterschapskaart en daarbij twee bomvolgeschreven A4-tjes met allemaal lieve berichten, veel sterkte en beterschapswensen van leden van Harten Twee. Allemaal ervaringsdeskundigen, hart- en/of longgetransplanteerden en hun naasten. Ik realiseerde me opeens weer dat Krijn nog leeft omdat er voor hem hier in Duitsland een kunsthart was… in Nederland was hij er al niet meer geweest. Dat is de harde realiteit. Dank lieve W. voor je actie!

Met Krijn gaat het nog steeds wat wisselvallig, eetlust is iets toegenomen, maar wel veel spierpijn en pijn op de borst. Beurs van het harde kunsthart achter de ribben waarschijnlijk. Test met morfinepleister mislukt; wel suffig, pijn niet weg. En er is nog iets. De afdelingsarts kwam een paar dagen geleden Krijns kamer op. Met een speciale groene Schützkittel aan én eentje voor mij in zijn handen. Of ik mijn oranje wilde verruilen. En handschoenen aantrekken. Nee, mondkapje en haarnetje hoefden niet. Wat verbaasd deed ik het en we wachtten af wat hij te vertellen had. Dokter F. gaf een uitgebreide uitleg uit over veiligheid en extreem strenge regels, zéker in Duitse ziekenhuizen. Bij een van de vele onderzoeken bleek dat Krijn een Keim (bacterie) in zijn urine heeft die ze niet verder verspreid willen zien in het ziekenhuis, en zeker niet op de intensive care waar veel antibiotica gebruikt wordt. Sommige bacteriën worden anders steeds resistenter en daardoor moeilijker of niet te bestrijden bij infecties.

Krijns kamer (en hijzelf als drager) is nu isolatiegebied. Alles wat de kamer verlaat, moet eerst ontsmet worden. Alles. Verpleegkundigen/artsen/bezoek moeten bij betreding beschermende kleding aantrekken. En bij vertrek deponeren in  daarvoor neergezette bakken. Wij sleepten eerst van alles mee naar binnen; nu alleen een iPhone, iPad en een boek – die ook weer ontsmet moeten worden bij vertrek. Vuil ondergoed en pyjama’s mogen mee, in een afgesloten plastic zak (lang leve de handige afsluitbare zakjes van IKEA). Wassen bij voorkeur op 90 graden. Als Krijn met fysiotherapie gaat lopen moet juist híj een speciale Schützkittel aan en zijn handen desinfecteren, en voor vertrek ontsmetten ze eerst de hartconsole, snoer en persluchtslang en medicijnpomp. Buiten het ziekenhuis gelden geen speciale regels en nogmaals: Krijn heeft zelf géén infectie door de bacterie en met goede hygiëne – steeds zorgvuldig handen wassen – is er voor hem geen gevaar. Hij wordt steeds getest en als de uitslag 3x negatief is, worden de extra maatregelen weer opgeheven.

Afgelopen weekend was Robin weer hier en had ik ‘vrij’. Kon op pad met de auto (Nu volgt een reclameblokje Duitsland). Zaterdag naar Bad Salzuflen (‘Luft und Wasser wie an der See’) geweest, met groot stijlvol kuurpark inclusief heuse Ostsee-strandkörbe en een enorm Gradierwerk. En gezellig historisch winkelgebied. Zondag was het ook hier Tag des offenen Denkmals (Open Monumentendag).
Eerst een kleine, eeuwenoude Joodse begraafplaats bezocht. Nog geen 80 stenen – de laatste overledene was in 1940 heimelijk begraven. Zonder steen. Twee grote zerken zijn grotendeels in de stam van een oude eik gegroeid; een met de natuur. Onder de bezoekers was een man die van 1944 tot 1954 als jongetje pal naast de begraafplaats had gewoond. Hij maakte met zijn jeugdherinneringen het verleden bijna tastbaar. De toch al goedgeïnformeerde gids was zichtbaar opgetogen met zijn aanwezigheid. Sinds een aantal jaren is deze plek een monument, wordt onderhouden en onderzocht.

Daarna reed ik naar Schloss Benkhausen in Espelkamp. Rondleiding zat tjokvol, maar toen ik vertelde helemaal uit Nederland te komen, openden de deuren zich alsnog. In 2010 is het complex particulier aangekocht door dé Paul Gauselmann – wie kent hem niet, zeer vermogend man, groot geworden in speelautomaten – die het slot en de grote vakwerk-bijgebouwen gerenoveerd en ingericht heeft als opleidingsinstituut voor zijn imperium. Van alle gemakken voorzien, inclusief schermpjes met narrowcasting bij iedere zaal (gevalletje beroepsdeformatie…). Met hotel, restaurant en park voor omwonenden en vanzelfsprekend een uniek speelautomatenmuseum. Uiteraard.

Maandagmiddag vertrok Robin terug naar Nederland en ’s avonds was ik weer alleen in ons appartementje. ‘Klopklop’ klonk het op de deur, ik was nét thuis. De verhuurder. Hij vroeg of ik even mee wilde lopen. De andere huurders waren die ochtend na maanden uit het andere appartement vertrokken vertelde hij, onderhand de deur aan de andere kant van de hal openend. Vol trots toonde hij de veel grotere keuken en ruime badkamer met bad en de slaap- en woonkamer. Moderner en meer vloeroppervlak. Of we daar misschien naartoe wilden? Omdat we al zolang hier zijn en voorlopig ook nog zullen blijven. En omdat we – zijn woorden – zulke aardige mensen zijn. Ik keek hem wat verbaasd aan en hij legde uit: ‘voor dezelfde prijs als jullie nu betalen, bedoel ik dus.’

Enige minpuntje is dat er een kleiner niet overdekt balkon is op het noorden, in plaats van het grote overdekte balkon op het zuiden dat we nu hebben. Kleinigheid? Wellicht, maar als je weet hoe vaak wij buiten zitten, kijkend naar ‘onze’ vier koetjes in het weitje…. Ik bedankte hem uitgebreid, maar hij zag ook mijn twijfel. ‘Je hoeft nu niet te beslissen, slaap er een nachtje over. Ik laat de deur open, ga gerust nog eens kijken. We horen het wel.’ Uiteindelijk was iets anders wat de doorslag gaf en waar ik achter kwam toen ik later Robin via Facetime mee liet kijken: de wifiversterker blijkt in dit appartement te zitten. Yes, veel stabieler internet! Een eerste levensbehoefte in ons mobiele leven. Dus zijn we inmiddels verhuisd naar de andere kant van het huis. Leuk, iets nieuws en met de herfst op komst en minder zon, is af en toe in bad vast net zo lekker als zitten op het balkon.