Hartpijn

‘Kun je even Facetimen, want ik heb de uitslag van de CT’ appte Krijn gisteravond. Zittend in bed, telefoon in de hand vertelt hij ontspannen, bijna vrolijk wat verpleegkundige J. hem uitgelegd heeft, vooruitlopend op de nadere uitleg van een Oberarzt vandaag. ‘Een buis van het kunsthart is verschoven van binnen en komt nu soms tegen een gebied aan waar veel zenuwen zitten. Daar komt de pijn van. Ik heb al gevraagd of ze dan die buis niet gewoon kunnen terugduwen of zo….’.

De pijn in zijn borst neemt de laatste dagen toe. Op een röntgen was geen verklaring te vinden, vandaar dat er een CT-scan gemaakt is. Pijn doet het vooral bij bepaalde houdingen, zoals op zijn zij liggen – zijn favoriete slaaphouding. Slapen gaat daardoor slecht. Iets rechtop zitten gaat redelijk, maar plotselinge bewegingen geven soms een acute pijnscheut. Hij heeft ook al een keer het lopen met fysiotherapie over moeten slaan omdat hij bijna dubbelklapte toen hij opstond van de bedrand. Hartpijn. De dag erna kreeg hij voor het lopen eerst een flinke pijnstiller ingespoten, dat werkte; hij kon drie rondjes lopen over de afdeling. Robin zei al een keer: ‘Nou, weten we vast hoe hij eruit ziet als hij aan de drugs gaat…. moet je zijn pupillen zien!’ In zijn beetje wazige koppie, fletse blauwe ogen met speldenknoppupillen. ‘Wat is er dan, wat zie je mam?’ vroeg hij nieuwsgierig met opgetrokken wenkbrauwen, relaxed zittend in bed. Tja.

De artsen proberen iets beters te verzinnen dan standaard heftige pijnstilling. Het is niet de oplossing en creëert weer nieuwe problemen, dat is duidelijk. Door gewenning zou hij alleen maar meer moeten hebben en er steeds moeilijker vanaf komen. En hij moet alert zijn, bewegen en oefenen. Niet suffig stoned in bed liggen. Het wachten heeft al zolang geduurd, laat dat donorhart nou maar komen. Ook daar had Krijn een relaxte reactie op: ‘O, dat hart is er allang hoor, alleen loopt het nog even ergens rond.’

In het appartement, onderweg, bij het boodschappen doen, bij iedere helicopter kijk ik wat voor eentje het is en waar hij heen gaat. Meestal van of naar ‘ons’ ziekenhuis, op een enkele verkeershelicopter na. Dagelijks landen ze op het dak van het HDZ-NRW. Als ik toevallig net op weg ben met de fiets, trap ik als een gek om eerder bij het ziekenhuis te zijn dan de helicopter. Voor hij met oorverdovend lawaai het laatste stukje loodrecht naar beneden zakt en voorzichtig wiebelig landt op het dak schuin achter de hoofdingang en de rotorbladen gierend uitdraaien. Dan wordt er óf een brancard uitgereden, óf een Notarzt stapt uit óf geeft de piloot alleen een koelbox over aan een aangesnelde verpleegkundige – ze neemt hem aan en haast zich de windvlagen gebukt ontwijkend weer naar binnen. Dat laatste van die verpleegster fantaseer ik trouwens, dat heb ik nog nooit gezien. Maar dat hoop ik soms zó. Misschien is het wel Krijns nieuwe hart. Wie weet… Slaat nergens op, maar ik wil het zo graag. Toen ik dat Krijn gisteren vertelde, zei hij – waarschijnlijk terecht – ‘nee hoor, als mijn hart met de helicopter komt, dan weten we dat allang voor hij hier landt.’

Hoewel, graag willen? Het is zo’n rottig dubbel gevoel. Vrijwel iedere keer als zo’n helicopter aan komt vliegen, voel ik bij het eerste geluid al een stomp in mijn maag en groeit een chaotische bal van emoties in mijn buik. Hoop en angst vechten in mijn brein om voorrang, alle scenario’s van positief tot de meest desastreuze – die ik meteen weer de kop in probeer te drukken – komen in flitsen voorbij, het neemt al mijn gevoel over, klauwt richting hart, verdooft mijn oren en knijpt mijn keel dicht. En mijn hart krimpt ineen. Dat is mijn hartpijn.

(Nagekomen nieuws: er is drie keer negatief getest op de resistente bacterie en dat betekent dat sinds vanmiddag 14.15 uur de speciale maatregelen zijn opgeheven. Handschoenen en groene Schützkittel zijn weer uit, drie afvalbakken weg van de kamer en waarschuwingskaart van de deur.)